27 Οκτ 2007

Φύλλο Πορείας ...

.
Έφτασα ...,
υποστηρίχθηκα ...,
ξεδιπλώθηκα ...,

υπάρχω ...

αναδιπλώθηκα ...,
αποφάσισα ...,

... οδεύω ...,
αναπολώ ...,

ερωτεύομαι ...,
διψώ ...,
ολοκληρώνομαι ...,
σκιρτώ ...,

περιορίζομαι ...,
προβληματίζομαι ...,
.
.
αφομειώνω εαυτόν.

Πού παραδίνομαι λοιπόν,
...σε 'μένα ή, σε τους άλλους ...

στο ένα ή,
πρός το αέναο μηδέν;

Στο κάτι ή, στο περίπου;

Σε 'σένα ή μήπως ...
... στο Ίδιον το 'χθές;

Έφτασα εδώ χαράσσοντας ...

... χαντάκια αγωνίας,
μέρος ζωής,
... σημαντικής,
Κυρά μου,

... η ανάσα σου,


Φύλλο καλής πορείας ...



(Π.Α. - 26/10/2007).

.

23 Οκτ 2007

Οκτώ η Ώρα, παρά δυό, ... 23 Οκτώβρη ...

.

... Είκοσι τρείς του Οκτώβρη,

βαρύ το βράδυ οδηγεί
την νύχτα πρός τη μέρα,

έδυσε ο ήλιος χθές αργά,
θα δύσει και απόψε,

οκτώ η ώρα,

χτυπάει βαρειά
τ΄άκουσμα στο μεδούλι...

Θυμάσαι που,
βαφτίζαμε τον Παύλο
πριν δυό χρόνια;

Το μεσημέρι ενα παιδί
ευλογήθηκε να ζήσει,
το βράδυ ένα έτερο,
του 'μελε να λιγήσει.

Η ορφάνια δεν παλεύεται,
δεν έχει φίλους βράχους ...

Έτσι τα φέρνει η ζωή μα,
νόμισα.... για τους άλλους,

Οκτώ η ώρα χτύπησε,
βρόντηξε στο μεδούλι.

Τώρα, …
οκτώ η ώρα σαν χτυπά,
στου πάγκου το ρολόι,

- ά, το 'φτιαξα,
δεν το ήξερες και,
το ακούουν όλοι ! - ,

οκτώ η ώρα σαν χτυπά,
δύο λεπτά πιο πίσω,
οκτώβρη στις εικοσιτρείς,
είτε είμ' ένας, δυο ή τρείς,

μιαν ευχή την ψιθυρώ,
στου ρολογιού το χτύπο,
λίγο πριν να δακρύσω,

... μονάχο μη σ’ αφήσω.

Κι' αύριο που η μέρα θα γυρνά
όλα να μου θυμίζει,
εγώ θα ψάχνω πιο μακρυά,
θα αναπολώ αλλούθε,

όταν μου μοίραζες χαρές,
ευχές και πέντε χάδια,

θα αναζητώ συνήθειες σου
που άδραχτα τα βράδυα
που σήμερα, με καρτερούν
όταν γυρίζω σπίτι,

μα εσύ, ώρα οκτώ παρά,

πετάς, μικρό σπουργίτι ......


Καλό ξημέρωμα λοιπόν,
εικοσι τρείς του Οκτώβρη,

οκτώ η ώρα παρά δυό,
μας γράφει να τα πούμε,

στης θύμισης τις διαδρομές,


... ... παρέα να χαθούμε.


Καληνύχτα πατέρα ...




(Πάνος Αβατάγγελος, του Ιωάννου. -23/10/07)

.

20 Οκτ 2007

Γράφω Καταμεσήμερο ......

.
(Π.Α.- 20/10/2007 - 14:34 μμ)



Γράφω καταμεσήμερο,
Η μέρα σκυθρωπή,
Εικόνες πλέριες στα δεξιά,
Κι’ ένα κενό ζερβά μου.

Ο σκύλος μου κοιμήθηκε
πλάι απ’ τα όνειρά του,

ενα φλυτζάνι αχνιστό,
καφές με συνοδεύει,
μαζί η σκέψη μου η στερνή
τη γεύση του ζηλεύει.

Με βλέπει εκείνος ο ουρανός,
στάζει να τον κοιτάξω,
σταλαγματιές στο τζάμι μου,
δυο-τρείς ξεθάρρεψαν θαρρείς,
νωτίζουν τα χαρτιά μου.

Γράφω καταμεσήμερο,
σε μέναν ένα γράμμα.
Καιρό είχα να μου αποτανθώ
καιρό να μου μιλήσω.

Τι άραγε θε’ να μου πω;
Με τι καλό ν’ αρχίσω, ...

“Γειά σου αδερφέ μου
είχα καιρό, πολύ, να σ’ αποκρίσω…

Μεγάλο το ταξίδι σου,
κι’ οι μέρες σου διπλάσιες,
εκείθε πέρα στα ανοιχτά
θεριεύουν οι Ωρες τεράστιες.

Γνωρίζοντας, σε σκεφτόμουνα,
όπως κι’ εσύ, εμένα.
Το ξέρω, σκέφτεσαι κι’ αλλού
ή ... να το πάρω πίσω; …”

Άντε τώρα να αποκριθώ,
Άντε να τ’ απαντήσω.

Αφού ένα πράγμα εμείς οι δυό
Ένα και το μυαλό μας,

Γράφω καταμεσήμερο μα,
δεν θωρώ τις λέξεις,
τρέχει το μελάνι να κρυφτεί
πίσω απο δέκα σκέψεις.

