24 Σεπ 2008

"Ποτέ Ξανά" ... εφώναξες ...

.

Απ' όσες έννοιες έχεις πλαϊνά,
απ' όσα ο νούς προσέκλεψε,

Απ'όσες λέξεις στέρεψαν στο 'χθές,
κι' απ' όσες άλλες θέριεψαν
βοές μεσ' το μυαλό σου...

Μισά εγώ θα πώ σου.

Θα σ' αφουγκραστώ,
Μισά, μα...,
καίρια, ακέραια,
από τον εμένανε εμέ,
φωνές θέ' να προσλάβεις.

Δύο κουβέντες να σου πώ,
δύο ματιές να ρίξεις και,
σαν ματίσει η στιγμή,
στιγμές να 'ναζητήσεις που,

θώπευσαν την αγκάλη σου,
λεύτερες κι' όμορφες,
μέρες Μαγιού,δροσάτες,
εσύ, περήφανος εκεί ...

ανδρός παντός το κάλλος...
εσύ, ... ο ίδιος στέκονταν,
σκιά σου ένας άλλος...

Άδραξε δόρυ και πεννιά,
λαλλιά και μια φαρέτρα,
τίναξε πέρα τα παληά,
σα βότσαλο, σα πέτρα.

Δώσε μας σκέψη και καρδιά,
σάλιο και χτυποκάρδι,
να σε χαρούμε αντικρυστά,
όπως εκιό το βράδυ.

Που, ...ιαχός, βραχνός, αψύς,
έσκισε τα ουράνια,
"ΠΟΤΕ ΞΑΝΑ",
εφώναξες
'στάκαν σούζα οι πάντες.

"ΠΟΤΕ ΞΑΝΑ",
δωρίζω σου,
την ίδια σου κουβέντα,
παρακαλώ σε,
γύρνα εδώ,

ατάραχος σαν κουρνιαχτό,

των Ιδεών απλών,
ο γητευτής,
δικώνε μας,

... η κουβέρτα.



[αφιερωμένο στην ελπίδα μιας αναμενόμενης συνύπαρξης]

α.α. Αλέξανδρος
[Π.Α.-25/09/08-03:18 π.μ.]

.

15 Σεπ 2008

Κι' έρχεται Κάποτε που Λές ...

.

Κι' έρχεται κάποτε που λές,
μια τόση δα κουβέντα,

ξυπνάει εικόνες,
βροντά φωνές,
στης νύχτας το περιτύλιγμα,
που σ' έχει περιβάλλει,

στης βροχερής στιγμής τις μυρωδιές,
... ακόμη τους χαμογελάς σαν,
στα ρουθούνια σου γλεντούν,
χορούς τρελούς χαρίζουν για 'σε,

και ... σ' ακουμπάνε.

Καλή μου,
είσαι όμορφη ψυχή,
κι έρχεται κάποτε που λές,

εκείνη η βρόχινη στιγμή,
που, εκεί που λές πως νύχτωσε,
θαρρείς,

χοροί, βροντές και κεραυνοί,
δείχνουν να σου μιλάνε,

στιγμές, φωνές και αναπνοές,

είπαν πως, ....




α.α. Αλέξανδρος
(Π.Α.-15/09/2008-21:46 μ.μ)


.

Κατάρες Γράφω....

.
κατάρες γράφω,
τρομάρα μου.

Κάθε μια λέξη αρετή,
μηδέ,τ' απύθμενο μίσος..

Ίσως... που είπες ...
πολλάν σωστά.

Κατάρες σκέφτεσαι μυαλό,
κακό,
μα, δεν τις εννοάς τες.

Απλά,
γι' αυτό που,
εκειό δεν είμ' εγώ,

δε βρέθηκα,
δεν εισακούστηκα ωορέ,
ποτέ στις προσδοκιές μας.

Άλλων που,
πέρασαν σώματα μικρά,
σκέψεις μεγάλες,
μα ιταμές,
πολλες φορές,
υστερημένες,
από νερό και απ' αλεύρι,
κι' απο μια ελεύθερη παλάμη,
ένα χέρι,

ολάκερη ζωή σε μια παλάμη απωθημένη,

να βγεί να αρπάξει,

της σκέψης την Ελεύθερη στιγμή.

Να την αδράξει.

Xαστούκι να μου δώσει μου,
που σέφτηκα Κατάρες,

να με ζωρίσει να σκεφτώ,
πώς να διαβώ,

Λεγόμενά σου κι' ευχές,
... τσι' όμορφες αμπάρες..

στιγμές να ζώ συνάμα σου,
να σου λαλούν ... αγάπες.



α.α. Αλέξανδρος
(Π.Α.-15/09/2008-03:59 π.μ.)

.

7 Σεπ 2008

Εσέ Που Εφώναξα, Ρωξάνη ...

.
Σου εφώναξα,

... "Ρωξάνη" ...
μα, δε μ' άκουσες.

Ψέλλισες ίσως,
'ποκρίθηκες λειψά,

μην και μας ... εγκατα-έλειψες;

Ίσως...

Πόσα σ' εχρώσταγα?
Ζωή, ολάκερη μου ένα χρέος ...

Πόσο σε 'πίστευα?

Το καταπίστευμα,
ολάκερο αποδόθηκε...
σέ μια ψυχή ...
...με δυό περαστικές κραυγιές,
... μονάχο του προδώθηκε.

Με άλλες πολλές,
... ανταλλάκθηκε...
εμίσεψε,
... μηδενική πνοή που φύσηξε.

Σε βάλτο μοιρασμένη ανάμεσα,
σε όχθες με τριαντάφυλλα και,
όχθες με αγκάθια.

Αναμονή κι' ελπίδα της,
σκέψη διαχρονισμένη το,
ΠώΣ,
θα γενεί ο ίσκιος μας,
ΈνΑΣ,
για ούλους εμάς,
τους 'μας.

Το αυριανό ξημέρωμα,
να βρεί τη θυγατέρα,
χέρι με χέρι με το νιό,
να δρασκελούν πιό πέρα,

υγειά και γνώση, απόλαυση,
κι ο δρόμος,
χωρίς σκόνη,
όμορφη να 'ναι η εξοχή,
όμορφο το μπαλκόνι,

'περήφανος ο λατρευτός παππούς,
που 'φτιαξε φασολάδα,
στο καφενέ μικρού χωριού,
και μια χαμογελάδα, γιατί,

να ζεί, μπόραγε τη ζωή,
στο τόπο που 'χε οργώσει,
τ' άφησε ο τόπος πλεόνασμα,
να πάει να τ' ανταμώσει.

Κι εγώ,
είδα πιο πίσω μου,
κοίταξα και μπροστά μου,
μα,
τι να πω προς τα παιδιά,
πώς να 'ν τα γηρατειά μου;

Ήμουν ο Νιός και ...Γέρασα,
μας λέει ο Λαός,
Μα 'γώ ακόμη ψάχνομαι,
να βρώ εκιό το,...

..Πώς.


α.α. Αλέξανδρος
(Π.Α.-27 ΝΟΕ 2008-01:59 π.μ.)

.