Πουγκί Ριάλια Κάλπικα ...

.
Είχες πουγκί ριάλια,
"κάλπικα είναι, βλαμμένο ...",
φώναζα, πείραγμα σου 'στελνα,
εγέλαγες μαζί,
λίγες στιγμές ονειρικές που,

... μη να 'γνωρίζαμε,
τί θα 'φερνε ο χρόνος;

Μα ...,
είχες πουγκί,
... απ' τη μαμή ...
εκείνη τη σακατιανή
που σ' έφερε στο κόσμο.

Έως εκεί σου 'φτάσανε,
εστέρεψαν ωσάν,
από τρυπούλα να 'πεφταν,
... φτωχό, τρύπιο πουγκί,

... δε τα 'χα δεί ποτέ,
δεν είχα παρατηρήσει ...

Συγχώρα με ...

Ούτε και τα δικά μου τα μετρώ.
Δεν ξέρω πόσα είναι.

Μόνο,
το βλέμμα σου ν' αποκριθώ,
ξανά, ζητώ,
όταν,
ριάλια μου, τα λιγοστά,
... στερέψουν.

Δεν έχουν νόημα αυτά,
εδώ.

Μόνο,
όσα βιώσαμε μετρούν.
Ακέραιο θησαυρό,
μαζώξαμε,
περιουσία που,
αλλού θα μας ενώσει ...

Μηδαμινούς από κορμί,
ψυχή μονάχα και,
ίσως, ... πνοή ...

Ριάλια διαφορετικά,
πεντόβολα ουσιαστικά,
θα παίξουμε στην όχθη ...

Εκείνα θα μοιραζόμαστε,
τα, του μετέπειτα,
του όμορφου,
ίσως και,
του μοναχικά,
γαλήνιου.

Ζωντάνια σε άλλη διάσταση,
ριάλια σε κοινό πουγκί,

... στο σύνορο του ονείρου.



α.α./Αλέξανδρος
(Π.Α.-19/02/2009-.....)

.

Να Είσαι Ευτυχισμένη ...

.
Μπόρεσα να κάνω μία σκέψη,
σημαντική, ... σήμερα.

Εσύ, πέρασες για πολύ,
απ' το μυαλό μου.

Μπόρεσα να κάνω μιαν ευχή,
μοναδική, ... σήμερα.

Εσύ, πέρασες προς στιγμή,
στο ευχολόγιό μου.

Μπόρεσα να ζητήσω πρός στιγμή,
μια χάρη να μου γίνει.

Ήσουν κι' εσύ μέσα της,
λιαχτίδα τόσο δα ζεστή,
μα,
πώς να μην ήσουν ...

Μπόρεσα, πρός στιγμή να απαιτήσω,
στιγμιαία,
όλο τον Κόσμο να ζητήσω και,
πήρα για δώρο, επιλογή ...

Χαμόγελο άμεσο αντιγύρισα
στην ίδια τη Ζωή.

Δεν είχε νόημα,
η σκέψη μου επιτήδεια να γεννεί,

όλα τα υπόλοιπα, αφήνονται,
... κι' άν θα 'ρθει τ΄άλλο το πρωί ...

Αρκεί εγώ που μπόρεσα,

κι' εσύ,
δώρο να παίρνεις μιαν ευχή,

να είσ' ευτυχισμένη ...



α.α./ Αλέξανδρος
(Π.Α.-23/02/2009-03:16π.μ.)

.

Δε σε Αφήνω, ...Όχι ...

.
Γελάς ...
χαμογελάς και τρέχεις,

πονηρεμένο μάτι,
με φόντο το Σαρωνικό,
το δέρμα ηλιοκαμένο,
λουλούδι κίτρινο στο αυτί,
το βλέμμα πονεμένο ...

Πάντα ήταν εκείνο που με γοήτευε,
ή μήπως, ... η ανάσα σου;
τ' αυθόρμητό σου γέλιο,
χρόνια που μοιραστήκαμε,
σκαλιά, Λυκαβηττό πιό 'κεί,
από παιδιά ... μεγάλοι.

Γελάς,
ξανά σε ακούω εγώ,
γελώ κι εγώ μαζί σου,
χαμογελώ και,
με κοιτούν ... μονάχο,
ξεχασμένο.

Μα εσύ γελάς,
κουνάς τους ώμους σου
με 'κείνη τη μοναδική καμπύλη,
που σε χαρακτηρίζει από παιδί,
έφηβη όμορφη ως τα χθές,
μια μοναδική γυναίκα.

Γουλίτσα; ... "οχι ευχαριστώ ;;;"...
τώρα θα δείς,
με αγκαλιές δεν τη γλυτώνεις εύκολα,
ούτε με ζεστασιά και χάδι ...
ξυπόλητο αέρινο μαγκάκι ...

