29 Σεπ 2007

Στίγματα ψυχής, ... αγαπημένα ...

.
Φορτώθηκα αυτή την εβδομάδα,
ριζώθηκα στα μέσα μου,
δάκρυα μα, και ανάσες.

Φωνές, ηλιοβασίλεμα,
ψυχές σε φεγγαράδες,
στιγμές που δεν γυρίζουνε,
κραυγές στους μαχαλάδες,

Κι εγώ,

που ξημερώνομαι,
αλλού αποκοιμιέμαι,
κοιτώ μπροστά και περπατώ,
μόνος μου κουτσουλιέμαι.

Διακρίνω μπρός μου πιτσιλιές
ξεφεύγω τους λιγάκι,

μα τελικά αναρωτώ,

πώς θα μπορούσα εγώ να βρώ

σωστή ρότα στον χάρτη αν,

σ' ενός προσώπου πιτσιλιές,
φακίδες θαρρώ τις λένε,
που οι χάρτες τις ξεχάσανε
για εκείνες δεν λαλιένε,

δεν έβαζα το χεράκι μου,
τέχνη μου δοξασμένη,

στην πλώρη της αγάπης μου

στη ρότα της καρδιάς μου

μεσα απο στίγματα ψυχής,

να φτάσω τα όνειρά μου ...



Πάνος
α/α. Αλέξανδρος ....... (ΔΕΙ).


.
(Π.Α. - 29/09/2007 - 01:59 π.μ.)

25 Σεπ 2007

Έκλαψα σιγαλά ...

.

Ξάπλωσα εκεί που άφησε την τελευταία της πνοή ...

Εδώ θέλω απόψε ν' αποκοιμηθώ.


Άκουσα το ψιθύρισμα που μου φύλαγε ...

Νόμισα ...

τίποτε δεν άκουσα, κι ούτε θα ξανακούσω ...

Ούτε κι ο Μάρκος ...


Όμως κοιμήθηκα αγκαλιά της, όπου ... δεν ήτανε ...

Όμως την άκουσα να περπατάει, όπου ... δεν περπάταγε ...

Όμως την έκλαψα σιγαλά όπως, όλη μέρα δεν κατάφερα ...


Εκείνη βλέπεις, σ' όσα έζησα ... μου στάθηκε.

Όχι μονάχα στα καλά -τα λίγα- μα ... στα δύσκολα.


Κι' ήταν τυφλή, να με κοιτάξει δεν κατάφερνε.

Μου έδειχνε δρόμο όμως μπροστά, σαν χρυσαλλίδα.

Πρόσθεσε δύναμη ψυχής σε αυτήν που είχα.

Μάθημα απαίτησης ζωής, αν δεν το είχα,

Τις διαδρομές συμπλήρωνε, μικρή κυρία,


ένα χαμόγελο μου κληρονόμησε ... περιουσία.



Κλαίω τώρα μπουμπουλίνα μου μα, σου χαμογελώ,

Γιατί, ένα πράγμα μοιραστήκαμε μοναδικό,

εκείνο που δεν χρειάστηκε, εσύ κι εγώ,

να πούμε ο ένας στον άλλο,


....... ευχαριστώ.



Ο Πάνος σου μπουμπούκι μου,

... εγώ.




.

24 Σεπ 2007

Δέκα γίνανε τελικά ....

.

7:47

είχε κερδίσει απο παληά
μια θέση στη καρδιά μου ...

Σήμερα το ξημέρωμα,
διάλεξε η μονάκριβη
να ζει στα όνειρά μου ...


Π.

23 Σεπ 2007

Εννέα Θανάτους ... κι' Ένανε ......

.

Μου 'γραφε μέχρι τώρα,

Ρωξάνη, Τάκης, Max, Δημήτρης, Σταύρος, Μίμης,
Γιάννα, Γιάννης, κι άλλος Μίμης, παληά λιγάκι
μα και, πρόσφατα, ζωή μου εστγματίσε
ο αποχωρισμός τους ...

Σε είκοσι χρόνια περαστά, σαν χθές λες και να ήταν,
τώρα ξανά, αναμονή των ημερών.

Το ορφανό που αγκάλιασα, στου δρόμου εκεί την άκρη,
που αγάπησα, με αγάπησε, τυφλό που 'γινε αιφνικά,
μα ένοιωθε την καρδιά μου, χτύπαγε για το είναι της
η έρμη η δικιά μου.

Εννέα θανάτους που έζησα,
κι ένανε που θα ζήσω,
με μιας ελπίδας την πνοή
πρέπει να ισορροπήσω ...

Εννέα θάνατοι φύγανε και,

ένας που θε' να έρθει,

απ' της αγάπης μου την πηγή,
σταγόνες μου να φορτωθεί,

γλυκειά της να είναι η στερνή,

του ταξιδιού η μέθη.


