31 Μαρ 2009

Είχε η Άμμος Όνειρα ...

.

Λιοπύρι το λιοπύρι,
κι' η άμμος καυτερή πολύ,
εγώ στο τρεχαντήρι,
εσύ απ' την Ανατολή,
βημάτιζες απόμακρα,
επήρα 'σε στο κατόπι ...

Βήμα αποτύπωμα,
σε κόκκους,
άσπρους λιαστούς,
λιαστή και η εικόνα σου,
σκιά που έγραφε κίνηση,
απ' το κορμί που αγάπησα
στο ερωτικό σου δείλι.

Μπλέξαν της άμμου οι κόκκοι
σιμά με το συναίσθημα,
εκάμανε να τρέχουνε τα πόδια μου,
να σε βρούνε,
.. απόμακρα που πήγαινες,

"πιο κάτω έχει βράχια ..."
φώναξα έντρομος ...
κι' εσύ,

Γύρισες ...

Όλα 'σταμάτησαν.

Μα, ... όχι στο μυαλό μου ...
Χιλιάδες εικόνες χθεσινές,
χτύποι καρδιάς κι' αυριανές ελπίδες,
Ένα γεννήκαν όμορφη,
εματαγεννηθήκαν.

Έμεινα βράχος να κοιτώ,
τον ήλιο μέσ' τα μάτια,
.... περίεργο ...,
να του χαμογελώ,
κι' εσύ,
να μ' αγκαλιάζεις,

πάνω στην άμμο τη καυτή,
δροσιά να με φιλεύεις,
εγώ, να λειώνω όμορφα,
εσύ, να μη σαλεύεις.

Το κύμα ήρθε, παρέσυρε
ό'τι έμεινε από 'μένα,
μές την αγκάλη σου δροσιά,
σταγόνες μου μες το δέρμα,
εκείνο, που σε πάει εδώ,
σε φέρει κι απ' την άλλη,
και τώρα,
Ένα, οι δυό μας γίναμε,
χρωματιστό κοράλλι.

Μα πώς; ...
...σ' αφούγκρασα να λές,
τί να σου απαντήσω ...

Το παραμύθι λέει τα,
προτού σ' αποκοιμήσω ...
Λέει ...

Είχε η άμμος όνειρα,
μια δύναμη μεγάλη,
ό'τι με αγάπη πάτησε
στους κόκκους της τη ζάλη,
εκείνη το αγκάλιασε,
το έκανε ... κοράλλι.


Είχε η άμμος ...


α.α. Αλέξανδρος
(Π.Α.-31/03/2009-01:05π.μ.)
.

29 Μαρ 2009

Ό'τι μου Έδωσες, Εγώ το 'πήρα, μπαμπά ...

.
Ό'τι μου έδωσες,
εγώ το πήρα μπαμπά.

Το πρώτο βλέμμα σου,
εκείνο το χαμόγελο,
τα δυό σου χέρια που με σήκωσαν,
τον ώμο σου,
το πρώτο μου κρεββάτι ...

Η αλήθεια είναι,
μού έλειψε η μαμά ...
Ήσουν όμως εσύ, πάντα εκεί,
για 'σένα και για 'κείνη.

Τα είχα όλα όταν ερχόσουν,
όσο κι' αν μου έλειπες,
στιγμές μοναχικές,
γέμιζε ο κόσμος από αγάπη όταν,
στη πόρτα το κλειδί σου γύριζε μπαμπά.

Σε είχα ακούσει από μακρυά και,
στριφογύριζα επάνω στο χαλί,
στο καναπέ περίμενα να δώ την αφεντιά σου.

Δε θα ξεχάσω πως,
ποτέ, τίποτα και κανένα δεν αναζήτησες,
εκτός από εμένα.
Το πρώτο βλέμμα, η φωνή ...
... "πού είσαι εσύ";
Σε άκουγα και,
δάκρυζα το δάκρυ που δεν έβλεπες μα,
ήταν εκεί.
Σταγόνα υγρή πλάϊ στο δικό σου που,
μονάχα εγώ το έβλεπα μπαμπά.

Στην έφερα ...

Ό'τι μου έδωσες,
εγώ το πήρα ...

Σε αγαπώ γιατί,
όσα μου 'δωσες,
άλλα αντίστοιχα σε φίλεψα κι' εγώ.
Και λίγα ακόμη, πιότερα.

