29 Αυγ 2009

Ήρωες Μοναχικοί ...

.
Δεν κλαίω εγώ τους ήρωες,
γιατί,
δε ζω μακρυά τους.

Δεν γνωριζόμαστε άλλωστε,
δεν ξέρω τη ματιά τους.

Απλά, ενώνει μας η κραυγή,
του τέλους η δική τους,
σαν συναντιώνται οι αλήθειες μας,
σεγόντο κι' η δική μου.

Κι έτσι απλά,
γνωρίζω πως,
προτού να δύσει ο ήλιος,

οι ήρωες οι μοναχικοί,
την ύστατη στιγμή,
για εμάς αφήνουνε,

κραυγή, ελπίδα και ευχή,

στερνή ροή,
εκεί,

... πλάι στο χείλος ...



Γειά σου ωορέ Στέργιο Κωτούλα, ναι,
εσύ, του PZL και... των παιδιών σου ...
Όλους σας σκέφτομαι ...



α.α/ Αλέξανδρος
(Π.Α.-29/08/2009-04:10π.μ.)

.

20 Αυγ 2009

Φαντάσματα ...

.
Φαντάσματα κυκλοφορούν,
τριγύρω μου,
κυοφορούν, ανάμνησες,
καθάριες εικόνες απο το "Είναι",
που σου επέτρεψε να είσαι ... μακρυά.

Απλά.

Φαντάσματα,
που τραγουδούν ... μαζί μου,
γελούν περιστασιακά και,
... κλαίνε ...

Δεν τα ενημέρωσε κανείς πως,
με 'μένα σαν χορέψουν,
τύλιγμα,
φαινόμενο θα υποστούν,
στα βάθη της ψυχής μου,
-δεν το εγνώριζαν-,
θ' αγκιστρωθούν και,

... θα πονέσουν.

Φαντάσματα ...
τα πλάσματα του άγνωστου,
ή μήπως ... του γνωστού;

Εκείνου που,
στο μακρινό κουβάλημα,
του "Έσω-Θησαυρού",
σκιά μας γέννεται και,
πονεμένη σέρνεται σε δρόμους,
τοίχους κι' ατραπούς χωματερούς.

Μας υπομένει λέγοντας ...

"Φαντάσματα σ' ακολουθούν",
αγάπατα πανάθεμα,,
να σε φωτίζουν έρχονται,

όχι γιατί τους πρέπει δα,
φωνές λες και τους το 'λένε,

μα σκέψου το,
... για 'λήθεια το επιθυμούν,

παρέα σου,
... αγαπημένη να γενούν ...



α.α/ Αλέξανδρος
(Π.Α.-20/08/2009-02:13π.μ.)

.

18 Αυγ 2009

Φίλοι ...

.

Φίλοι και,
... φίλες ...

η πεμτουσία της ζωής σαν,
ζούν στο πλάι μου,
σαν έρχονται και, ... φεύγουν.

Να νοιώσω ...τί;
Τί έμεινε τριγύρω να βιώσω...

το ... τίποτε ...

Μια μόνο μνήμη
θε' να στεργιώσω,
αν το μπορώ ...,

προτού να ...
.... παραδώσω ...

την Ύστατη αμοιβή ...

τριάντα κι' ένα που,
δεν κατονώμασε Κανείς Ιστορικά,

...για τη Παρθένα ...



ΥΓ: Σ' όσους -πιθανούς- Ολυμπιονίκες
γράφει να αγωνιστούν για εμάς ...

Οι "Εμάς" ... σας ... ευχαριστούν ...!!!



α.α/ Αλέξανδρος-18/08/2009-10:50μμ)

.

10 Αυγ 2009

Για ΄κείνη εκεί τη Κάμαρα ...

.

Σε μια κάμαρα μικρή,
μεγάλωσαν οι πάντες.

Εγώ, εσύ, ο άλλος και η άλλη ...

