30 Νοε 2007

Το Χθές ... Το Σήμερα ... κι' εγώ ...

.

Ήρθε το Χθές στο Σήμερα.

Το Σήμερα, απεκρίθη.

"Πώς να ‘σαι",
του είπε σήμερα το Χθές,
εγώ, να κοινωνώ σ' το.

"Καλά είμαι".

Μα πώς,
τι λές,
τί που θωρρείς;

Μοιάζω σου αλλαγμένο ..;

Γιάντα που λές;
Ηρέμησε,
Δείχνεις μου ωριμασμένο ...

Έχω να σου προσθέσω αληθί,
διαμαντικά φερμένο ...

Εξ' ίσου,
εκτιμώσε υμάς ...
απέκριν' το στο δείλι ...

Ήρθε το Χθές στο Σήμερα
στιγμή ζωής καρδάτη,
φωνές που,
ελαλλούσαν πρίν,
σ’ εξαετές χαγιάτι.

Τα ‘παν αλλοιώς,
ισότιμα,
μα τα 'παν και, ... πικάντα,

οπότε ...,
τούτο μονάχα έμεινε
στης διαδρομής τη στράτα.

Υπάρχει ακόμη, διαδρομή ...,
μακρυμερίς κρυμμένη,

μα...,

δύο φωνές,
δύο ψυχές,
δυό φίλοι απ’ το τότε,

πολλά θα πουν,
θα γράψουνε,

γιατί,
πέννες κρατούνε,
να διαγραφούν όσα συμβούν,
όσα θα γεννηθούνε.

Τη διαδρομή που αγάπησαν,
στα φυλλοκάρδια σφίξαν,

Μα,

κι' όσα δεν ακολούθησαν,
τριγύριζαν, τριγύρω τους και,
... ‘κείνα τούς εσμίξαν ...



α/α. Αλέξανδρος
(Π.Α. – 30/11/2007 – 02:11 π.μ.)

27 Νοε 2007

Τα Δάκρυα του Τσιγγάνου ...

.
Είδα ένα βράδυ τ' όνειρο,
πως θα 'πρεπε να γράψω,
Τα δάκρυα του Τσιγγάνου μου,
μαντήλι να του σιάσω.

Εικόνες τριγυρήσανε
στις άκρες του μυαλού μου
το σώμα στριφογύρναγε
σε στρώμα διαλεχτό.

Με μιάς έβαλα ήχους του
καθόλου τετριμμένους,
αληθινούς σαν τη βροχή
απ' τ' όνειρο βγαλμένους.

Φωτιά έκαιγε στο πλευρό,
κιθάρες, ντόμπρο νεύμα,
το βλέμμα του Τσιγγάνου μου,
λιαχτίδες σε άδειο γέρμα.

Η κομπανία λίγο πιο κεί
κι' εκείνος μες τη μέση,
στάλες αληθινής ψυχής,
νότες, φλόγες και,
μυρωδιές νυχτιάς,
αγιόκλιμα βρεγμένης.

Κι' εγώ,...
τσιγγάνος κι αδερφός,
ο γητευτής του ονείρου,
έφερα όλα τα δρώμενα,
σε τούτη εδώ την πλάση.

Τώρα, το βλέμμα του αδερφού,
ματίζει τα όνειρά μας,

βλέπεις,

απ' όνειρο γεννήθηκε,
... να πλάσει τα δικά μας.



(Αφιερωμένο σε όλα εκείνα τα γελαστά παιδόπουλα που,
οι εικόνες των τρυφερών τους χρόνων περιορίζονται στα χρώματα
που έχουνε των δρόμων τα φανάρια ή, οι λάσπες στα απέραντα χωράφια
των καταυλισμών. Κι' οι νύχτες του χειμώνα.
Που όμως κατάφεραν ή, θα καταφέρουν να γίνουν κάτι, ανακαλύπτοντας
στην πορεία τους την αθωότητα που τους στερήθηκε.



α/α. Αλέξανδρος (Π.Α. - 27/11/2007)

.

25 Νοε 2007

Ροδόσταμο ... οι σκέψεις ...

.

Η σκέψεις μου, ροδόσταμο,
εσύ, ροδοπετάλια.
Ακούμπησα μικρή κραυγή
στου νου τα αιμοπετάλια.

Μου απάντησες.
Δεν γνώριζα.
Αναρωτώ ...,
“σε μέλλει;”

- Να συνεχίσω να ριγώ,
κηφήνας μεσ’ το μέλι -.

“με μέλλει”, … μου αποκρίθηκες,
δίχως καμπή στα χείλια.

Μέλι που έσταξε αγνό,
απλό, σαν τα όνειρά μου.

Άκουσα, ... τις φαντάστηκα,
δυο λέξεις, μια ρίγη.

Όνειρο ήταν που έδιωξε,
ολόγιωμη η Σελήνη.

Χαρά που δεν θα τη χαρώ
δεν πρέπει άλλωστέ μου,
είμ’ ένας μα,
... ο κόσμος σου,
τριγύρω στεργιωμένος.

Πώς να κρατήσω, αγάπη μου,
δόρατο να σε φτάσω;
μη σε πληγώσω σκέφτομαι,
να μη ματώσω εσένα.

