30 Αυγ 2007

Της Φωτιάς .......

Καταλαγιάζουν οι οσμές
κι' οι αποχρώσεις της φωτιάς.

Μένει ένα χρώμα μας,
εκιό,
το 'να,
το Γιαννιωτικό,
το τέλειο που έχεις βγάλει.

Εκείνο της ελπίδας .... ναι.

Το μόνο εκείνο ικανό
το αληθινό να μάσει,
της άλλης μέρας το κακό.

Το τέλειο που εσύ κρατάς,
εσύ μόνο γνωρίζεις ...

Δώρο μας να το κάνεις,
σαν έρθει η ώρα να μας πείς
την καλημέρα που μπορείς,
εκείνη τη δική σου ... ναι,
την αληθινή σου,

Καλή μου,
για τώρα έχε 'γειά,
το νου στο ηλιοβασίλεμα,
αναπνοές στο αύριο,
την προσευχή κουράγιο ...
σαν δεν μπορείς αναπνοές,
να αναζητάς τον Άγιο ...

Κι εμείς το ίδιο κάνουμε
ότι μπορούμ' ποιούμε
το χρώμα εκείνο θέλουμε
ζωή ν' αναζητούμε ...

μια ανάσα η ελπίδα μας
στο βλέμμα που μας στέλνει
ο χτύπος της καρδούλας σου,
αγκάλη της ζωής μας.

Η άλλη μέρα θα μας βρεί
κουράγιο να ζητούμε
το χρώμα εκείνο που φορείς
όλοι μας να ποθούμε.

Στις αγκαλιες των κοριτσιών
ακούμπησέ το τώρα
κι εγώ θε να το κλέψω τους
θέλω να τους το πάρω.

Να ζωγραφίσω τα βουνά
να σιάξω τις κοιλάδες
με δυό ματιές να συναντώ
στα χρώματά σου αγάπες.

Καταλαγιάζουν οι φωτιές
μα οι δικές μου μένουν
τα όσα που έμαθα στα χθές
μέλλον μας 'θε να ραίνουν.




(Π.Α. - 30/08/2007 - 10:04 μ.μ.).

21 Αυγ 2007

Ταξίδι καλοκαιρινό ...

Ταξίδι γαλανό μου,

Θα είσαι σε λίγο μακρυά,
στη ρότα της δικής σου Ιθάκης.

Για το δικό μου αύριο
μια χάρη μόνο σου ζητώ,
όσο μας βρίσκει ακόμη εδώ.

Άσε μου όση αγάπη
στην παλάμη μου χωράει.

Να χαιδεύω της κιθάρας τις χορδές,
να διώχνω πόνους κι' ενοχές
να ζώ όσο χρειάζεται για να σου τραγουδώ.

Εσύ εκεί κι' Εγώ εδώ.

για να το μπορώ ...


Καλό ταξίδι σου λοιπόν,
πράσινο στο γαλανό,
... όμορφο χρυσαφένιο.




(π.α. 21/08/07 - 13:54 μμ.).

16 Αυγ 2007

Εορτάζαμε, Εκείνη κι' εγώ.

Η μέρα της γιορτής μου, της ονομαστικής.

Της Παναγιάς ...

Πέρασε.

Πέρασε όμορφα.

Εγώ εδώ εν Αθήναις κι' οι φίλοι μου κοντά μου.
Άλλοι εξ' αποστάσεων μα και κι' απο πιο κοντά.

Μια σειρά τηλεφωνημάτων γέμισε την ημέρα ευχές.
Πόσο το χάρηκα που τις πήρα με τηλεφώνημα!

Δια ζώσης!!!

Όχι με SMS.....
Ευτυχώς μόνο 1-2 ήρθαν στο κινητό κι αυτές απο ανθρώπους
που είχαν χαθεί και μάλλον ντρεπόντουσαν να ακουστούν.
Ευπρόσδεκτοι πάντως και θα έρθει και η αποκατάσταση .

Χάρηκα για δύο λόγους.
Ο ένας ότι ζώ να εορτάσω.
Ο δεύτερος ότι, μετά τα τελευταία έξη δραματικά χρόνια της ζωής μου,
φαίνεται ότι ο απολογισμός είναι θετικός. Θετικότατος θα έλεγα.

Ξεσκαρταρισμένα πράγματα και πάνω απ' όλα, ειλικρινείς φωνές.
Ζεστές φωνές. Από φίλους, φίλες αγαπητές, συγγενείς μα ...
και ανθρώπους του επαγγελματικού μου χώρου. Ιδιαίτερη έκφραση εκτίμησης.

Όλους τους ευχαριστώ, κι εμένα μου χαμογελώ αφού,
κάτι δείχνω να κατάφερα στα δύσκολα ...

Και την έλλειψη βίωσα πάντως όπου δεν το περίμενα.
Μα δεν πειράζει. ''Γηράσκω αεί διδασκόμενος'' που λένε και οι φίλοι μας,
οι λοιποί Ευρωπαίοι (!).
Εξ' άλλου, οποιεσδήποτε ελλείψεις, οι ίδιες μας οι απαιτήσεις
τις προδιαγράφουν και τις δημιουργούν ...
Να προσέχουμε λοιπόν στο σχεδιασμό ...

