Ψεύτες, Όλοι Μας, Είμαστε ...

.
Ένας, ή δυό,
κι’ ίσως και τρείς,
Σ΄ ένα νησί καλοκαιρίς,
Εχάλασαν,
Εκιό το παλληκάρι.

Που...,
ο πατέρας του με μιάς,
αγάπη εγύρισέ μας,
Ζωές να έχουμε απ' ένα γιό..

Εκείνος που, ... δεν έχει.

Μα, κι’ άλλος ένας απο εμάς,
Ζαβός, μακάκας, ταραμάς,
Να στείλει σφαίρα,
Στου παιδιού το καρδιοχτύπι,
Έτυχέ μας.

Ο Νόμος έπραξε ορθά,
Στη φυλακή τα δυό Κραχτά.

Η περηφάνεια μας,
η κουτσή,
Μικρόπνοη παραζάλη.

Γιατί;
... ρωτώ,
η Πρώτη,
η δραματική στιγμή,
Αντίδραση δεν είχε,
Ούτε και ... ζάλη;

Γιατί η δεύτερη,
Κακή, δε λέω μα,
Ετιμωρήθηκε ως εκεί,
όπου,
Του ίδιου μας του σπλάχνου,
[Ολονών],
οι ύστατες φωνές,
συμφώνησαν σε μια φωνή,
βρήκαν διέξοδο πικρή
ούρλιαξαν το Μέγιστο Σεισμό,
μα,
δώθηκαν τροφή
στους κουκουλοφορεμένους!

Εκείνους τους "Μηδαμινούς" που,

... ουδέποτε σεβάστηκαν το θάνατο αυτό,
... με τίποτε δεν τίμησαν τον ύστατο αδερφό,
... ουδόλως εσεβάστηκαν κόπους ανθρώπων άλλων,
των εμπόρων λίγων,
των άγνωστων,
και των 'ε λιγοστών Μεγάλων.

Προδώσανε τους Έλληνες,
για άλλη μια,
χιλιοστή φορά,
πίσω από μια κουκούλα.

Διότι, κρύβονται,
χρόνια πολλά,
ανάμεσα στα μάρμαρα που,
Το Πολυτεχνείο συντήρησε,
υπέδειξε,
της Λευτεριάς το Δρόμο.

Λάθος σε κατευθύνανε μικρέ,
Λάθος στα διηγηθήκαν,
δε σου εξιστορήσανε,
όσα προηγηθήκαν.

Λέω του,
του Μικρού Αδερφού,
που ταξιδεύει ... πάλι,

Η ανάμνησή του,
Θεργιαλού,
για όλους μας,
Στέργια θα μείνει
στ' όποιο σκεπτόμενο κεφάλι.

Όλα τα άλλα,
έτσι απλά, ένα ...

..... Γιατί;

Να μη ψευδόμαστε ...

Ίσως καιρός να είναι,
να ενημερώσουμε ...
τον ίδιο μας,
τον "έντιμο" εαυτό.

Ψεύτες, όλοι μας είμαστε,
όσοι αγώνες ζήσαμε,
Στο ίδιο το σπιτικό μας.
Μα ...

Όχι, για το καλό μας.



α.α/ Αλέξανδρος
(Π.Α.-14/12/08-01:59 π.μ.)

.