Πάνος.

(Π.Α. 23/09/07 - 05:27 π.μ.)

(Για τη ΜπουΜπού, το μπουμπουκάκι μου, την αγαπημένη μου τετραποδούλα,
που ξαποσταίνει στο μπράτσο μου, στερνές αναπνοές ...).


.

22 Σεπ 2007

ΤΟΥ ΜΙΝΩΤΑΥΡΟΥ ΤΑ ΛΑΓΟΥΜΙΑ

.

Μιαν Ιστορία θε' να πω.


Απλόχερα σου έδωσα,
ότι θα μπόραγε η παλάμη σου να πάρει.

Βρέθηκαν αραδιασμένα όλα εκεί,
πιότερο περισσευάμενα και ακόμη κάτι.

Κι εσύ,
τη γέμισες την παλαμούλα σου με μιας.

Πριν να μπορέσει ο βορριάς
ο θεριαλής να συναντήσει,
την ύστατη,
ερωτικής απανεμιάς, τη ρήση.

Το σούρουπο της λήθης
μου ζήτησε να πω,
την ιστορία εκείνη που,
δεν έγραψε ποτέ στους τοίχους.

Της μονάκριβης πλεξούδας της βοής σου,
ματισμένης ξανθεμένους μύθους,
που κι εκεινής της Αριαδνής,
εμπέρδεψε ηδονικά τους μίτους.

Τι πίστεψες λαγούμι μου χλωρό;
Λες να έγιναν οι θρύλοι όλοι,
αίφνης, μονάχα Ένας;

Μπα, μόνο χαζή δεν έζησε εκείνη η μονάκριβη,
η αρετή, το πρόσωπο της πούλιας.

Σαν κάποια ‘πούλα,
ως, και Κρητικοπούλα,
μήπως, καλούλα ιστοροναύλωτη πιστή,
παλατιανή αρχοντοπούλα,
που την αγάπησε κι’ αυτήν η Ιστορία ;


Άκου με,

Δεν θέλω να ξημερωθώ
στου Μινώταυρου τα στεγνά λαγούμια,
με μίτους να αναλωθώ κι εγώ.

Μονάχα θέλω να μπορέσω να σου πώ,
πλάγιο ήχο δεύτερο, βυζαντινό,
ορχηστρωμένο με δικό σου στεναγμό,


... μιαν Ιστορία,


... αν δεν αργώ.





(Πάνος Ι. Αβατάγγελος – 27/02/06 – 06:42 πμ)"


.

20 Σεπ 2007

ΕΚΛΑΨΑ ΠΡΙΝ ΑΠΟ ΛΙΓΟ ...

Πατέρα, έκλαψα πριν λίγο,
Mάνα, το ίδιο έχω να σου πώ,

μου λείπετε καιρό, κι' οι δύο,

κι εγώ,
σε τέτοιες μας προσωπικές στιγμές,

χτυποκαρδώ στης μιας ψυχής την προστασία,

πιότερο νοιώθω να σας αγαπώ,

με ένα δάκρυ και, τους δυό θ' αποζητώ ...


Ο Πάνος ...

( Δ Ε Ι ... ).



.

18 Σεπ 2007

ΖΩΤΙΚΟΣ ... ΘΕΑΤΡΙΚΟΣ ΡΟΛΟΣ ......

Πόσος ρόλος μου ανήκει?

Πόσες στιγμές πρέπει να θεατρινιστώ?

Πόσες ατάκες να προζάρω και,
πόση έμφαση πρέπει άραγε να δώσω,
να ερμηνευτώ εκείνο το σωστό?
...

Θεατρικά, .... ερμηνεύονται όλα.

Γι' αυτό και, είναι τελικά πιο εύκολη η δουλειά του ηθοποιού.
Μετενσάρκωση στιγμής και λίγο βιός δικό μας ...

Πουλήσαμε το Είναι μας,
χίλιες συντάξιμες φορές και, μία του ΕΓΩ μας.

Του σκηνοθέτη, λίγο βαρύτερη λόγω πλήθους ηθοποιών,

του ενδυματολόγου, αρκετά complique,

του φροντιστή ... αφόρητη.

Σαν, του τελευταίου μου φαίνεται η καθημερινότητά μου.

Στο ρόλο μου να εισέρχομαι και να τον εκθειάζω,
να γεύομαι στιγμές που έγραψε ο συγγραφέας που,

δικές μου ποτέ δεν ήτανε,
δικές μου όμως τις κάνω.

Κι όπως ανταποκρίνομαι στου ρόλου μου την ουσία,
τριγύρω βλέπω ηθοποιούς .... να βλέπουν απ' τη άλλη.


Για το σανίδι δεν μιλώ,
μα, ούτε για τον Αισχύλλο.

