16 Ιουλ 2013

Καλημέρα ... Το Ζουμί Μας Βράζει ...

.

Έχω τα δικά μου,
τα καθημερινά,
ανεργία,
άγχος,
απελπισία μα και,
πίστη.

Η ελπίδα, μας. ... λέει,
είσαι κι' έλα πήδα μας ...
Πεθαίνεις, λένε, τελευταία,
... τί ωραία...

Λένε, κάνουν και διαπληκτίζονται,
άνευ περιεχομένου, ζωτικού, ανθρώπινου.
όσοι, άνευ περιεχομένου.

Βλέπεις, ξέχασε ο Κόσμος,
το "Καλό Ξημέρωμα" ...
"η Παναγιά μαζί σου ..."
"Να σ' έχει καλά ο Θεός",

Πρόσεχε, κάν' το σταυρό σου,
Μάνα βόηθα,
πού είναι η γιαγιά;
Κράτα Πατέρα ... σ' αγαπώ ...

Ξεχάσαμε το απλό,
τ' αγαπημένο, τ' αγαπησιάρικο,
... λέω σου μια ... "Καλημέρα".

Για τί άλλο να παλαίψουμε άραγε ;
Αν γνωρίζαμε τη διαφορά που ορίζει τα ...

"γιατί",...ή,..."για τί"; ...

Και το ζουμί μας βράζει,
... εν τω μεταξύ ...ανεπιστρεπτί ...

Τούτο 'μως ... Δεν το Χρωστάμε ...
Είναι η Απάντησή μας,
 ... Αληθινή κι Ελληνική.




α.α/ Αλέξανδρος
(Π.Α.-16/07/2013 - 02:14 π.μ.)

.





Τι Είναι ο Άνθρωπος ... Μανούλα;

.

Ρώτησα κάποτες τη μάνα μου,
"Τι είναι ο Άνθρωπος μανούλα;" ...

Μου είπε...

"Ξεκινά τη Ζωή με χαμόγελα και, αν του έρθουν στο τέλος τα δάκρυα, αυτός είναι ο Άνθρωπος ψυχή μου ...".

Παιδάκι εγώ, με φόβισαν τα δάκρυα ... [τ' αγαπώ πλέον ...].
ήμουν μικιό και δεν άκουσα το ... "ψυχή μου" ...

Σήμερα γνωρίζω, μάνα,

... κοινή ψυχή...



α/α. Αλέξανδρος
(Π.Α. - 16/07/2013 - 01:28 π.μ.)


 Με ανυπολόγιστη αγάπη αφιερωμένο...
Πάνος ...

.

9 Ιουλ 2013

Μου Εμίλησε η Μητέρα μου, ... η Γιάννα ...



Σήμερα, 08/07/06 [2013=3+1+2+0=6] ... μου εμίλησε η μητέρα μου, η Γιάννα ...

Η μητέρα μου η Γιάννα ταξίδεψε τελειωτικά, με ανθρώπινη μέτρηση, το 2002, Μάρτιο, ξημερώματα 10 του μηνός.

Με καλέσαν πρωί πρωί και, το άψυχο κορμάκι της, μαζί με την ψυχή της, με περίμεναν σε ένα αποθηκάκι σχετικό με τα συμβάντα, πίσω από το νοσοσκομείο όπου επισκέφθηκε για τελευταία φορά.
Η στάση του κορμιού της ήταν αυτή που είδα τελευταία στις 11:00 το προηγούμενο βράδυ στο κρεβάτι της εντατικής, όπως βολεύτηκε –Θεέ μου, εσύ ξέρεις το, άν και πώς-.

Ήρθαν οι σχετικοί, τη ντύσαμε μαζί και την απόθεσα στο φέρετρο που θα περίκλειε το άψυχο κορμάκι εφ’ εξής. Ήθελα να την πάω στα χέρια έως το μνήμα αλλά, ... υποχώρησα. Κιότεψα όπως και στον πατέρα μου. Οι επισκέπτες γάρ... Δύσκολες ασκήσεις και πολύ μπούρου μπούρου που, ... ποτέ δεν φτάνει σε σένα ... Όλα καλά.

Στα πράγματα που πήρα από το σπίτι που έμενε αναπνέοντας τα τελευταία, ήταν και μια κούτα –μεγάλη- με βιβλία, μικρά και μεγάλα. Και μια κασέλλα ξύλινη, κι’ αυτή γεμάτη με βιβλία. Τίποτε δεν ήταν για πέταμα. Η Γιάννα δεν διάβαζε για να περνάει ο χρόνος. Σταυρόλεξα έλυνε, για να περνάει ο χρόνος, .. εποικοδομητικά κι’ αυτός.

Η Γιάννα πλανάται από το 2002. Εντός, εκτός κι’ επί τ’ αυτά.