Ό'τι κι' αν πείς,
όποιος κι' αν είσαι,
τί να 'μαι 'γω;

Ποιανού σκιά και παρελθόν φεγγίζω;

Η κάμαρα έγινε παλάτι,
σε μιά βραδυά,
παληά,
όλα τα άφησες ξωπίσω,
τη μνήμη σου έσβυσες,
μωρέ,
σαν το σκληρό το δίσκο.

Έτσι σου έμαθαν,
προσπάθησαν,
κι' εσύ, ... το υιοθέτησες.
Προσκύνησες.

Κι' η κάμαρα έγινε φυλακή.

Σκιά που σε τυλίγει,
εκεί,
προτού να σκάσει το πρωί.

Σαν θε να φύγω απ' τη ζωή,
σαν ... όλοι,
θ' αφήσω πίσω,
εκιάς της κάμαρας το μπεζαχτά.

Κι' εσείς, ... μηδαμινοί,
μιζέρια θα εισπράξετε.
Θα βγάλετε μαχαίρια να μοιράσετε,
τον ένανε μανδύα που φορούσα.

Εκείνον τον Μανδύα θα αναζητάτε,
μα,
προσφιλέστερη θα είναι η ματιά που,
... μες την Κάμαρα, ... εκείνη,
τη δική μου, θα κοιτά.

Τη "κάμαρα" εκιά,
που δεν θελείτε να υπάρχει ... πιά,
που ...,
άφησα ξωπίσω μου κληρονομιά,
για μια Ματιά.

Μοναδική ματιά,
Αρχόντισσα.

Όπου, ... απλά,
κοιμάμενη στα σιγαλά,
εν' άγγιγμα αγάπης προσμενά,
ηδονικά,
και,
τα λοιπά,
ας είναι όλα άδειανά,

όπως,
... σε 'κείνη εκεί, τη κάμαρα.



α.α/Αλέξανδρος
(Π.Α.-10/08/2009-03:28π.μ.)


.

Πίσω απ' το Μύλο, Φυτρώσαν Κερασιές ...

.

Πίσω απ' το Μύλο,
μου είπαν πως,
φυτρώσαν κερασιές ...

Χαμογελώντας,
έγνεψα στους χωριανούς,
"αλήθειες λέτε...",
κι' έστρεψα τη σκέψη μου,
όπου κανείς δεν μπόραγε να φτάσει,

Εκεί, ... στο χθές ...

Μα θές,
να πω 'τι τό 'ξερα;
Ή μήπως, ... δεν το γνώριζα;

Ματιές, λαβωματιές,
εικόνες όπου,
έμπηξες στα χέρια σου τις σκλήθρες,
απ΄ ότι εφύτευες και,
σ' ελάτρευα με,
βλέμμα ερωτικό,
δικό μου,
χτύπο στο χώμα,
νέα ζωή να δημιουργείς,
πλέρια,
... να χαίρονται όλοι.

Κι' εκείνοι ...,
σήμερα, σε χαίρονται,
οι χωρικοί, οι απλοί,
οι παρατηρητές.

Πόσο, για 'μένα, λείπεις,
δεν το έμαθε κανείς,
ούτε,
πού είσαι ...
θε να μάθουν ...

Εκεί,
πλάϊ στου Μύλου τις κερασιές,
πάντα,
... γεμάτη ομορφιά, ... εσύ,
κοντά σου κράτα,
όσους,

... μονάχ' απο της κερασιάς το θρόϊσμα μπορούν,
εσέ, αγάπη μου,

... ν' αναζητούν.



α.α./Αλέξανδρος
(Π.Α./10-08-2009/01:34π.μ.)

.

7 Αυγ 2009

Άνθρωπος ...

.
Είμαι κι εγώ
ένας Άνθρωπoς.

Λέω ...

Εγώ το λέω και,
ΚΑΝΕΙΣ μπορεί να μου το αντικρούσει.