Μα, πώς να σου στερήσω το χαμόγελό μου εσέ;

Με την ανατολή πλανεύεται η Γή και,
με το ξύπνημά σου πλανεύομαι ανήμπορος,
τίποτε άλλο δε μπορώ,
μα να χαμογελώ σου,
όπως για τώρα,
για μετά,
... για πάντα ... είχαμε ορκιστεί.

Γελάς;

Καλώς το κάνεις όμορφη,
για πάντα εντός μου θα μπορείς,

... ας σώπασαν το γέλιο σου οι χειμώνες ...



α.α./Αλέξανδρος
(Π.Α.-18/02/2009-01:10π.μ.)


.

Του Δρόμου η Στροφή ...

.
Συνόδευσέ με,
ως εκεί, πιό κάτω,
ως του δρόμου τη στροφή ...

ναι,
κι' ετούτη ...

Αυτή με το λαμπάκι στη κολώνα,
τη ξύλινη,
πλάι απο το αγιόκλιμα,
...
φύλακα χίλιων μυστικών,
των ανθρωπίνων των στιγμών,
ζωή που έλαβαν,
που δώρισαν αλλού,
κάποιοι άγνωστοι,
στον ίσκιο αυτής της λάμπας ...

Συνόδευσέ με ως εκεί,
έλα,
αφού το κάνεις πάντα.
Σε λάτρεψα γι' αυτό,
ανάμεσα σε τόσα,
μα,

όσα κι' αν ζήσαμε ως εχθές,
όσα κι' αν έρθουν τ' αύριο,

το μυστικό μου είναι μικρό,
πολύτιμο,
κλειδί μοναδικό για τις ματιές που,
αγαπημένα μοιραζόμαστε ακόμα ...

Η μυρωδιά απ' τ' αγιόκλιμα που,
χτένισε τους θόλους στα ρουθούνια όταν,
γλυκά, αργά, καρτερικά σε φίλησα,
πρώτη φορά,
εσύ αφέθηκες να γέρνεις το κεφάλι απαλά,
δε είχε τέλος το φιλί αυτό,
δεν βρήκε λόγο να χαθεί στο αέναο,

υπάρχει,

σα φλόγα της αγάπης μας,
εκείνης που διαλέξαμε μαζί,
πάντα μας συντροφεύει ως εκεί,

ανάμεσα από σκιές που ζωγραφίζει η λάμπα και,
μυρωδιές που μας φυλάει τ' αγιόκλιμα,

εκεί,
στου δρόμου της ζωής μας,
τη στροφή ...



α.α. Αλέξανδρος
(Π.Α.-12/02/2009-01:46 π.μ.).

.

Πές μου Κάτι ...

.
Πές μου,
είσαι εσύ που αγάπησα ή,
κάτι σαν εσένα αναζητούσ' η αγάπη μου
και μ' έφερε σιμά σε 'σένα;

Μ' αγάπησες,
έστω για το όσο ..
γιατί σου μίλησε η καρδούλα σου για 'μένα ή,
μήπως η αγάπη σου σκεφτόταν πως,
να αγαπήσει ζήταγε,
περίπου σαν τον ... εμένα?

Σ' αγάπησα, εγώ;
Μ' αγάπησες, εσύ;

ή μήπως αφεθήκαμε ανήμποροι,
ανεπαρκείς,
ν' ακολουθούμε της αγάπης μας τερτίπια;

Πως θα 'θελα να σ' είχα εδώ,

... να θυμηθείς ...



α.α.Αλέξανδρος
(Π.Α.-08/02/2009-03:07π.μ.)


.

Λησμόνησες ... ;

.

Λησμόνησες ότι,
Χειμώνας μπήκε,
Απ’ τ΄ανοιχτό παράθυρο που,
Για ν’ αερίσεις άφησες εχθές ...

Σκορπίδια φύλλα και ... σταγόνες,
Του φθινοπώρου ξεχασμένες,
Στης τραμουντάνας τις παλάμες αφημένες,
Έφτασαν ...

Αγκάλιασάν μας όμορφα,
Ψυχρά καθώς τους πρέπει,
Κάτω απ’ τα λευκά σκεπάσματα,
Δούλοι αγκαλιασμένοι ...

Δοσμένοι στο χειμώνα μας,
Ζητιάνοι του ελέους,
Μιαν άνοιξη προσβλέπαμε,
Στα χνώτα μας κρυμμένη ...

Μιαν Άνοιξη ποου διώξαμε,
Χριστούγεννα, ... λησμόνησες;
-για πολλοστή φορά-,
στους φόβους μας κρυμμένοι.

Κι' έτσι μας βρήκε τ’ Αύριο,
το αέναο παρελθόν μας.

Ζητιάνοι ελέους,
δουλικά,
μα,
πάντοτε ... αγκαλιασμένοι,
με ό'τι επιλέξαμε,

... αυτόχειρες κληρούχοι,

... προδωμένοι.



α.α./ Αλέξανδρος
(Π.Α.-03/02/2009-02:05π.μ.)

.