Άδειος ο Χώρος και, η Ψυχή ... Μονάχη ...
Άδειος ο χώρος,
ο Ήχος έφυγε και, ... η Ψυχή,
μαζεύει ψίχουλα απο τη σκιά της ...
Ηχεί μου ο περίγυρος μιάν αναστάτωση,
το περιβάλλον, λές και ανήκει σε .. άλλον,
ψιθύρησέ μου αγαπημένη μου Ψυχή,
τα πάντα δώσε μου ξανά, σαν κάνεις κάθε ημέρα ...
εσύ, εγώ, το φώς και το σκοτάδι μείναμε ...
με υποσχέσεις μαλθακές βρήκε μας το ξημέρωμα,
λογαριασμό θαρρείς εμείς,
εκάναμε με ... κανέναν.
Ούτε έναν.
Εσύ είσαι ο δικός μου,
κι' εγώ, το τεφτεράκι σου.
Λοιπόν;
Άδειος σου φαίνεται ακόμη ο χώρος;
ή μήπως, αστροφεγγιά το βλέμμα σου,
η σκιά μου, ο διάδρομός σου ο φωτεινός ...
μαζί σου ήρθα ως εδώ, μαζί σου και θα φύγω ...
Δεν είναι ο χώρος άδειος, αυτός, Ψυχή,
Είναι γεμάτος ψίχουλα να φάνε τα παιδιά,
να δώσουνε ζωντάνια,
ν' αδράξουνε ξανά τη λησμονιά,
τη θύμιση να κάνουν αδριάντα,
κι' όλα καλά θα γίνουνε Ψυχή,
βλέπεις,
τα νειάτα είναι ψίχουλα που,
ξέρουν να ζυμώνονται,
θεριεύουνε κι' ενούνται,
με το αίμα τους, το απλό κι' αγνό,
καρβέλι γίνονται ζεστό,
τροφή για όλο το κόσμο,
να ξέρεις το Ψυχή μου,
.......
ταπεινωμένοι, στη σκιά τους αν σταθούμε,
εγώ κι' εσύ ...
θαρρώ, ... αρκεί ...
Χώρο αδειανό, στενάχωρο,
....... δεν θα τον ματα' δούμε.
α.α/ Αλέξανδρος
(Π.Α.-29/04/2012-02:57π.μ.)
ΥΓ: Αφιερωμένο σε όσους νέους και νέες έχουμε, ηθελημένα ή μή, ... πικράνει ...
.