Το ξέρω πως, ... το ξέρεις ...
Γι' αυτό,
λέω σου σήμερα μπαμπά ...,

Όσο υπάρχεις, εγώ θα ζώ,
όσο θα ζω, θα σ' αγαπώ.
Μες την αγάπη σου
χάνει τα σύνορα η Ζωή,
παρέα της έμεινε να κάνει
με ορίζοντα στην άκρη εκεί,
τον Ουρανό που,
μας χωρεί εμάς τους δυό ή,
... θέ να μας χωρίσει;

Το τελευταίο,
... το αμφισβητώ μπαμπά,
γι' αυτό,

Ότι μου έδωσες, ... εγώ φυλώ.



α.α./ Αλέξανδρος
(Π.Α.-29/03/2009-01:22π.μ.)

(αν είχε στόμα ... έχουν πεί...)

.

26 Μαρ 2009

Αναρωτιέμαι Σήμερα ...

.
Αναρωτιέμαι σήμερα,
καλή 'ναι η μέρα ή ... κακή;

Για να χαρώ ξημέρωσε ή,
για να τη ξεχάσω;

Πόσα στο δρόμο έφτιάξαμε,
... πόσα έχουμε χάσει;

Πόσα που να θυμόμαστε και,
πόσα 'χουμε ξεχάσει;

Μοντέρνος ... -έλεγε η γιαγιά-,
σα γίνεσαι καλόπαιδο,

... όλα 'χουν ξεθωριάσει.



α.α/ Αλέξανδρος
(Πάνος Αβατάγγελος-25/03/2009-02:03π.μ.)

.

20 Μαρ 2009

Γυμνή Στέκεις Κιθάρα μου ...

.
Γυμνή στέκεις κιθάρα μου,
στέρεψες από ήχους,
γυμνός κι εγώ αντίκρυστά,
βουβός σε πέντε στίχους.

Άντε να 'γειάνεις μάτια μου,
χορδές να σε στολίσω,
για να λαλείς αδιάκοπα,
ποτέ μη σε χωρίσω.

Να συνοδεύεις με τριγμό,
ζειμπέκικό μου χάρμα,
ν' ακολουθείς 'με ολονυκτίς,
στου τραγουδιού το τάμα,

Κι' απ' όσα γράφω μες το νού,
όλα να τα θεριεύεις,
του κόσμου τις καλές καρδιές,
πλάι μου να μαγεύεις.

Γυμνή στέκεις κιθάρα μου,
γυμνός κι' εγώ κοντά σου,
το βράδυ αυτό θα μοιραστώ,
την σιωπηρή αγκαλιά σου.



& α.α/ Αλέξανδρος
(Πάνος Αβατάγγελος-20/03/2009-10:41μ.μ.)

(αφιερωμένο στη κιθάρα μου που,
χωρίς χορδές την άφησα για λίγο αλλά ... πονάει.)

.

10 Μαρ 2009

Μαλαματένια η Στιγμή ...

.
Μαλαματένια η στιγμή,
ακούμπησε η Δροσιά σου,
τα δυό μου χείλη, τα στεγνά,
έρανε ο ίδρωτάς σου ...

Μαλαματένιες οι σταλίδες,
αι, που έγραψαν ρυάκια εκεί στο δέρμα,
αυτό που,
είχε μείνει, ...
... έρμα ...

Ένα κορμί ανήμπορο,
-δεν το 'χες ζήσει έτσι- ...
το γνωριώ ...

Μαλαματένιο άγγιγμα,
κι εσύ ...,
... η Αγαπημένη ...

Τί να πώ;

Μαλαματένια σου άφησα,
λόγια να συντροφεύουν,
χωρίς να ξέρω πώς,

... λόγια που αναπνέονται,
μακράν και αποπνέονται.

Άφησα περιουσία σου,
να αναβιώνεις ... λόγια.

Περιουσία ολάκερη,
... σεντούκι φορτωμένο,
με όσα επρόλαβα να πώ,

... το βρήκαν ... σφραγισμένο.



α.α./Αλέξανδρος
(Π.Α.-10/03/2009-05:14π.μ.)


.

Κακούργα Καινωνία ...

.
Γίναμε ...........
Από το ρήμα ...Γίγνομαι.
Γινομένα τα φρούτα ...
Γίναμε ..........

Αναρωτιέμαι, ... Τί;
Τί Γίναμε; ...

Φτιάξαμε, Δημιουργήσαμε,
Ενορχηστρώσαμε, ...
- καλή η Λέξη σου Καρδιά -

Εμείς Εδώ ...,

στη Γη 'τούτη της Μουσικής ...
Τί Ενορχηστρώσαμε;

Ρωτώ.

