Στο Δρόμο για τη Λήθη ...

.
H Zωή, λέει ο Λαός,
είναι μικρή,
όχι για το μέγεθός της αλλά,
γιατί μικρά πράγματα και λιγοστές στιγμές,
της δίνουν Όποιo και, Ένα,
το Μεγαλείο που της αρμόζει.

Στους ανθρώπους,
φυσά η ζωή εντός,
για το ...Ξεκίνημα,
μα ...,
από εκείνους και,
μαζί τους τρέφεται,
ανέμους, όνειρα, ανάσες,

... δυό φορές.

Μία για 'κείνους,
μία γι’ αυτήν.

Μέσα εγώ,
Έξω εκείνη ...

Γερνά μαζί,
Πορεύεται εκεί ώς’ που,
Η ίδια δεν ακούει το θρόϊσμά της
... σαν χάνεται ο ρυθμός απ’ τη καρδιά της.

Μικρή ήσουν; τη ρώτησα,
Εσύ; μου ανταποκρίθη ...

... στο δρόμο για τη Λήθη ...



a.a./Aλέξανδρος
(Π.Α.-29/11/2008-06:31μ.μ.)

.

Άδειες Παντόφλες ...

.
Άδειες παντόφλες έμειναν,
στη σκίαση των βημάτων,
εκείνων που,
οδήγησαν,
τις φτέρνες σου να κοιτούν,
όσα είχαν γενεί, ώρες ολάκερες,
... 'ξω πίσω.

Να σε αφήσω φωνασκείς,
να σε κοιτώ να φεύγεις,
μα,
ξέρεις, ότι σ' αγαπώ ...
ξέρεις πως δεν θα σ' αρνηθώ και,
δεν θα στ' αρνηθώ,
εκιό που θέλεις.

Το ύψιστο που,
-αφού αγαπώ, να κάνω πρέπει-,
μπορώ και ...πρέπει,
εκείνη την έρημη Λευτεριά,
που το κορμί και το μυαλό σου αναζητά,
-σωστά ή λάθος;...
δε μετρά τώρα σιμά-,

να σου αποδώσω,

... στα πόδια σου να στρώσω.

Έστω και τούτη τη στιγμή,
να μην συρθούνε άδειες,
εκείνες οι παντόφλες σου,
μα,
ούτε τα όνειρά μας.

Βρές μια τσεπούλα δα μικιά,
βάλε τις να χωνιάσουν,

όσες χρονιές ακολουθούν,
χαμόγελα να κουρνιάσουν.

Να θυμηθούν τα όμορφα,
φώτα στο πέρασμά σου.

Βλέπεις,

άδειες Παντόφλες δεν χωρούν,

... πόδι σου ν' αγκαλιάσουν.



α.α./Άλέξανδρος
(Π.Α.-22 ΝΟΕ '08-01:25μμ.)


.

Γυμνές Πατούσες ...

.
Έφυγες το πρωί ...,

άφησες πίσω σου,
του δάσους τις σκιές,
αμαρτωλές,
αέρινες, νυμφούλες γελαστές...

Ολημερίς σκεφτόμουν,
την αύρα που συνόδευσε,
στη πόρτα βήματά σου ...,

γυμνές πατούσες,
... τόσο κομψές,

φοβήθηκες μην,
ο θόρυβος του πέλματος,
ξυπνήσει τα όνειρά μου,

τα κράτησες στην αγκαλιά,
μαζί με τα δικά σου όταν,

τη πόρτα έγυρες σιγαλά,
άλλη μιά τρυφερή φορά,
στο πέρασμά σου.

Γι' αυτό το ...σιγαλά,
σε αγαπώ.

Για όσα αέρινα
πέτυχες να πλανώνται.

Για την ανάσα του ... έπειτα,

για τη γλυκειά αναμονή του,

... εφάνης μόλις...



α.α./ Αλέξανδρος
(Π.Α.-13 ΝΟΕ'08-10:26 μ.μ.)

.

Σκαλί και Βλέμματα ...

.
Σκαλί και βλέμματα,
ματιές ανύποπτες,
πρόσωπα ανυποψίαστα,
σε δυό καρδιές που ...

... ήσανε μιά.

Σκαλιά και βλέμμα,
μύρο το αίμα,
ρέει λεμονανθό, πικρό,
που στάζει όπου,
δε μπόρεσα ν' αδράξω,
της παρουσίας σου άγγιγμα

... στο κόρφο να φυλάξω.

Σκαλί και βλέμματα,
στο δέρμα χάραξαν,
σταγόνες πύρινες αγάπη.

Αίμα μου Σε προφύλαξαν.

Στου φεγγαριού το αέρινο μετάξι,
σε ετύλιξαν.

Κι εσύ,
ήσουν Η Μιά, Κυρά,
στη μνήμη να φυλάξω,
στου φεγγαριού το αέρινο μετάξι,
... βάζω σκαλιά και,
βλέμματα πολλά να δούν πως,
... μύρο το αίμα κι ο ανθός,
που ρέει ανάμεσά μας,
... δεσμός,
σα δυό τρυγόνια,
υφάνθηκε η αγάπη μας,
στο πέρασμα του χρόνου,

έρωτας ειμαρμένος κι' αδερφός,

εκιού του χρόνου που 'λεγες,

... έμεινε ξεχασμένος.

Άραγε ... Πώς;


α.α. Αλέξανδρος
(Π.Α.- 03/09/2008 - 12:16 π.μ.)

.

Μισή σου, η παλάμη, αγκαλιά ...

.

Γειά,

... και η παλάμη σου αγκαλιά,
σ' αυτά που χώνεψε η καρδιά,
σε όσα αφούγκρασ' η θαλάμη ...

Μα, ...
έχει αφουγκράσει πολλοστά.

τα έκαμα τραγούδια,
τ' ακούν γοργόνες και σκιρτούν,
τ' ακούν οι παρθενιάρες και,
απορούν με τους αχούς...
αναρωτιούνται χάρες,
πιστεύουν κι αναφυλλητούν,

ξέρουν πως,

μισή σου η παλάμη αγκαλιά,
να ξαπλωθούν,
σκιρτήσουν,

μισή σου η παλάμη αγκαλιά,
να ορθοθούν,
να ζήσουν,

να δούν τ' απέναντι σοκάκια τους
ψυχές που κουβαλούν,
πόσες εικόνες έγραψαν εκείνες που,

ζωνάρια έδεσαν μα,
ερωτολύθηκαν στη σκιά τ' αρσενικού τους,

πόσες ανάσες άφησαν,
πόσες βαρυχθριωπούν,

κρατούν τη τελευταία τους,
κραδαίνουν τη στερνή τους,

να φώναζαν για μια ζωή ζητούν,

... βουβή σαν τη δική τους ...

... γειά.



α.α./Αλέξανδρος
[Π.Α.-06/11/2008-0¨1:27 π.μ]

.

Ξέφτυσες ...

.
Ξέφτυσες ....

αγέρας ο ακάθεκτος,

έπεσες στο καθρέφτη,

και, ...

αχού και, βού και,

... νόμισες,

ο ήχος της πονεμένης σου κραυγής,
ανάθεμα στιγμής που ακούστηκε,

.... θαρρείς,

μα ... δεν,

... μηδέν.


Κουράγιο ...



α.α/ Αλέξανδρος
[Π.Α.-01/11/08-03:25 π.μ.]

.