Εγώ,

Ασε να ζω αληθινός,
τις μέρες που μου μένουν,
φάρμακο καταπίνοντας,
γλυκό σαν φυλακτό,
που με φυλάει απ’ το κακό
μα, ... δεν μου το εκφράζει.

Πέτυχα ένα απόλυτο,
σεμνό, γυμνό ... Κενό.

Αντίο σου λέω, ... γλυκόπιοτο,
όπως στους δυό μας πρέπει,
να με θωρείς στο αύριο
απόμακρα ... γνωστό.

Εσύ,

κράτα με όπου το θωρείς,
όπου σε βγάζει η σκέψη.
Ποτέ σου όμως, μην ξεχνάς,
το ταπεινό μου ... εγώ.

Το μερτικό στο ...
"σ’ αγαπώ" ... μου, ...
... Αγάπη ... Ερωτευμένη.



(Π.Α. 25/11/2007)


.

11 Νοε 2007

Ευχητήριο, ... παληό ...

(Π.Α. – 04/11/2007)
.

Είπε μου, μάλλον ...
μου έγραψε, ... στο ευχητήριό της,
με χρώμα την ίδια τη στιγμή,
τραγουδιστή, στου μπάρ τον τόνο,
σε νότα ατόφια και ακριβή,

-έκτοτε μ' ακολουθεί το ιδιαίτερο κλειδί-,

"μην, τη ζωή σου χαραμίσεις ....".

είχε πεί –γράψει- ... το εννοούσε,
... ως το προηγούμενο πρωί, το χθεσινό,
... πριν την αυγή ...

-Απόσπασμα το ίδιο απο Καβάφη ή, Ελύτη; ...-

Ήταν το 1900 κι’ άλλα 81, ... γαλλιστί.

Τη νύχτα που μου το έγραφε,
... η αγάπη μου εκείνη,
τα πάντα είχε χαραμιστά,
στου κόρφου το λαγίνι.

Μάλλον, γι' αυτό και ... το 'γραφε.
Δεν έβγαιναν οι λέξεις ...

Κενή και, ... πονεμένη.
Μάλλον.

Μία, ... αποφασισμένη;
Μάλλον ...

Εγώ,
γράφω γραμμές που βλέπετε,
γι’ αυτές τις αποφάσεις.

Aπλά εγιόρταζα γιορτή,
χωρίς πολλές προφάσεις ...

Λέω όμως,
... οι αποφάσεις μας,
όποτε τις καλούμε,
δέσμευση γίνονται καλή ;...
... κακή ; ...

στο αύριο θα το δούμε ...

πολλάκις, ... δεν τις εθέλαμε,
λίγο που τις ποθούμε,

πλειστάκις, ... επιμένουμε και,
ενίοτε, ... ίσως και πάντοτε,

ωορέ λές, ... να δυσφορούμε;

Απέναντι, στο πίσω μου,
στου χρόνου μου τα βάθια,
φώτα θωρώ, χαρές πολλές,
κάπου στο που, σκιάδια.

Τα πιότερά μου όμορφα,
το ντέρτι με τη χάρη,
γεμάτη έχω την καρδιά,
ζωή, μέλι και στάρι.

Το χαμογέλιο να εκτιμώ
γιατί υπάρχει κλάμα,
το κλάμα που ενστερνίζομαι,
γέλιο του να γεννώ ...

συνέχιση ν’ αποζητώ,
που 'θε να ‘ρθεί ένα δείλι,
όταν θα ΄ρχεστε μοναχοί,
ν’ ανάβετε το καντήλι ...

Ξημέρωμα ακόμη αποζητώ
όσα παιδί εκτιμούσα,
το σήμερα να είναι κενό,
η αγάπη μου απούσα.

Στα μάτια ψυχούλες να κοιτώ,
αλήθειες που ποθούσα,
αλήθειες να μοιράζομαι,

όχι φτιαχτό ένα ψέμμα που,
βόλευε 'κει απέναντι μα,
ερήμωνε εμένα.

Ζητώ σας, ...
ακούετε πως λαλλώ;

Mην γράψετε ευχητήριες,
κάρτες για να μαζεύω,

μου φτάνει εκείνη η παληά,
μου λέει πολλά,
λέει μου ένα,

πως θα ‘επρεπε να μάθω μου,
απέναντι σε 'σένα,
απ’ όσα δίνω να ζητώ,
όσα ζητάς σε ‘μένα.

Μα δεν το κάνω τελικά,
είμαι εγώ που στωϊκά,

το απαιτεί απλοϊκά,
ν' αγαπηθεί ισότιμα,

σαν γνήσιος καπετάνιος.



α.α/ ΑΛέξανδρος ......



(Σ/Σ: Για το χθές, για το αύριο, για τις θάλασσες, τους αέρηδες και τις μηδαμινές εκφράσεις της αγάπης μας, να γίνουν ΕΝΑ, ... ο καταλύτης-παφλασμός πάνω στα βράχια του Φάρου που μας φωτίζει ... η απόλυτη κληρονομιά στο πέρασμα για πέρα... για την επόμενη ημέρα...).

8 Νοε 2007

Λέω, κι' αναρωτιέμαι ...

.

Είναι,
μπάς που σε αγάπησα ...,

... να σ’ αγαπώ ακόμα;

ή, ........

μήπως που ...,
... ν’ αγαπώ μπορώ,

ακόμη σ’ αγαπάω ; ....



(Π.Α.- 02/11/2007)
.