Δεν Έχω Λόγο ....

.

Δεν έχω λόγο να υπάρχω Εγώ...

Με κυνηγούν τα σωθικά μου,
οι σκιές, ... τα τρωκτικά μου...

Έχω τα,
... τάϊσμα 'σθενικό,
μικιό,
... όρίζει τον οντά μου.

Φεύγω το 'γιώ,
απάγκια μόνος τραγουδώ,
σεντούκια,
στίχανα μαδώ,
κληρονομιά μου...

... δεν είπαες τα σε καμμία,
μηδέ λέξη σε 'σένα,

δεν ενθυμούμαι απόκριση,
να είπα'ε και 'σε 'σένα.

Ονειρεμένη μου,
Καλή,
μοναδική μου Αγάπη.

Στιγμή που,
... τη ξαφρίσαμε,

φυλάξαμε, 'κρατήσαμε,

σε 'κείνο μας το Δάκρυ...


Κράτα το χέρι να σφιγκτεί,
παντοτινά,

σ'ονείρου μας κουφάρι.



α.α. Αλέξανδρος
[Π.Α.-28/10/08-05:01π.μ.]

.

Ο Χρόνος Δεν είναι Αμίλεικτος ...

.

Ο χρόνος ...,

δεν είναι αμίλεικτος γιατί ... περνάει,


Είναι αμίλεικτος,

όταν ... πονάει ...



α/α. Αλέξανδρος ...
[Π.Α.-28/10/08-03:28 π.μ.]

.

Μέσα στες Δάφνες ...

.

Φύσηξε φλόγες,
μέσα στες δάφνες.

Μύρισε ο τόπος ευωδιές,
απ' τις κραυγές τους,
στιγμιαία.

Θέριεψε κλάμα,
... ο περίγυρος,
καρδιές μισές...

Ονειροκράτημα ...,

Πολλές απόκρυφες στιγμές,
όλες πικρές ...
μαυριζαμένες.

Φύσηξε φλόγες βλέπεις.

Μία φορά θυμάμαι τη,
-ήμουνα νιός και γέρασα-,
σαν ο παππούς μου,
... ο εκεινός,
-σκιά μου επίπεδη-,
ρένει με αναμνήσεις.

"Ποτέ, ... κατάρα και ευχή αφίκιω σου,
μη τις απεμπολήσεις..."

Τις φλόγες εννούσε,
μα, -νομιώ-
φοβόταν, ...ο παππούς,
το Αύριο.

Μου μήνυε,
-που να 'ξερα-
σημεριανό μου ... τ' Αύριο.

Μ' άφησαν μοναξιά θαρρείς,
στα φυλοκάρδια, ... ερήμη.

Μ' άφησαν 'ξωρισμένο λέω,
... οι ίδιοι,
οι απόλυτα δικοί μου.

... Ορφανό.

Κι εγώ,

...τιμώ 'σα πρέπει,
τους απόντες όλους ...,

αναπολώ 'σα δώσαν,
αναζητώ 'σα θα 'ρθουν
... μι' αγάπη αγκαλιά.

Αφού, ...

Φύσηξε φλόγες,
οι όποιες,
οι καμμένες οι χωχώλες,
χαρά να βγάλουνε,

το εύχομαι,
στο διάβα,

η αγάπη τους μυραίνει,
χαρά καρδιάς,
... τη 'μέρα όλη να ραίνει,

εκεί που ο ίσκιος,
ο καμμένος,
μαυρισμένος,
ταπεινός,

... τη φλόγα περιμένει.

Εκείνη που θωρρεί,
δική του, ... μια ειμαρμένη.

Βλέπεις,

φύσηξε φλόγες ...



α.α. Αλέξανδρος.
[Π.Α.-18/10/08-05:03 π.μ.]

.

Οι Αφυδατωμένες οι Κουβέντες ...