Εγώ έχω, εξ' άλλου,
ονοματίσει και χαρακτηρίσει,
και κατηγοριοποιήσει,
και .. εν γένει, ονοματίσει.

Με άλλα λόγια ... "μαντρώσει" ...

Μάντρωσα λοιπόν,
εντός των ασφαλών μου λεκτικών ορίων,
όσα αποτελούν τον,
Επικοινωνιακό Μου Κώδικα.

Εγώ, ο Άνθρωπος.

Μα, ΠΟΙΟΣ μπορεί να με αντικρούσει;

ΜONO ΕΓΩ έχω,
και Φωνή και Γραφή.

Άρα,
νομίζω, κάνω ότι θέλω.

Ρώτησα το σκύλο μου, "τί είναι άνθρωπος"
μου έγνεψε ... "εκείνος που με αγαπάει".

Το ίδιο είπε κι' ένα πουλί,
απ' τα πολλά που ταξιδεύαν στο Νοτιά ...

Το ίδιο και η φοβισμένη αλεπού,
εκείνη που ταίζαν το απόσπερο στο Ανω Χώρι,
οι λίγοι χωρικοί.

Το ίδιο και οι λύκοι που,
στα χιόνια ξάπλωσαν σιμά σ' ένα "ανθρώπινο" κορμί
να το ζεστάνουν, να σωθεί,
ως να το βρούν ...
... οι άνθρωποι.

Ρώτησα και μια φίλη μου,
" Τί είναι Άνθρωπος ; " ...
Μου αποκρίθηκε,

"Εκείνος όπου κουβαλεί,
όσα ο Λαός μας τα μισεί,
μικρή η δύναμη που κρύβει,
για, κόκκαλα δεν έχει μα,
κόκκαλα τσακίζει ...

Πετροβολεί και κρύβεται νομιώντας,
Ανώτερος πως είναι και ισχυρός.

Πόσο όμως πιο ανώτερος είναι ο Λύκος που,
λούφαξε κορμί-κορμί για να ζεστάνει,
ζωή να δώσει αντί δαγκωνιά,
λίγα λεπτά προτού τον βρούνε, ... έφυγε,
μη τον σκοτώσουν ...

Ανήκει πιά κι' αυτός,
στα ζωντανά που "εκλείπουν" ...
Που, οι Άνθρωποι" -που τα εκλείπουν-,
θα ... "προστατεύσουν".

Ποιός τελικά είναι "ο Άνθρωπος";

πώς βγήκε η λέξη και,
... για τί;

Έχω κι' Εγώ Ευθύνη.



α.α/Αλέξανδρος
[(Π.Α.-07/08/2009-04:46μ.μ (!!!)]


ΥΓ:
Για τη Νέλλη που, αλλού βεβαίως αναφερόταν με το σχολιασμό της,
μα, που να ξέρει πως, φυτίλια άλλου τύπου άναβε στο Κέντρο ...
Να είσαι ... έτσι απλά, ... να είσαι.
Να είσαι όποια θέλεις και μπορείς αλλά, ΕΝΑ να, καλά κρατείς.
Αληθινή κι' Ειλικρινής στο αέναο, απέναντι σε όσους αγαπείς.

.

3 Αυγ 2009

Στο Φεγγαρόφωτο σε Ανακάλυψα ...

.
Κρύφτηκες πίσω στο θάμνο,
στα αλμιρίκια εκειά,
τα λιγοστά,
στης παραλίας την αγκάλη τη σαθρή,
απ' άμμο καμωμένη,
όπου θεριεύουνε εξ' ίσου τα φυτά και,
... η αγάπη μας η τρελλαμένη ...