Στην κάθε ημέρα αναζητώ, αλήθειες να μου βγάλει.

Άνθρωποι που μοιράζονται ζητώντας τις αλήθειες,
αίφνης ανταποκρίνονται γυρνώντας το κεφάλι.


Συγγνώμη λέω τους, ... δεν κατάλαβα ...

Δεν θα ξαναζητήσω να καταλάβω όσα εγώ,
δεν μπόρεσα να ζήσω ...

μήπως,

... κι' αυτοί που τα 'ζησαν,
μπορούν να τα εξηγήσουν ......?????


α/α. ... Αλέξανδρος



(Π.Α. 18/09/2007, 12:20 π.μ.)

17 Σεπ 2007

ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ ΠΟΥ ΠΕΡΝΑΕΙ ... ΜΟΥ ΛΕΙΠΕΙ.

Ο Καραγκιόζης παληά θα φώναζε :

' Έεεεε ρε παιδιάαααα .....
τ' άρματα πιάστε να σωθούμ' απ' τον Πασά ... '

Είχε φωνή ο Καραγκιόζης.
Νά 'ναι καλά ο Ευγένιος που τον συντήρησε.

Ας έρθουμε στο σήμερα, ... έεεε ρε παιδιά.

Τι βλέπω σήμερα ;;;;;

Πως φωνή αληθινή, ζεστή, καυστική και ΕΙΛΙΚΡΙΝΗ
έχουν μόνο ..... τα παιδιά.

Οι πολιτικάντηδες όλοι, μα ΟΛΟΙ, αίφνης γίναν ΟΙΚΟΛΟΓΟΙ.
Προστάτες του περιβάλλοντος.
Πουλημένοι σε πολιτικές και διαβουλεύσεις την μια ημέρα,
οικολογοι την άλλη, γιατί .... έτσι ΣΥΜΦΕΡΕΙ. (βλ. σχόλιο περι εκλογών ...)

Οι μεγάλοι, ξεγυμνωμένοι απο ιδεολογίες πλέον λόγω της
ΑΠΟΛΥΤΗΣ ταύτισης με το τραπεζικό σύστημα και το πλαστικό χρήμα,
ήτοι ... υπερχρεωμένοι, καταπατητές, εμπρηστές, συμφεροντολόγοι,
ατομικιστές κλπ. χρόνια ολόκληρα εκώφευαν και,
σήμερα ...... το επαναλαμβάνουν κατα συρροή.

Μόνο το δάσος Καιάφα φαίνεται τους νοιάζει(πολιτική υποκρισία γιατί,
μέχρι πρόπερσι δεν το άκουγα πουθενά) και τα 62 στρέμματα που το ΠΑΣΟΚ
παρεχώρησε δια νόμου στο Καζίνο και η ΝΔ το τίμησε.

Για τα καμμένα ελάφια, την υπόλοιπη προβληματική ζωή
των ζώων και την επιβίωσή τους ... ΤΣΙΜΟΥΔΙΑ!!

Αμέριστη υποκρισία λοιπόν ΚΑΙ απο τους μεγάλους (ενήλικες ...).

Οι μόνες φωνές που μένουν ΑΛΗΘΙΝΑ ΑΝΗΣΥΧΕΣ
και προβληματισμένες ανήκουν σε συμπολίτες μας
από 11, 12 έως και 18 ετών.

Συζητούσα μόλις εχθές, με ένα απόλυτα καθαρό και σοβαρό μυαλό,
ετών περίπου 12-13 που μεγαλώνει στην Ιταλία.
Ίσως να ωρίμασε πριν την ώρα του, όμως, υπήρξε άψογος συζητητής,
ισότιμος (!).

Άξιος γόνος άξιων γονιών. Η πορεία τους ελεύθερη σήμερα,
μα, για να έχουν μεγαλώσει αυτό το παιδί, μόνο άξιοι
μπορούν να χαρακτηριστούν.
Εκείνοι βεβαίως που τον περιέβαλαν τα σημαντικά του χρόνια της νόησης.

Μου εμπιστεύτηκε λοιπόν, τους προβληματισμούς του ο Γιώργος για το περιβάλλον
και τον πλανήτη, σε μια διμερή τηλεφωνική συζήτηση (Αθήνα-Τεργιέστη),
που έκλεισε με μια αποστομοτική, δική του έκφραση που, ειλικρινά,
υπόσχομαι πως δεν θα ξεχάσω.

Με ρώτησε, ''και πότε θα μάθουμε το μάθημα απο τα λάθη μας ; ''

Επειδή έμαθα να είμαι Εγώ σε αυτή τη ζωή, δεν μπόρεσα παρά,
την αλήθεια να του παραθέσω.

