23 Ιουν 2009

Εθνικό Μουσείο Ακροπόλεως.

.
Άλλη μια μάχη της μεταμοντέρνας ελληνικής κοινωνίας.

Με θετικά αλλά και, -πώς να λείψουν άλλωστε- μελανά σημεία.

Διάβασα ότι, ο περίφημος Βαγγέλης Παπαθανασίου, έστειλε εξώδικο
διαμαρτυρία για τη χρήση της "πλάτης" του κτιρίου που αποκαλεί "σπίτι" του,
για να προβληθούν τα καταπληκτικά γραφικά τη βραδυά των εγκαινίων.
Δεν ξέρω αν αληθεύει ή όχι και, για ποιό λόγο θα έκανε κάτι τέτοιο που,
πράγματι, αν αληθεύει, είναι απλά γελοίο. Κρατώ πάντως μια, δημοκρατική πισινή.

Δε θα μπώ στο χορό του διχασμού που -για άλλη μια φορά- πνέει επάνω από την Αθηναϊκή γή. Εξ' άλλου, ο μοντέρνος Έλληνας έχει αποδείξει πλειστάκις ότι, "πωλείται" ή και, "ενοικιάζεται". Σε κόμματα πρωτίστως, σε συμφέροντα, σε κολλεγιές, φατρίες και πολλά άλλα διχαστικά.

Δέκα εκατομμύρια κόσμος μετρώνται ως "Έθνος" όταν δεκαεπτά εκατομμύρια Λονδρέζοι λέγονται "πρωτεύουσα".
Και, αντί σε αυτή τη χώρα να συμφωνούμε ΟΛΟΙ σε θέματα όπως, Υγεία, Παιδεία, Μισθός, Σύνταξη, Περιβάλλον -για τα οποία ΤΙΠΟΤΕ δεν έχουμε να χωρίσουμε- και, ΜΕΤΑ να συζητάμε άν ο Μάρξ είναι καλύτερος από τον Πάππα ή τους απογόνους των οικογενειών Καραμανλή και Παπανδρέου, αντ' αυτού, συμπορευόμαστε με ηλίθια καθημερινά ινδάλματα δι-εργαζόμενα παρά την Ακρόπολη και, στην ίδια τη πολυκατοικία μας, βάφουμε τους ορόφους με τα χρώματά τους/μας εις ένδειξη ... "υπόστασης".
Όχι όλοι μας, αλλά δυστυχώς -αν μη τι άλλο- οι περισσότεροι ψηφοφόροι.
Όαλ αυτάμ στη χώρα μας που αποδεικνύει χρόνια ολάκερα πως, το ψάρι βρωμάει από το σώμα. Γιατί, αυτό το σώμα επιλέγει ...

Καλά έκανε λοιπόν ο Βαγγέλης και πήρε ένα δισεκατομμύριο δραχμές επί προ-ολυμπιακής εποχής για τη συναυλία του στις στήλες του Ολυμπίου Διός και το Παναθηναϊκό Στάδιο (ή μήπως το ξεχάσατε κι' όλας? - παλεύαμε για την αναδοχή των Ολυμπιακών τότε.).
Καλά κάνουν λοιπόν, σήμερα Δευτέρα, όλοι να εκμεταλλεύονται καταστάσεις και -κυρίως- μνήμες. Πήραν φαίνεται, πολύ παχύ μπλόκ επιταγών για εξαργύρωση μετά την μεταπολίτευση ...

Όμως, για εμένα που γεννήθηκα εδώ και, ήμουνα νιός και γέρασα, το Μουσείο άργησε ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ να γίνει, όπως και το Διεθνές Αεροδρόμιο, και το Κτίριο Φίλων της Μουσικής και η Ελληνική Όπερα Μαρία Κάλλας που, ΔΕΝ έχει γίνει ακόμη (!), και το Μετρό και ο Προαστιακός. Το δέ, Ε.Σ.Υ., κάθε πέρυσι και χειρότερα.

Και όλα αυτά, η δημιουργία τους ή κάποια βελτίωση, προσέξτε με πολύ καλά, ήταν όνειρα και απαίτηση ΟΛΩΝ των Ελλήνων.
Και δυστυχώς, μετά από καθυστερήσεις διαπραγματεύσεων και "αναθέσεων", υλοποιήθηκαν για το ΧΡΗΜΑ και τον ΠΛΟΥΤΙΣΜΟ, όχι για το ΟΝΕΙΡΟ.

ΔΕΝ αποτελούσαν δε, ποτέ, όνειρο του "ενός" και της "μιάς". Το έχουμε ξεχάσει αυτό. Κάποιοι και, Κάποιες είχαν την ευκαιρία να εκφράσουν, από το διακεκριμμένο πόστο τους, τα όνειρα και την απαίτηση του κάθε Έλληνα, είτε εκείνος ζούσε εδώ, είτε σε άλλα μέρη. Του Έλληνα πάντως ΚΑΙ, της Ελληνίδας. Εκείνης της απλής, καθημερινής μάνας-μπουμπουλίνας που, ΚΑΠΟΤΕ, στήριζε τον ιστό της οικογένειας.
Γι' αυτό το λόγο και εξελέγησαν τα συγκεκριμμένα πολιτικά πρόσωπα -ή και, τοποθετήθηκαν εκ των έσω-.
ΔΕΝ έχει όμως κανείς και καμμιά σήμερα δικαίωμα να ΤΑΥΤΙΖΕΤΑΙ με τα μεγάλα αυτά έργα. ΚΑΝΕΝΑ.
Να απολογούνται για καπήλευση και για κωλυσιεργίες, ΝΑΙ. Όχι πάντως να "συνδέονται".