Έτσι την είπες μια βραδυά που,
έκαιγε το φεγγάρι ..
ή μήπως, ... έτσι νόμισα εγώ;

Έμεινες κρυμμένη εκεί,
στα αλμιρίκια,
τα μοσχοβολιστά ...
μα,
έριξα πλέρια τη ματιά και,
... σε είδα,
να λαμπιρίζεις στο κύμα το καθάριο,
στου αφρού του άτυχου τη πλάτη που πλησίαζε,
αγάλι-αγάλι τη στεριά μα,
η πλάτη του κουβάλαγε,
τα όνειρα ολάκερου του κόσμου,
για εμένα όμως ...
... ένα,

... εσένα.

Τη σκιά σου είδα εκεί,
στο κύμα να σκαλίζεται,
όπως σε φώτιζε το φεγγάρι,
το θάμπος του που στόλιζε τη νύχτα,
....είδα σε,
χαμογέλασα,
διπλά σε αγάπησα αρχικά μα,
σε αποζήτησα αμέσως,
.. εκεί .. στης άμμου τη ζωντάνια,
μια ολάκερη περηφάνια με κατάκλυσε,
που μέσα μου,
αγάπαγα ... εσένα...

Δε μ' άφησες, λεπτό να περιμένω,
πιότερο απ' όσο έπρεπε.

Σωστή γυναίκα.

Σύντροφος της νυχτιάς μα,
και της μέρας.

Αιθέρας μες το χώρο και ψυχή,
αγαπητή και, αγαπημένη.

Ν' αξίζει κάποιος στη ζωή,
κάθε στιγμή,
... να περιμένει.

Στο πράσινο, το άσπρο,
στο γαλάζιο, σε κάθε χρώμα,
κάθε στιγμή, χρωματιστή,
αληθινή ή, ονειρεμένη.

Με ρώτησαν ψιθυριστά το,
"πού σε γνώρισα"...

Δεν ξέρω αν ποτέ θα σε Γνωρίσω,
μα, ξέρω πως, αληθινά μπορώ να πω ...

στο φεγγαρόφωτο σε ανακάλυψα,
στο Είναι μου παντοτινά,
θε να σε διατηρήσω ...



α.α/ Αλέξανδρος
(Π.Α.-03/08/2009-06:27 π.μ.!!)

.

2 Αυγ 2009

Είχα 'να φίλο Γιάννη ...

.
Είχα 'να φίλο Γιάννη,
Μεγάλονε μικρό,
Φωτιά σα πυροφάνι,
Ανάλατο νερό.

Στη δίψα όλων χυνόταν,
Σα κρύσταλλο υγρό,
Στο αύριο βρισκόταν,
Εκεί όπου τον θαρρώ.

Μην είσαι εσύ ο Γιάννης
Ο Γιάννης ο μικρός,
Μην είσαι ο μεγάλος,
Ο φίλος κι’ αδερφός

Ο ήχος της ψυχής μου,
Στο αίμα που κυλά,
που δίνει στη ζωή μου
Τα πάντα που ζητά.

Είχα ένα φίλο Γιάννη,
Σε δρόμους μερτικούς,
Αγκάλιαζε το πόνο
Και τους περαστικούς,

Έτρεχε να μοιράσει,
Χαμόγελα πολλά,
και ζει σ’ αυτή τη πλάση,
Πιό πάνω εδώ κοντά,

Μην είσαι εσύ ο Γιάννης
Ο Γιάννης ο μικρός,
Μην είσαι ο μεγάλος,
Ο φίλος κι’ αδερφός

Ο ήχος της ψυχής μου,
Στο αίμα που κυλά,
που δίνει στη ζωή μου
Τα πάντα που ζητά.

Είχα ενα φίλο Γιάννη,
Δερβίσι τσαγανό
Που όλα τα χωρούσε,
Στα μάτια του θαρρώ,

Έχω ένα φίλο Γιάννη,
Παρέα στο Θεό,
Να μάθει τον κι' Εκείνον,
... Τι ειν’ το Χαμόγελο.



α.α/ ΑΛέξανδρος
(Π.Α.-02/08/2009- 04:32π.μ.)


ΥΓ: "Για σένα Αρχόντω και,
... για το απόλυτο κενό ...)

.