Όταν η φύση θα ολοκληρώσει το έργο της ΑΥΤΟΠΡΟΣΤΑΣΙΑΣ ΤΗΣ,
και φυσικά πολλοί απο εμάς - ιδιαίτερα οι υπεύθυνοι - θα έχουμε
εκλείψει (βλ. Αγγλία 2007..), ΤΟΤΕ και μόνο, όσοι μείναν στην ζωή,
δώρο απο μια φύση που ΞΕΡΕΙ να κρατά ισορροπίες, θα έχουν την ευκαιρία να ξαναφτειάξουν μια κοινωνία που θα έχει μάθει απο τα λάθη της, θα έχει πετάξει
πυρηνικά και κάθε άλλη επιβλαβή τεχνολογία, θα εφαρμόσει ίσες ευκαιρίες
για όλους και, .... μακάρι να στείλει το ''πλαστικό χρήμα''
στον παλαιό καλό Καιάδα (το γράφω σωστά το βουνό ???).

Θεωρώ, πρώτον απο όλους Εμένα, υπεύθυνο για την σημερινή κατάσταση.

Επειδή όμως πιστεύω στη δύναμη του ανθρώπου και, επειδή
ΟΛΟΙ οι άνθρωποι είναι ίσοι απέναντι στο δικαίωμα στη ζωή,
δηλαδή στον χρόνο, έρχομαι σήμερα το βράδυ που γράφονται
αυτές οι γραμμές να σας ΠΑΡΑΚΑΛΕΣΩ, εν ονόματι και,
σαν χρέος στους νεώτερους γόνους, φίλους, βαφτισιμιούς/ές,
και κάθε είδους προσφιλείς υπάρξεις,
να μιλήσετε σε όσους περισσότερους μπορείτε
για το πρόβλημα του περιβάλλοντος, όχι μόνο του τοπικού αλλά,
του Πλανήτη.

Να ενεργοποιήσετε και κινητοποιήσετε κάθε πλευρά της καθημερινότητας,
κάθε γνωριμία σας, κάθε γραμμή απο τα blog σας, κάθε γνωστό εκτός συνόρων
που μπορέι να έχετε, κάθε γλώσσα που μιλάτε για να γράψετε μήνυμα,
κάθε δευτερόλεπτο που περισσεύει στην μέρα σας, κάθε γιορτή
που θα παραβρεθείτε και κάθε ξημέρωμα που θα ζήσετε συντροφικά,
για να ενώσουμε τις τεράστιες ανθρώπινες δυνάμεις μας και να παλέψουμε.

Ενα δώρο ζωής να προσφέρουμε στο σύνολο αλλά, ΠΡΩΤΙΣΤΩΣ, σε κάθε νέο άνθρωπο
που κοιτάει αγχωμένος μπροστά στο μέλλον του, προβληματισμένος.

Και να μπορέσουμε να οργανώσουμε μια ανθρώπινη αλυσίδα που θα αποτελείται
απο ανθρώπους 7, 12, 18, 24, 35, 43, 49, 55, 62, 87, 101 ετών.

Μια αλυσίδα που θα αποδείξει στη Φύση ότι υπάρχουν ειλικρινά μετανοιωμένοι,
που έχουν κατανοήσει και αποδεχτεί την κακή τους συμπεριφορά, αποφασιμένοι
να συμπαρασταθούν στον αγώνα της για επιβίωση, ικανοί να συμβιώσουν μαζί της
στο εγγυημένο μέλλον της ζωής του Σύμπαντος.

Η Φύση ΔΕΝ μας εκδικείται. Αγωνίζεται να επιβιώσει.

Κι αυτό θα μας κοστίσει. Όμως, την ισορροπία της
θα την επιβάλλει ξανά. Το ξέρει καλά το παιχνίδι ...

Η Φύση δεν είναι ο εχθρός. Εμείς είμαστε.

Οι πολιτικοί αρχηγοί ανα τον πλανήτη δεν είναι ''Ο Αρχηγός''.
Εμείς είμαστε.

Σας αποζητώ λοιπόν ''συνοδοιπόρους''.

Με καθαρό μυαλό, ενωμένοι πλάϊ σε αυτούς που μπορούμε,
χωρίς κανένα φόβο, να εμπιστευτούμε....

Τα ΠΑΙΔΙΑ ΜΑΣ. Τους μοναδικούς φίλους μας.

Και η Φύση, ΤΟΤΕ μόνο θα μας συνοδεύσει. Να το ξέρετε.

Γιατί ο Γιώργος ΔΕΝ πρέπει να νοιώθει προδωμένος απο εμάς.
Να μας νοιώθει πλάϊ του ΩΦΕΙΛΟΥΜΕ.


Επικοινωνήστε λοιπόν .... ΑΝΑ τον Πλανήτη ... ΓΙΑ τον Πλανήτη!


Πριν να είναι αργά ........ Έεεεε Ρεεε Παιδιάααααα ....