Ακούωνται αί νόται απο βαθειά,
του παρελθόντος κύμβαλα,
ηχούν σκληρά στο σήμερα,
... αρνητικά,
παράφωνα,
κι΄ολίγον, ... αποκρουστικά.

Αληθινά τ' ακούσματα,
η αδράνειά μου ολάκερη,
μοναδικό σεγόντο,
διάστημα ενάτης -μισιακής-,
κι' εμείς,
...εκεί,
φινάλε της δικής μας μουσικής,

κακούργα καινωνία ...

ο στίχος αποκαρδιωτικός,
ότι μας έμεινε επί γής,
να τραγουδάμε όλοι.

....
"τί έκανε ο Υπουργός;" .....
....

Δεν άκουσα ποτέ ξανά,
ειλικρινά ...

... τόση Παραφωνία.



α.α. Αλέξανδρος
(Π.Α.- 10/03/2009 - 03:16π.μ.)

.

2 Μαρ 2009

Φύγαν οι Άντρες, ... οι Παλαιοί ...

.
Φύγαν οι άντρες οι παλαιοί,
από τη γειτονιά μας,
που θεωρούσαμε ... δικιά μας.

Περιουσία,
τα χωματένια όνειρά μας,

γιατί,

... σε χώμα παίζαμε μικροί.

Ξέρουν τα γόνατά μας.

Γνωρίζει η λάμπα της γωνιάς,
σφεντόνας μας την ... αγάπη.

Απ' όσους με συνόδευσαν,
απ' όσους υπήρξαν γύρω,
έφυγε πρώτος ο Δημητρός,
ο Ένας, ο Μόνος φίλος.

Έφυγε όμως κι' ο Σταυρής,
μέρες μετά, λιγάριθμες,
μετράγαν του Σεπτέμβρη.

Ο, που με είχε λάτρεμα,
δάκρυα ψυχής το δώρο του,
το είχαμε συμπονέσει.

Έφυγε ο Μίμης ξαφνικά,
κομψός συνταξιδιώτης,

μετά,

η Γιάννα ολονών.

Αργά, αξιοπρεπώς,
πολλάκις πονεμένα,
και ... πιό 'κει 'δα,

... αφήσανε εμένα.

Πάει κι' ο Νούνης,
η Αρχή,
σ' άλλο ηρεμεί κονάκι,
... με περιμένει γελαστός,
γνωράω το, μικιό σοκάκι.

Μα ...,
φύγαν οι άντρες τελικά;
Όχι δα,
έμεινε κάποιος, ... ένας.

Ο Δημητρός, αγέρωχος,
βράχος νταβραντωμένος.

Ψυχές τριάντα κουβαλά,
μία θα παραδώσει.

Στο πέρασμά του τραγουδά,
σε όλους μας ... έχει δώσει.

Φύγαν οι Άντρες οι παλαιοί λοιπόν,
ζούνε σιμά οι καινούργιοι που,
εύχονται πλάι στη λησμονιά,
να έγραφε η νέα η χρονιά,
τριάντα κάτι, πίσω 'τίς,
χρόνια να'χαν να ζήσουν.

Φτωχά τα ξημερώματα,
ευλογημένα, μισιακά,
τί άλλο ν' αναζητήσουν...;

Έχει γενεί η γειτονιά,
εκείνη των Αγγέλων,
καλύτερη απο την,
ετούτη εδώ.

Χωρίς φωνή, ρυθμό,
εδώ,
καμμία παρουσία,
λές και ... ,
παλέψαν χρόνια οι γεννιές,
να λείψει η ουσία.

Τα συγχαρίκια καταθέτω,
κληρονομιά σαν σύνδρομο ...

Αναπολώ στιγμές που ...,
'φύγαν οι άντρες οι παλαιοί,
γι' αυτό τους μνημονεύω.

Θυμάμαι ούλα τα καλά και,

μοναχά ένα μου 'μεινε σιμά.

Στιγμές περαστικές,
εικόνες άπειρες,
ανάσες απ' το χθές,

άϋλες τρείς κληρονομιές,
στο γουδοχέρι της γιαγιάς,

... ρέστος ν' αναμοχλεύω.



α.α./ Αλέξανδρος
(Π.Α.-16 ΝΟΕ 2008-02:36π.μ.).


[Αφιερωμένο. ... γνωρίζει ...].
.