Αφυδατωμένες οι κουβέντες σου,
εκείνες που,
αγκάλιασε η στιγμή,

ή μάλλον,

αποχύμωσαν κορμιά σε μια στιγμή αέναη,
πότισαν με ανάμνησες το νού,
τον έκαμαν ακόμη και,
... σα φίλο.

Ο φίλος,
λέει,
φροντίζει,
τα ξεχνά.

Ο ξένος,
γνωρίζει μα,
θυμάται.

Μα,
οι κουβέντες πότισαν,
... το έχουν το καλό, ... ποτίζουν.

Οι έννοιες ..νωτίζουν,
κινήσεις που έκαμες,
... λαχτάρα μου ......
αιχμαλωτίζουν.

Εσένανε φοβάμαι,
μή ...
λέω ... ΜΗ ...
μή,
τον'ε καιρό τον άτιμο ερωτευτείς ...

εσένανε που ...,
μια καρδιά που απόκτησες,
πορεύεσαι με εκείνη,
μάλλα την εμπιστεύεσαι ...
... σαχλή.

"οι έρωτες οι, που σάχλεψαν,
ποτέ δε συγχαρίκιαν ...",
έλεγ' η γιάγια η καλή.

Κι' εγώ, ο μωρός,
... σε σκέφομαι.

Στεγνές στην αφυδάτωση
στέκονται οι κουβέντες.

Σου τις απόστειλα υγρές μα,
εφτάσαν νωτισμένες.

Τι έλαβες,
τις ζύγισες,
στυγνά αφυδατωμένες.

Γράμμα απόστειλες αργά,
το έλαβα πριν μια ημέρα μα...
ο ταχυδρόμος πρόλαβε,
διάλυση και φωτιά,
στόχους σου πέτρινους,
στα στερνά,
στα χέρια μου να σφουγκίσει,

αντί εσύ να πορευτείς,
όπως σου 'δειχνα ολημερίς,
καρδιά μου ν' ακουμπήσεις.

Κενό μου άφησες ψυχή όμως,
γεμάτον εφόδια η ζωή,
κρατάει 'με στο πλευρό της.

Σκέφτομαι πάντοτε του πεπρωμένου τις καλένδες,
όπου ψηφίζουν για ζωές,
κοιτώ καρδιές σαν μοιριακού φαύλες βεντέτες,
με καταπίνουνε πολλές,

... επαναλαμβανόμενες ...

... οι αφυδατωμένες οι κουβέντες.



α.α. Αλέξανδρος
Π.Α.-14/10/08-03:58 π.μ.)

.

Κι' Όμως ...

.
Κι' όμως,
γυρίζει στο αέναο η Γή ...
ο κόσμος έχει ζαλιστεί,
μα,
... ο κήπος μου μυρίζει.

Πνέει ανάσα η λεμονιά,
ο αγάπανθος τη λησμονιά.

Όχι για εσένα,
έρωτα ...
όχι εσέ,

τίποτε,
να σβύσει το άρωμά σου,
δε μπορεί.

Μονάχα,
... να ευωδιάσει.



α.α. Αλέξανδρος
(Π.Α.-07/10/08-12:12)
.

Έμεινα Σήμερα Κοντά ...

Έμεινα μέσα σήμερα,
κοντά ...,
δίπλα σε 'σάς,
που λείπετε ...

Να κάνω παρέα σας ήθελα,
μία φορά ανταύγεια,
στιγμή που ξάκρισε η καρδιά,
πλάϊ στα όνειρα,
τα παλαιά μα,
και τις αναμνήσεις ...

"που άφησες ..."...

θα έλεγα στον ποιόν,
σε κάθε μιά, σ' εκείνες ...

αναπνοές που 'μείνανε,
ανάσες που βρυχάνται,
πλάϊ μου περιφέρονται,
βιώνουν και κοιμάνται.

Έμεινα σήμερα κοντά,
να μη φοβίσει η νύχτα,
ψυχές που γαληνεύονται,
καρδούλες που χτυπάνε.