α/α. Αλέξανδρος

(Π.Α. 14/09/2007 - 01:57 π.μ.)

15 Σεπ 2007

ΚΑΘΕ ΔΕΥΤΕΡΟΛΕΠΤΟ ΠΟΥ ΠΕΡΝΑ ... ΘΑ ΤΟ ΦΥΛΑΩ.

Ανακάλυψα πως, τέσσερεις θαλάμες έχει η καρδιά μου.

Ανακάλυψα πως, η χωρητικότητά της ΔΕΝ έχει σχέση
με τον αριθμό των ατόμων που γνωρίζω και αγαπώ.

Λογικά, για να αγαπάω ότι θέλω,
κάθε νέο άτομο που αγαπώ θα έπρεπε,
ή να παίρνει τη θέση κάποιου άλλου,
ή να ... συρρικνώνεται ..... !!!
(έτσι λένε και οι πολυαμορόζοι ... τους βολεύει)

Εγώ απλά, αγαπώ.

Λιγότερο, περισσότερο και ... διαφορετικά.

Και επιλεκτικά,

στη συνέχεια,
... ερωτεύομαι.

Μου αρέσει να ερωτεύομαι στη συνέχεια, όχι στην αρχή.

Ή (άν βολεύει το σύνολο ...),
να διατηρώ τον αρχικό μου έρωτα
και ... να τον ωριμάζω.

Να τον συμπληρώνω, σε συναισθήματα, σε εκτίμηση,
σε θαυμασμό, σε αναμονές δημιουργικές, σε πόνους μοιρασμένους,
σε χρώματα, ακούσματα, σε θροισμούς, σε ... πόθο.

Η διαφορά της αγάπης απο τον έρωτα. Ο πόθος. (Καράλιος Λόγος ...)

Πόθος, το νέκταρ της ζωής. Το ελιξίριο της νεότητος.
Που θέλουμε να έχουμε κάθε στιγμή της ύπαρξής μας.

Γι' αυτό, κάθε δευτερόλεπτο που περνά, ... θα το φυλάω.

Σε μια θαλάμη. Μια γωνιά. Να το ποτίζω όμορφα όταν θα μου το ζητάει.

Δώρο να έχω τα δευτερόλεπτα για όσους αγαπάω.

Μα, ... δεν έχει μέγεθος η θαλάμη ;;;

Φυσικά.

Όμως, κι απλά, το μέγεθος της αγάπης ή του έρωτα
είναι εκείνο που δεν μπορεί να ταυτοποιηθεί με μια θαλάμη.
Να συσχετισθεί με τον φυσικό χώρο της καρδιάς.

Ούτε ακόμα με τον 'εικονικό' ... τον χιλιοτραγουδισμένο !!!

Η αγάπη και ο έρωτας έχουν να κάνουν με το ... Νού.
Όχι τη φυσική του έννοια αλλά, εκείνη τη μαγική υπόσταση
που δημιουργεί υπόχθονα μέσα στα κελλιά των κυττάρων
και στους νευρώνες του κορμιού, απο κεφαλή έως ακροδάχτυλα.
Που οδηγεί θετικά το σύνολό μας έως ότου, ... κάποια στιγμή,
παγώσουνε τα πάντα.
Σωστά ή λάθος, κι αν γενεί, ο Νούς μόνο το ξέρει ...

Η αγάπη λοιπόν κι' ο έρωτας,
τα δυό που με έχουν οδηγήσει,

να σκέφτομαι παρα-λογικότερα από ποτέ,
να αισθάνομαι περισσότερα από ποτέ,
να εκφράζω πιότερα απο ποτέ,
να αγαπάω ομορφότερα απο ποτέ,
να ερωτεύομαι ... σημαντικότερα απο ποτέ.

Ν' απολαμβάνω έρωτα, ζωή, ανάσες, χρώματα και,
χτύπους κάθε, μιάς απόμακρης καρδιάς ...
... μακρυά και, ... πλάι απ’ τη δική μου.

Ν' απολαμβάνω και την ίδια τη ζωή ...
... λές κι' είναι δα δική μου ...

Γι' αυτό δηλώνω σε όλες σας, δηλώνω και σε όλους,

το δευτερόλεπτο που περνά, .... εγώ θα το φυλάω.
Δώρο θε να το κάμω το, σε όσους αγαπάω.

Για κει που ερωτεύομαι, δεν θα σας απαντήσω,
φρόντισα δευτερόλεπτα να 'χω για να δωρίσω,

δική σας την απάντηση να δώσετε μονάχοι,
ψάχνοντας δευτερόλεπτα,
στην πλαινή θαλάμη ...



Π.Α. και, α/α. Αλέξανδρος ...

10 Σεπ 2007

ΚΑΛΟΥΜΑΙ ΝΑ ΨΗΦΙΣΩ .... (?) ....