Σήμερα, 08/07/2013, άνοιξα τη κούτα με τα βιβλία για να τα βάλω σε μια θέση βιβλιοθήκης που κατάφερα να φτιάξω στο σπίτι μου. Του παππού του Σπύρου δηλαδή, που το ανακαίνισα με την αγάπη  του ξαδέρφου Κωνσταντίνου. Και βρήκε το πιάνο τη γωνιά του και οι πάρτες του παππού, την αγκάλη μου.
Ανάμεσα στα βιβλία αυτά, έπεσε στα χέρια μου ένα βιβλίο του Kahlil Gibran με τίλο “Ο ΠΡΟΦΗΤΗΣ”.
Της το είχα κάνει δώρο το 1997. Μόλις είχε κυκλοφορήσει από τις εκδόσεις ΙΑΜΒΛΙΧΟΣ. Ένας φίλος Λιβανέζος, το 1994, μου είχε πεί για τον Gibran και έτσι το έψαξα στις αναζητήσεις μου εκείνης της εποχής.  
Το σκούπισα από τη σκόνη με το πανάκι που είχα πρόχειρο γι’ αυτή τη δουλειά. Και το ξεφύλισσα.

Απ’ τη σελίδα 21, εκεί που αφηγείται ο συγγραφέας για τα παιδιά (συνημμένο), η μάνα μου, ανάσανε και μίλησε.

Στη σελίδα 21, εκεί που ο συγγραφέας αφηγείται για τα παιδιά, η μάνα μου είχε τοποθετήσει μια φωτογραφία μου. Εγώ, γαμπρός. Ευτυχισμένη στιγμή της ζωής μου τότε. Εκεί όπου, ο συγγραφέας αφηγείται την φιλοσοφική του άποψη για τα παιδιά, τους γονείς και τη Ζωή.

Κι’ εκείνη, ο μόνος μάρτυρας, τότε. Λίγο πρίν φύγουμε με το taxi για τη Μητρόπολη.

Βρήκε να βάλει, κάποια στιγμή, αυτή τη φωτογραφία, εκεί που ο συγγραφέας της μίλησε για τα παιδιά.

Εκεί, που ήρθε να μου μιλήσει σήμερα, από μακρυά. Και με γονάτισε, πανέμορφα.

Δάκρυσα στο “άκουσμα”, καλύτερα, στο μήνυμα της ζωής που μου ήρθε σήμερα. Σήμερα που , η ζωή μου παίρνει μια νέα τροπή. Για κάποιο λόγο γίνονται όλα και η, επί μέρους απορία, σίγουρη έχει την απάντηση στο μέλλον.

Η κούτα άνοιξε, ο πλούτος βρήκε τη θέση του και, η Γιάννα εμίλησε ξανά ... με χαρά.

Σ’ αγαπώ, εσέ μα, ... και την ανάσα μου.
Βλέπεις, μ’ αυτήν πορεύομαι από παλιά και, ... για τα Πάντα Ζώ.



ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ "Ο ΠΡΟΦΗΗΣ" KAHLIL GIBRAN - 1997

 

KAHLIL GIBRAN
Σύγγραμα: “Ο Προφήτης”

Μωρό κρτώντας σην αγκάλη, μια γυναίκα ζήτησε:
Μίλησέ μας για Παιδιά.
Κι’ εκείνος αποκρίθηκε.

Δεν είναι παιδιά σας τα παιδιά.
Γιοί και κόρες είναι της Λαχτάρας της Ζωής για τη Ζωή.
Τα βοηθάτ να ‘ρθουν στη ζωή, αλλά δεν έρχονται από εσάς.
Ζούν μαζί σας, αλλά δεν σας ανήκουν.

Δώστε τους την Αγάπη σας, όχι τις Ιδέες σας.
Τις δικές τους Ιδέες, έχουν.

Στεγάστε το σώμα τους, όχι την ψυχή τους.
Η ψυχή τους ενοικεί στον οίκο του μέλλοντος, εκεί που, δεν μπορείτε να πάτε μήτε στα όνειρά σας.

Προσπαθείστε να τους μοιάσετε, μη θελήσετε να σας μοιάσουν.
Η ζωή πίσω δεν τραβά, δε σταματά στο χθές.

Εσείς είστε τα Τόξα. Από εσάς θα πετάξουν μπροστά τα παιδιά σας, σαν βέλη ζωντανά.

Ο Τοξευτής κοιτάζει το στόχο πάνω στο μονοπάτι του Άπειρου. Σας λυγίζει δυνατά, για να φύγουν γοργά και μακριά τα βέλη του.

Δεχθείτε χαρούμενα το λύγισμα στο χέρι του Τοξευτή.

Εκείνος, αγαπά τα βέλη που τοξεύονται, ... αγαπά όμως και το δυνατό το τόξο.





α.α/ Αλέξανδρος
(Π.Α.-08/07/2013 - ξημέρωμα Τρίτης 09/07 - 03:46 π.μ.)

Όλα Καλά ...