23 Ιουλ 2011

Οι Κόποι σας... Καταθέσεις ...

.
Σ' έφερε η νύχτα να περνάς,
στου τρένου το γιοφύρι,
σιμά τα αστέρια να κοιτάς,
για της νυχτιάς χατίρι ...

Δίστασες, σαν πλησίασες,
το τελευταίο σκαλάκι,
μια τσάντα όνειρα χαμέ,
δίκοπο μαχαιράκι ...

Κλεψιά το απόθεμα ψυχής,
εκείνου που το πήρε, ...μα,
για εκείνη που το κάτεχε,
κληρονομιάς δισάκι ...

Διάβασες κι' είδα,
... δάκρυσες,
τραπεζικό χαρτάκι,
μικρό 'ταν το υπόλοιπο,
τ' άλλα, ... μες το θαμνάκι.

Κοίταξες, μπάς κι' ήταν εκεί,
ψυχή δε ζούσε γύρω μα,
ούτε νεκρή εθώρησες, δόξα Θεώ,
νόμισες πρός στιγμήν σου ...

Θυμήθηκες,
τί σ' έφερε απάνω στο γιοφύρι,
στο κούτελο σταγόνες σου,
τάξη 'θελες να θέσεις,
όταν απλά κατάλαβες πως,

... η ζωή σε σύνδεσε,
κοντά σε 'κείνα τ' άστρα,
με μιά που δεν εγνώρισες,
ερώτημα να θέσεις,

να μοιραστείς το έγκλημα ...,

οι κόποι σας ... καταθέσεις;

Στο γεφυράκι άφησες,
σκιές απ' τη ψυχή σου,
και το ερώτημα αυτό,
μάτωσε τη πληγή σου.



α.α/ Αλέξανδρος
(Π.Α.-23/07/2011-04:41 π.μ.)

.

21 Ιουλ 2011

Το Ηρώδειο ... Όνειρο ...

.
Εκεί, στο Ιερό σανίδι,
είδα,
αισθάνθηκα,
ελύγισα μπροστά στές,
πέντε τες χιλιάδες ...
φωνή που άκουγαν,
που με συνόδευε η φωνή,
μα ωσαν φωνή,
μην ήμουν ο, εγώ.

Κι' έφευγα μακρυά,
ταξίδευα εκιό το βράδυ ...
Αθήναι-Αχέρωντας, μοναδική στιγμή.

Πέντε χιλιάδες, ... αγκαλιές.
Ήρθαν και παραβρέθηκαν,
οπότε,
η αγκαλιά, μια δεδομένη δα, ...

Προσπάθησα, στο τέλος,
να τα πώ, σαν έπρεπε, ....

δεν βγήκε η λαλιά,
εκόμπιασα, μα,
βγήκε ο καημός, το δάκρυ και,
... το εισέπραξαν ...

Τα μάρμαρα, οι κάτοικοι,
οι επισκέπτες και οι ... περιφερόμενοι,
στα δρώμενα τριγύρω,
φύλακες,
από αρχαιοτάτων χρόνων ...

Τί να νομίσατε;
μόνοι μας που περιπατούμε,
τα εκμεταλλευόμαστε,
... αδιαφορούμε;

Εκεί,
βρίσκονται οι, κάτοικοι,
οι φύλακες και,
όλες αί, εταίρες ...

Αλί και τρις-αλί,
σ' όποιον τα μάρμαρα περιπατεί,
μα δεν τα θωρεί σκιά του ...

Εκείνη, σαν το αποφασίζει,
περιπατεί, ... μαζί του.

Εκιός, δεν το κατάλαβε ότι,
σκιά δεν έχει για καιρό,
το βιός του πλέον, μοναχό,
μικρό το όραμά του ...

μα,
στο Ηρώδειο,
τριγύρω και στα βράχια του,
ζώ εγώ ...

πες με Σωκράτη, Πλάτωνα, Διογένη,
έναν Πλειβίο ονόμασε,
... θα πεταχτώ ...

Ήρθα να πώ δύο τραγούδια στο Ηρώδειο,
ο Άγνωστος εγώ ...