Πρέπει να παω να ψηφίσω σε έξη (6) ημέρες.

Να ψηφίσω ...

Το όπλο του 'κυρίαρχου' - για εκείνη μόνο την ημέρα - λαού.

Δεν είναι σωστη η έκφραση. Στα Ελληνικά της. Δεν είναι.

Όταν με καλούν να ψηφίσω Ενα κόμμα και τους περί αυτό,
Ένα κόμμα καλούμαι να υποστηρίξω.
Να υποστηρίξω.
Την ψήφο μου λοιπόν να ρίξω για να υποστηρίξω.

ΑΡΑ....

Δεν ψηφίζω ελεύθερα (και θα εξηγηθώ λίγες γραμμές πιό κάτω).
Υποστηρίζω. Γι' αυτό και μιλάμε και για σταυρό υποστήριξης.
Για τους υποψήφιους κάθε ψηφοδελτίου.

Εγώ τώρα ...

Ας μιλήσουμε για εμένα και το σκεπτικό μου.

Εγώ θα ήθελα να ψηφίζω τους καλύτερους.

Τους καλύτερους απο όλες τις παρατάξεις.

Να μπορώ δηλαδή να πάω στο εκλογικό κέντρο,
ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ να εκφραστώ για όλες τις παρατάξεις.

Να ρίξω ένα χαρτί και να αναγράφω απο κάθε σχηματισμό
ποιούς θα ήθελα να με εκπροσωπούν.

Όχι αυστηρά μονοκομματικά και αυτοδυναμία, όπερ σημαίνει,
αν ο αρχηγός ή το χρώμα μου βγήκε στην πορεία ''τζούφιο'',
εγώ ο ''κυρίαρχος λαός'' να καταπίνω το .... φιλί μου!.

Και για να μην παρεξηγηθώ, δεν με ενοχλεί η αυτοδυναμία.
Ας υπάρχει και ένα χαρτί χρωματιστό. Την πρώτη Κυριακή
ας αναδεικνύεται το πλειοψηφόν κόμμα.

Για τους υπόλοιπους της σύνθεσης ανησυχώ. Για εκεί, που δεν έχω λόγο.

Γιατί, ΕΓΩ, έχω δεί ότι σε όλες τις πλευρές, γαλανό, πράσινο και κόκκινο,
ακόμη και στις ενδιάμεσες αποχρώσεις, υπάρχουν υγιή μυαλά.
Πέραν δημοσιογράφων και ηθοποιών.
Κάποιοι που το πεζοδρόμιο το ζήσαν απο παιδιά, που το τζάκι τους έκαιγε ξύλα
και όχι προσωπικότητες, που η αυλή τους είχε το ίδιο μέγεθος με τη δική μου,
που ψωνίζαμε στον ίδιο μπακάλη και δεν μας τα έφερνε σπίτι ο Βερόπουλος,
που τελείωσαν Ελληνικά σχολεία και Πανεπιστήμια και που έχουν ζήσει τα προβλήματα
οι ίδιοι.

Και επειδή το Κοινοβούλιο (με κεφαλαίο και όχι με μικρά, όπως κάποιοι
trendy μοντέρνοι και αμόρφωτοι δημοσιογράφοι, τους επιτρέπεται πλέον
να γράφουν) θα ήθελα να το πλαισιώνουν ΙΚΑΝΟΙ άνθρωποι,
θα ήθελα να έχω την Ελευθερία να διαλέξω απο το σύνολο.
Για να εκφράζεται η παραγματική Δημοκρατία στο σύνολό της.
Και ΟΧΙ για να, ΑΝΗΚΩ.

Για να σηκώνω το, ΕΛΛΗΝΑΣ πάνω απο όλα
και όχι την κομματική μου ταυτότητα για να χαίρονται κάποιοι.

Για να παρακολουθώ το κανάλι της Βουλής, τα τηλεοπτικά ειδησιακά παράθυρα,
τις επιμέρους εκπομπές των ''δήθεν'' ΜεγαλοΔημοσιογράφων και να απολαμβάνω
υγιή, ορθολογισμένο διάλογο, προτάσεις και τεκμηριωμένο αντίλογο, πέραν
κομματικών και φανατικών ανούσιων διαξιφισμών.

Για να αισθανθώ κάποια στιγμή, απο το ξεκίνημα, Κυρίαρχος.
Και να μπορώ αύριο να πλημμυρίσω τους δρόμους γιατί οι επιλεγέντες βουλευτές,
συνολικά απο όλους, τόλμησαν και επρόδωσαν όλους. Και να μην κρυφτώ
πίσω απο χρώματα στηρίζοντάς τα στις λανθασμένες τους πορείες,
την ίδια στιγμή, υποβαθμίζοντας το καλό όλων.
Γιατί, στην Υγεία, την Παιδεία, τον βασικό μισθό και τη σύνταξη,
καθώς και το περιβάλλον, ειλικρινά δεν χρειάζομαι καμμία ΓΕΣΕΕ
και κανέναν ''αγώνα'' ψευδών σφιγκοκολλάριων.