Εξ' άλλου, από τους πρωτεργάτες, πραγματικούς Έλληνες που εζήτησαν πίσω τα Μάρμαρα του Παρθενώνα -και όχι τα "Ελγίνεια" όπως κάκιστα αναφέρονται-, ήταν ο Κωνσταντίνος Καβάφης το 1891 με δύο ανοικτές και προσωπικές του επιστολές πρός τους Εγγλέζους -δημοσιεύτηκαν τελευταία στον Κόσμο του Επενδυτή του Σαββάτου-.

Ας είμαστε λοιπόν μετρημένοι στα σχόλιά μας. Ας είμαστε επιτέλους ενωμένοι στις απαιτήσεις της καθημερινότητας και του μέλλοντός μας. Ας χορέψουμε ένα πανελλαδικό συρτάκι που μας ενώνει και, ας αφήσουμε ζοφερά στοιχεία όπως Εφιάλτες, κουκούλες, μολότωφ, 45ρια, ανανδρία και πουτανιά στο πύρ το εξώτερο ή μάλλον, στον γνωστό μας Καιάδα. ΔΕΝ είμαστε εμείς αυτοί. ΔΕΝ μας πρέπει.
Μας πρέπουν τα καλά παιδιά, ο γείτονας ο χαμογελαστός και η γειτόνισα η τσουμπωτή -ακόμη και για τους μουρτζούφληδες έχουμε περίσσεμα καρδιάς-, ο αθλητισμός, ο πολιτισμός, τα γαλανά νερά, οι ομαδικές αγνές προσπάθειες, είτε οδηγούν σε βραβεία, είτε σε φροντίδα των ανήμπορων, και εν τέλει, σε έναν όμορφο νυκτερινό ύπνο με όνειρο το επόμενο Όραμα.

Όραμα είχαμε μοιράσει σε όλο το Κόσμο. Ας το επαναφέρουμε στη ζωή μας μέσα από την εκτίμηση για τον εαυτό μας.

Καλό ξημέρωμα να έχουμε ...



α.α/ Αλέξανδρος
(Πάνος Αβατάγγελος-23/06/2009-02:10π.μ.).
.... πάλι ....

.

18 Ιουν 2009

Η Αποχαύνωση του Κακομοίρη ...

.
Η Παραπλάνηση,
δεν είναι Απάντηση.
Απλά, πρόσκαιρη λύση
προς ηλίθιους ... αδερφούς.

Η Περιπλάνηση,
... Είναι Ανάμνηση.
Δίνει Τροφή,
σε όλους τους,
... περαστικούς,

Η Αποχαύνωση,
είναι ... Τελμάτωση,

Καρδιά ...
Τροφή για ...
κάμποσους,
... λιτούς,

Η Αποχαύνωση,
σαν Ζωή,
πικρή, λολλή, σημερινή,
η καθημερινή ταμπέλα
κι' άγια η Στιγμή ...,

... δεν ακουμπά τους ζωντανούς.

Εκείνοι, μόνοι,
να παλεύουν θόρυβους πολλούς,
χτυπούν, θεριεύουν και σκιρτούν,
και ...,
...σιγοντάρουνε τους άλλους αδερφούς,

εκείνους τους,
... ηλίθιους όπου ...,

χρήματα έχουν ... ναι...
μα όχι αντίδια.

Θα κρέμονται αναπόφευκτα,
με τη μιδαμινή υπόστασή τους,
από τους λιγοστούς,

εκείνους τους ...,

που κράτησαν αξίες,
εφώναξαν ουσίες,
επάλεψαν ερυνίες ...

εκείνους τους ολιγοστούς...,

... απίθανα δημιουργικούς.



[Πάμε πιό κάτω λοιπόν ...,
ήρθε η ώρα, ... να 'μαστε καλά ...]



α.α./ Αλέξανδρος
(Π.Α-09./04/2009-04:59π.μ.)

.

5 Ιουν 2009

Το Σκίρτημα δε Χάνεται Ποτέ ...

.

Μοιράζομαι και,
χάνομαι ισόποσα ...

Δικός σου ο χαμός,
μα και, δικός μου τελικά ...

Αληθινά,
πονέσαμε και οι δύο.
Από αλλού εσύ,
πλάι στη πηγή του πόνου,
από αλλού εγώ,
πλάι στον αχό που σμίλεψε,
ορφάνια άδειου δρόμου.

Εγραφε, βλέπεις,
να είμαι εκεί.
Έγραφε να μην ξέρω.
Δέχτηκα της ανάσας τη κραυγή,
που χάραξε πληγή,
στο βάθος της ψυχής σου.

Και την ακούω,
βαθειά εκεί, στην αγκαλιά του ύπνου μου,
να με ξυπνά στο μεσονύχτι,
σε αναζήτηση να με καλεί,
να σ' αγκαλιάσω ...
πολλές στιγμές ... δεν είσαι εκεί μα,

πές μου, για όσο με γνώρισες ...

το χέρι σαν μου πρότεινες,
σου έλλειψε το σκίρτη;

Μέρα που ξημερώθηκες,
"ώσαμ' εδώ ...", που είπες,
αχός θε να με ακολουθεί,
η σκέψη σου σκιά μου.

Όσ' αύριο θα ονειρευτείς,
θα ζούν στην αγκαλιά μου,
θα περιμένουν να τα βρείς,
"ώσαμ' εδώ ..." να τα σκεφτείς,

ξέρεις ...

το σκίρτημα δεν χάνεται ποτέ,
καρδιά,

... μόνο το άγγιγμά του.



α.α/ Αλέξανδρος
(Π.Α.-05/06/09-01:56 πμ.)

.