να μείνει πλάι σας,
η αγάπη μου ζητώ ...
απλά, ...
και το Ηρώδειο,
... πάντα ένα Όνειρο,

για την Υφήλιο,

μονάχο Όνειρο, ... ζητώ ...



α.α/ Αλέξανδρος
(Π.Α.-21/07/2011-04:56 π.μ.)

.

6 Ιουλ 2011

Λέω, ... κι' Αναρωτιέμαι ...

.

Είναι,
μπάς που σε αγάπησα ...,

... να σ’ αγαπώ ακόμα;

ή, ........

μήπως που ...,
... ν’ αγαπώ, μπορώ,

κι' ακόμη σ’ αγαπάω ; ....



(Π.Α.- 02/11/2007)
Αναδημοσίευση
.

3 Ιουλ 2011

Οριακά Πορεύομαι ...

.

Οριακά πορεύομαι,
τα βήματα που ψάχνω,

κοιτώ μέσα μου για να βρώ,
στιγμές αλλαργινές μου.

Αλλαργινά σκεφτόμουνα,
όνειρα έκανα πλέρια,
πρόσφατα, μίσεψαν οι στιγμές,
θόλωσε η ματιά μου.

Πέρα απ' το θόλωμα αυτό,
στα ζωντανά,
ξεκάθαρα φεγγίζουν,
παλιά, νέα κι' αυριανά,
Πανδώρες ψυθιρίζουν.

"Γλυκοφιλλούσα" σου ζητώ,
βόηθα με να ξημερωθώ,
δώσε μου κι' άλλο δώρο
για το ταξίδι που ζητώ,

το φώς να βρώ, τ' αλλαργινό,
μονάχος, Τάμα να γενώ ...

... μη με ξαναπικράνω.



α.α. Αλέξανδρος
(Π.Α. - 09/12/2007 - 12:12 π.μ.)

- γλυκοφιλλούσα, αναδημοσίευση -


.

2 Ιουλ 2011

Μια Συνήθεια που Λέγεται ... Ζωή.

.
Όσο περνούν οι ώρες,
καταλαγιάζει το παρελθόν,
εκείνο που, υποστηρίζει το αύριο,
υποδομή γίνεται αμετάκλητη,
σημαντική, συγκεκριμένη και
... αδιαπραγμάτευτη.

Με το, παρελθόν,
πορεύεσαι τα νέα λάθη που θα κάνεις,
προσυπογράφεις τις ελάχιστες επιτυχίες σου,
ονειροπολείς, κοιτώντας πίσω και,
ονειρεύεσαι το αύριο.

Το ένα το έχεις ή μάλλον, το είχες,
το άλλο, το ελπίζεις ...

Σαν έρχεται όμως η στιγμή,
όπου το όνειρο δεν ξημερώνεται,
εκείνες οι λιαχτίδες, δεν σε συναντούν,
η φύση πέρνει το δρόμο της κι αυτός,
δεν σε περιλαμβάνει;

Είναι εκείνες οι παλαιές στιγμές,
υποδομή για το αύριο;
Είναι, του κόσμου οι διαδρομές,
το πάτημα του αύριο ή μήπως,

το όνειρο στηρίζει την αναμονή,
του αύριο η ελπίδα,
δίνει ζωή στο παρελθόν;

Κι' όταν ξυπνάς
και με το θάρρος της ανάσας
που σου χαρίστηκε ξανά,
διαβάζεις την αλήθεια
σε αυτά που σου συμβαίνουν,
τα σημαντικά ...

πόσο μαθαίνεις να ζυγίζεις την εκτίμηση
να εκτιμάς ειλικρινά,
να βάζεις τα όνειρα
στη μοίρα που αξίζουν ...

Αν πλέον ζυγίζεις πιό ανθρώπινα,
λεπτά μιας όμορφης συνήθειας θα γευτείς,
θα ονειρευτείς τα όσα μπορείς, όχι όσα θέλεις,
και,
φίλος θε να γίνεις της συνήθειας,
που σου χαρίστηκε,
για να την εξαντλήσεις,
κι' ακούει στ' όνομα,

... Ζωή.



α.α/Αλέξανδρος
(Π.Α.-02/07/2011- 01:46 π.μ.)

.