Ας είχα εγώ τη δύναμη να φτιάξω τη Βουλή μου και τότε θα σας έλεγα.
Την ΑΥΤΟΔΥΝΑΜΗ ΒΟΥΛΗ ΜΟΥ. Απ' άκρου εις άκρον.

Να δείτε τότε πως ο αριστερός θα σεβαστεί την γνώμη του δεξιού, ο σοσιαλιστής
θα κάτσει στο τραπέζι του διαλόγου και το ΠΑΜΕ θα χάσει κάθε λόγο ύπαρξης.

Πιθανώς την άλλη Κυριακή, να συναντηθούμε στο εκλογικό μας κέντρο.
Και δεν θα γνωριστούμε γιατι δεν γνωριζόμαστε.

Μας ενώνει όμως ένα κοινό συμφέρον.

Ας το θυμηθούμε και ας προβληματιστούμε.

Το ''Διαίρει και Βασίλευε'' επικρατεί καιρό τώρα. Αρκετά δεν κράτησε ???

Και οι 'ανήκοντες' ακόμη δεν είναι μίασμα όπως θέλουν οι αρχηγοί να διαλαλλούν.
(άλλη καλή έκφραση ... Αρχηγός. ''Αρχηγός'' ΧΩΡΙΣ την ψήφο μου ?.... οι εσω-δικοί του τον βγάζουν !!!).
Οι 'ανήκοντες' ειναι σκεπτόμενοι πολίτες, απλά εγκλωβισμένοι στο χρώμα τους.
Θέμα παιδείας δηλαδή. Ίσως είναι καιρός να αλλάξει ...

Ελεύθερη ψήφο λοιπόν, για να έχουμε το δικαίωμα να απαιτούμε
την Ελευθερία μας.

Απλά, Ελεύθερη να είναι.

Μην τσιμπάτε απο τους μικρούς, μήτε κι απο τους άλλους.
Με τους 'έχοντες και κατέχοντες' απέναντι στους 'άλλους' παίζουν όλοι.
Οι πρώτοι αυξάνονται επιλεκτικά και οι 'άλλοι' μαζικά.
Σε κάθε τετραετία που έχω ζήσει. Και με προαναγγελία μάλιστα.

Εμένα πλέον δεν μου έμειναν περιθώρια να το ανεχτώ.

Εσάς ..... ;


Σας αγαπώ που με διαβάσατε.

Καλό βόλι λοιπόν.


α/α. ... Αλέξανδρος

6 Σεπ 2007

Η εκφραστικότητα μας διαφοροποιεί, τα αισθήματα είναι που μας ενώνουν ...

Σημερα, μετά την πίκρα των ημερών,
ανέβασα τη σημαία στο μπαλκόνι μου
ξανα στο υψηλότερο σημείο.

Σήμερα, ζω -μεταξύ άλλων - στον περίβολο του ΤηλεΜαραθωνίου !!!

Πολλά χρήματα, καλή διάθεση, πολύ χαμόγελο ...

Κι εκεί που η Δήμητρα Γαλάνη τραγουδά με τον κόσμο
σε μια συγκινητική στιγμή το υπέροχο ''Χάρτινο το Φεγγαράκι''
αφιερωμένο στο χωριό του Ν. Γκάτσου που κάηκε ολοκληρωτικά
-εκεί που κείται ο Νίκος Γκάτσος -, κόβεται η μετάδοση
χάριν .... διαφημίσεων.

Κομμάτια να γίνει...

Κι εκεί που, μετά τρείς ώρες Μαραθώνιο,
φτάσαμε το ποσό των 5.700.000 όλη η Ελλάδα,
βγαίνει σε τηλεφωνική επικοινωνία απο το σπίτι στο εξωτερικό
γόνος γνωστής οικογένειας και μου χτυπάει κατάμουτρα
την ''ελλάδα των δύο ταχυτήτων''.
Διότι όταν ένας μόνος ''πατσίζει'' 5.000 άλλους
με άνεση και προκλητικότητα τότε, την ελλάδα
των δύο ταχυτήτων μόνο μπορεί να σου υπενθυμίζει.

Λέει λοιπόν,

''πόσα έχετε μέχρι τώρα ???''
''5.700.000'' της λένε ...

Και λέει -αφού διευκρινίζει το ακριβές ποσό ...!!!-,

''λοιπόν, εγώ η Κα χχχχ. χχχχιωάννου προσφέρω
όσα έχετε απο όλη την Ελλάδα μέχρι τώρα !!''.