Κοντά ...,
να υπάρχουν,
να νοιώθουν σιγουριά,

τα όνειρά μου όμορφα,
με εικόνες, χάδια,
σκέψεις, χαρά...,

.. πάντοτε να γεμάνε.



α.α. Αλέξανδρος.
(Π.Α.-05/10/08-02:02πμ.)

.

Εισ' ένα Κούκουλο, Μικιό ...

.

Είσ' ένα Κούκουλο Μικιό,
δυο τρείς μικρές ανάσες είσαι ...
... αυτό.

Το Κούκουλο, ...μικιό.

Κι εγώ.....

Κούκουλο που,
κουκούλευκα στη ζέστα μα,
κι' εκάην...

Κούκουλο λέω,
περίσσεμα,
...κούκουλας πολιτείας.

Μίας.

Που την εκουκουλεύτηκα,

στο πρόσωπό της,
μια ζωή την ονειρεύτηκα ...

Στα γράδα της ανάσας σου,
κουκούλευτα μικρός,

ζητώ να γράδω εαυτός και,
ισάριθμα περήφανος σταθώ σε,
... ο, γράδιστ' αδερφός!

Κουκούλευτα.

Κι' αν δείς στο πέρασμά σου,
εκιό το τράχειο τη ζωής πως,
πέρασα κοντά σου και,
... άφησα της,
στέρνας 'ναπνοής το βρυχηθμό,

Να Πείς,

Εκιό,

που βρυχαρήθηκε,
εκιό που βρυχοράται,
εμείς,
αδέρφια και οι λοιποί,

πριν βγάλει τη Στερνή Κραυγή,

απ' όση αγάπη έδωσε,
για όσα στερνά βρυχάται,

μαζί σε κάμπους και βουνά,
την τελευταία του λαλλιά,
σύσσωμα τραγουδάτε.

Μικιό μας ξεπετάχτηκε,

αλλοιώτικα πλανάται

μέσ' τη ζωή,
πόσ' από δώ,
άλλα 'πο εκεί,

γιατί ζητά η ψυχούλα,
πλάνες τσι,

... άλλο να μη πλανάται.



α.α.Αλέξανδρος
(Π.Α.-17/09/2008-03:54Π.Μ.)


.

Έβγαλές την .... ;

.

Έβγαλες την παρανυχίδα σου,
την έβγαλες,
θαρρώ κι' εγώ,
παρανυχάμενος,
πονάμενος,

τα δίκια σου θαρρώ.

Και λέω,

Πόσες νυχίδες χάρισα,
όσες νυχιές πονώ που,

επτά παρανυχίδες σου,
στο μέτωπο σταυρό,
εβρίσκαν με....

θαρρώ.

Να πώ αλήθειες αναζητώ όμως,
εγώ,θαρρώ πως,

όσα έχω για χάρη σου,
αφημένα στη γωνιά,
βρεγμένα κι' όμορφα,
κοιτούν απο μακρυά,
σταμπόλευτα και πονεμένα,
'ποζητούνε τη ματιά,

ρωτούν και,
... περιμένουν,
μπας ...

κι' έβγαλές την ...



α.α. Αλέξανδρος
(Π.Α.-01/10/08-03:09 π.μ.)


.

Ήθελες ...

.

Ήθελες κάτι να μου πείς,
αγάπη μου,
στο βλέμμα σου αντήχισαν
όσα δεν λέν' οι λέξεις,

κι εγώ,

εσιώπησα νωρίς,
κι' εσύ ...

Το βλέμμα σου μετέωρο,
οι λέξεις πεθαμένες.
Εγώ,
πιώτερο φοβισμένος σου,
περίσσια λαβωμένος,

σου κόστισα ένα σάστισμα.

Σου κόστισα ...

Κόστος με είχες,
όμορφη,
κι' εγώ,
σ' είχα πληγή μου,

όλα μου τα ξεπλήρωσες,
μα,

μίσεψες,
... τη ζωή μου.



α.α. Αλέξανδρος
(Π.Α.-01/10/08-01:54 π.μ.)

.