Εορτάζαμε, Εκείνη κι' εγώ.

Η μέρα της γιορτής μου, της ονομαστικής.

Της Παναγιάς ...

Πέρασε.

Πέρασε όμορφα.

Εγώ εδώ εν Αθήναις κι' οι φίλοι μου κοντά μου.
Άλλοι εξ' αποστάσεων μα και κι' απο πιο κοντά.

Μια σειρά τηλεφωνημάτων γέμισε την ημέρα ευχές.
Πόσο το χάρηκα που τις πήρα με τηλεφώνημα!

Δια ζώσης!!!

Όχι με SMS.....
Ευτυχώς μόνο 1-2 ήρθαν στο κινητό κι αυτές απο ανθρώπους
που είχαν χαθεί και μάλλον ντρεπόντουσαν να ακουστούν.
Ευπρόσδεκτοι πάντως και θα έρθει και η αποκατάσταση .

Χάρηκα για δύο λόγους.
Ο ένας ότι ζώ να εορτάσω.
Ο δεύτερος ότι, μετά τα τελευταία έξη δραματικά χρόνια της ζωής μου,
φαίνεται ότι ο απολογισμός είναι θετικός. Θετικότατος θα έλεγα.

Ξεσκαρταρισμένα πράγματα και πάνω απ' όλα, ειλικρινείς φωνές.
Ζεστές φωνές. Από φίλους, φίλες αγαπητές, συγγενείς μα ...
και ανθρώπους του επαγγελματικού μου χώρου. Ιδιαίτερη έκφραση εκτίμησης.

Όλους τους ευχαριστώ, κι εμένα μου χαμογελώ αφού,
κάτι δείχνω να κατάφερα στα δύσκολα ...

Και την έλλειψη βίωσα πάντως όπου δεν το περίμενα.
Μα δεν πειράζει. ''Γηράσκω αεί διδασκόμενος'' που λένε και οι φίλοι μας,
οι λοιποί Ευρωπαίοι (!).
Εξ' άλλου, οποιεσδήποτε ελλείψεις, οι ίδιες μας οι απαιτήσεις
τις προδιαγράφουν και τις δημιουργούν ...
Να προσέχουμε λοιπόν στο σχεδιασμό ...

Χρόνια μας πολλά λοιπόν, εμένα, εσάς που γιορτάσατε μαζί μου,
εσάς που μου ευχηθήκατε την στιγμή, οι που δωρίσατε δώρα όμορφα,
οι που χαμογελάσατε στη θύμισή μου.

Σας αγαπώ όλους.

Μακάρι και του χρόνου να είμαστε μαζί και, πρωτίστως ...

... να μη λείψει τριγύρω κανείς.





(Π.Α. 15/08/2007)