Κάγκελο......

Την προσφορά φυσικά δεν μπορώ παρά να την εκτιμήσω
για χάρη των πληγέντων.

Σκέφτηκα όμως, κι ας με συγχωρήσετε τέτοιες στιγμές,
ότι ούτε σε τέτοιου είδους προσπάθειες δεν είμαστε ικανοί
να προστατεύσουμε την αξιοπρέπεια του απλού Έλληνα?

Το θεωρώ προσβλητικό να βγαίνουν στην Ελληνική τηλεόραση
απο το σπίτι τους στο Μονακό - ή όπου αλλού - και να προσφέρουν
ξεκινώντας με αναφορά στο όνομά τους, πατσίζοντας ποσά μικρών,
μεγάλων, νέων, γέρων κλπ, εν είδη ... πόκας στο καζίνο.

Ανωτερότητα σημαίνει σεβασμό και διαφοροποίηση.
Απλά, εαν η προσφορά ήταν μεγαλύτερη ή και μικρότερη
και δεν είχε αντιμετωπίσει ως μέτρο το σύνολο προσφοράς
των απλών ανθρώπων
, δεν θα με ενοχλούσε σε τίποτε.

Η ταπεινοφροσύνη χαρακτηρίζει τους Έλληνες και τους εξυψώνει.
Και τους διαφοροποιεί απο όλους τους λαούς. Και σφίγγει τους δεσμούς τους
όταν χρειάζεται. Γιατί οι Έλληνες, Είμαστε δεμένοι,
ότι κι αν νομίζουν κάποιοι.
Η εκφραστικότητά μας μας διαφοροποιεί, τα αισθήματά μας μας ενώνουν.

Ας το έχουν υπ' όψιν τους εκείνοι που θέλουν να οικιοποιούνται
την Εθνικότητα.

Και ας αποφασίσουν και οι υπερεκτιμημένοι ΤV-persones
(αναγνωρίσιμοι μόνο εντός των τειχών!) ότι είναι καιρός να βελτιώσουν
και να ανυψώσουν το επίπεδο των εκπομπών - σε όλα τα επίπεδα -
και να προσφέρουν την ποιότητα που αναμένει ο τηλεθεατής
πέραν του προσωπικού τους image, της αυταρέσκειας
και της γκαρνταρόμπας τους (wardrobe ελληνιστί ...)

Δεν θα είναι κακό κάποια στιγμή να μπορέσουμε να πούμε ότι, ..
''αυτό το κάναμε επαγγελματικά και άψογα ...''.
Μου λείπει πολλά χρόνια μια τέτοια έκφραση σχετική με την Ελληνική TV.


Καληνύχτα σας ...

α/α. Αλέξανδρος


ΥΓ: Μακάρι να πάνε ''σε καλή μεριά'' τα έσοδα.
Θα ενημερωθούμε άραγε ποτέ ??????

3 Σεπ 2007

Δώρο Ζωής ... (για μικρούς και μεγάλους ...)

(Για τον Γιώργο απο το Καλαμάκι, εκκολαπτόμενο σήμερα Έλληνα (πρωτίστως) της Τεργέστης που όμως περπατάει με τόλμη στο ίδιο το σχοινί που περπατήσαμε όλοι, οι κάποιοι ... κάποτε. Δεν είσαι μόνος λοιπόν...
Καλό δρόμο και δύναμη, κι' εκτίμηση σε όσους,
αύριο αποδειχτούνε φίλοι ... η πορεία θα σε πονέσει μα, ..... έτσι είναι.
Εξαίρεση; ... Εκείνη. Εκείνη είναι για Πάντα φίλε ...).



ΔΩΡΟ ΖΩΗΣ ...............


Δεν πρόλαβα ποτέ μου να σου πώ,
τι μου έδειξε η ζωή μου,
κάτι που είναι μοναδικό,
ίδιο άλλο δεν συμβαίνει.

Η Μάνα,
δώρο πολύτιμο,
απ' τη ζωή για μένα,

με φρόντισε απ' τη αρχή
τότε που μού 'δωσε ζωή
και με φροντίζει ακόμα,
κι ας έχει σβύσει ο ήλιος της
στου εσπερινού το γέρμα.

Όσους και όσες πέρασαν
μπόρεσα να αγαπήσω
φίλους, γνωστούς κι άλλες γνωστές
στη μνήμη να ξεφτίσω,

Όλες ετούτες οι ψυχές
έφυγαν με μία νίκη,

Εκείνη,
μονάχα στο παιδί
γραφτό είναι να ανήκει.


Χαίρομαι που στο γράφω αυτό
αν και, το έχω προλάβει
να σου το πώ το σ' αγαπώ,
το βλέμμα σου να λάμπει.


Καληνύχτα μάνα .....