Χρόνια μας πολλά λοιπόν, εμένα, εσάς που γιορτάσατε μαζί μου,
εσάς που μου ευχηθήκατε την στιγμή, οι που δωρίσατε δώρα όμορφα,
οι που χαμογελάσατε στη θύμισή μου.

Σας αγαπώ όλους.

Μακάρι και του χρόνου να είμαστε μαζί και, πρωτίστως ...

... να μη λείψει τριγύρω κανείς.





(Π.Α. 15/08/2007)

14 Αυγ 2007

Για τ' όνειρό μου ... λέω.

Πως ανησύχησα πολύ
δεν το θωρώ.

Πως ανησύχησα καθόλου,
δεν το λέω.

Πως σε σκεφτόμουνα πολύ,
δεν το θωρώ,

Πως σε σκεφτόμουνα καθόλου,
δεν το λέω.

Γιατί όσο πέρναγαν οι ώρες,
οι νεκρές,
δείκτες γυρνούσαν στο γυαλί,
μονάχοι σαν εμένα,

άκουσα που συγχρόνιζαν
οι δείκτες,
η καρδιά μου
μαζί και οι ανάσες σου
γητεύαν τα όνειρά μου.

Μα,

δεν είν' δικά μου τα όνειρα,
δεν με εκπροσωπούνε.
Φιγούρα, πρόσωπο εσύ,
εσέ αναζητούνε.

Χτύπα λοιπόν καρδούλα τους
γύρισε εκεί σιμά τους
αγκάλιασε ότι αναζητάς
την όμορφη δροσιά τους.

Το μόνο χάρισμα απο εμέ
σε σένα, τα όνειρά μου,
τώρα που γύρισες κοντά
στο χτύπο της καρδιάς μου.

Στα όνειρα σε ακολουθώ,
στα όνειρα σε βρίσκω,
στα όνειρα θε να χαθώ,
σε όνειρα να δακρύσω.

Για όνειρα έγραψα πολλά,
σήμερα όλα εμπρός μου,
για ότι έγραψα ο μισός,
εσύ τ' άλλο μισό μου.




Για μια στιγμή στα Γιάννενα
που έζησα μαζί σου.

(Π.Α. 14-08-07 / 02.11πμ).

5 Αυγ 2007

Μία Οντότητα Μικρή

(Π. Αβατάγγελος - 18/07/07)


Ακουσα εχθές μια οντότητα να λέει :

‘’Μη συνδέεις μέρη με πρόσωπα. Πονάει ...’’

Αλήθεια ακούω ή, ... μια προσωπική ομίχλη ?

Πίσω απο τις λέξεις διάβασα,
... ‘’να μη θυμάσαι .... ’’.

Γιατί, όταν συνδέεις, ... θυμάσαι.

Μα αν δεν θυμάσαι,
Ποιό το νόημα ?
Ποιά θα είναι η πορεία ??

Τι να απομείνει απο μια άδεια διαδρομή ?

Ένα κενό ημερολόγιο.
Ένα κενό βιβλίο.

Μέρες που χάραξαν στο νου όμως,
περίσσια υποκρισία θα ‘τανε
να πω ότι ... δεν υπήρξαν ??

Πράγματα που δεν έγιναν ??

Κι εγώ,
τι να κρατήσω ?

Τι διαβατήριο θα δώσω στης Άλλης Πόρτας το φρουρό ???

Με τι ψωμί να δελεάσω τον κριτή,
Καλύτερο κρεββάτι να μου δώσει.

Με θέα καλή.

Με τζάκι και περίσσιο το δαδί,

με γάργαρο, τρεχούμενο νερό.

Με αγάπη και με παλαιά παρέα,
όσους μ’ αφήσανε ξωπίσω,
να περιμένω στο μετά να συναντήσω.

Ενα ψωμί,
από τα σπόρια του γυμνό.

Όχι λοιπόν.

Θα τα θυμάμαι όλα.

Γιατί Μου έδωσε τη θύμιση οπλισμό.

Να τα θυμάμαι όλα.

Καλά, σωστά,
Τ’ απάνθρωπα
μα και τα λυπερά.

Με γνώμονα ότι έζησα,
να φτιάχνω στα κρυφά
όσα δεν έγιναν σωστά,
να φέρνω τη ζωή μου στην ευθεία.

Μα πιότερο,

Κι αν κάτι δεν μπορέσει να φτιαχτεί
Πιο κάτω να παραδωθεί
Μπας και το μάθημα μου αυτό
- κοπάνα εγώ, αποχή και ντούκα προ -
άλλος ν’ αναπληρώσει,

στη θέση μου,

ένα κενό να βρεί να το γιομώσει
σα να το έζησε ο ίδιος δυνατό
στους άλλους να το δώσει,

και όλοι να το τιμήσουνε ... σωστό.

Κι εκεί να τελειώσει.

Εκείνη την οντότητα πάντως,
Θα τη θυμάμαι,
‘κει που τη γνώρισα

Θα τη θυμάμαι,
όπως το διάλεξα εγώ,

Μην ξεχωρίζω και,

Ποτέ να μην ξεχνώ.