Άδειασε σήμερα το μυαλό,
σαν έφτασε η βροχή του,
ξεκαθαρίσανε πολλά
απο τη διαδρομή του,

γι’ αυτό ...

Κενές οι σκέψεις μου αδερφέ,
τι άλλο ν’ απαντήσω,

αλήθεια λέω απ’ το κενό,

μπαρκάρω πάλι, ... σ’ αγαπώ

Μα, ... πρέπει να σ’ αφήσω ...


Πάνος

18 Οκτ 2007

Ένα Μωρό, Μία Φωνή, ... Μια Ιστορία ......

.
Ενα μωρό μου φώναξε,
δύο κραυγές και μιαν ευχή.

Προτού να πάει να κοιμηθεί.

Μα...
… να 'τανε αληθινά εκεί;

Και… ,
πώς να το άκουσα
απο της μήτρας την απέραντη ηρεμία
ενός μωρού μια κραυγή,
μιάν αγωνία;

Που βρέθηκα άραγε, εγώ;
εκείνη τη στιγμή που,
στου Εγκέλαδου το βίαιο βρυχηθμό
σε άλλο κόσμο μονομιάς εμεταφέρθηκα;

Ήμουν εδώ;

Το άκουσα, το ένοιωσα,
απόλυτα ήρεμος
μες τον απόλυτο χαμό,
σαν να κολύμπαγα στη μήτρα της μητέρας,
σαν να με χαίδευε η αιώνια ηδονή,
σαν με καλούσε η παιδική εκείνη η φωνή,

σαν να με αγκάλιασε η απόλυτη σιωπή.

Ευχαριστήθηκα με εκείνη την κραυγή,
την παιδική, ... νομίζω,

Δεν θε' να την ορίζω
όσο περίσια μου ομιλεί,
σε τούτη τη ζωή ζητά να με κρατεί
να με ορίζει εκείνη,
απόλυτα ήρεμη και,
ας ηχεί σαν μια κραυγή στο μερτικό μου,
μερίδιο άπλετης ορφάνιας,
πικρής πληγής που υπενθυμίζει,
υποχρεώσεις της ανθρώπινης στιγμής,
μου τραγουδάει και μου γελάει
μες την ανάγκη όταν έρχεται να με φυλάει,

‘’δεν είσαι μόνος σου,
ειμαι κι' εγώ εδώ,
παρέα διαρκής’’,

Για να χαρώ,
να προχωρήσω δυνατά μες τον καιρό,
να αγνοήσω όσα χτυπούν στο πρόσωπο,
να θορυβήσω όσ' αντιδρούν στην πρόοδο,
στην όποια ευτυχία,
πλασματική, ειλικρινή,
μα κι' εναλλακτική,
της μιας ζωής πραγματική αποτυχία.

Μου είπε πως,
κάπου στο τέλος τούτης εδώ της διαδρομής
θα ευτυχήσω,
θε να, ... μεγαλουργήσω!

Χαμογελώ μικρό μου, μ' αναφωνώ ...

Ωϊμέ,
Θα δω τριγύρω μου πως,

τίποτα δεν έλυσα ή έφτιαξα
ή αναμόρφωσα ο δυστυχής,

Το μόνο,

εδημιούργησα αυτούς,
όπου το ίδιο όνειρο
στις στάχτες μου θα ζήσουν,

την ίδια αυτή Μωρουδιακή Κραυγή,
... θα αναζητήσουν.


(Π.Α.-20/10/2006)

.

14 Οκτ 2007

Κουβέντες Για Θαλασσινούς ......

.

"Πάντα θα 'χω μια θάλασσα..."
έλεγε ...

"... να 'χω κι’ ωραία ναυάγια, ..."
είπε ...

Όμορφος ο θαλασσινός,
αλήθεια μιά η ζωή του,

τον πλού του έχει ναυάγιο
απο το πρώτο μπάρκο.
Όλα τα άλλα μπάρκα του,
συνέχειες του ιδίου ...

Οταν είναι ν’ αποσυρθεί,
στεριά πατά ή, .. μια κοίτη,

για ‘κείνη εκεί τη θάλασσα,

‘στορίες χαράζει αρμονικά,
κουμπάσου του η μύτη.

Κι' εκείνος, ...

... θε' να χαμογελά, παρέα του Αποσπερίτη ...



(Πάνος Αβατάγγελος – 14/10/2007)


Αντιγράφω από τις σημειώσεις του Κελευστού Αλ. Απηλιανού:

‘’ΑΠΟΣΠΕΡΙΤΗΣ: Ο πλανήτης Αφροδίτη, ο Έσπερος.
Το λαμπρότερο ουράνιο σώμα μετά τον Ήλιο και την Σελήνη.
Είναι ορατή κατά το λυκαυγές σαν το πρωινό αστέρι ...‘’

Σ.Σ: Μόνο που ... εκείνη η ίδια,... δεν το ξέρει.

Σ.Σ.2: Των ναυτικών σημαντικό σημάδι … αυτό όμως, ίσως να το ξέρει, δώρο μας βλέπετε ορατό, απο γεννησιμιού του κόσμου ...


Σ.Σ.3: ΚΟΥΜΠΑΣΟ - Όργανο ναυτικό, μεταλλικό στο σχήμα Λ (σαν διαβήτης με δύο πόδια, απλά) όπου μετράμε στους ναυτικούς χάρτες τις αποστάσεις. Για τον σωστό τον ναυτικό,
το κουμπάσο λέει ΠΑΝΤΟΤΕ αλήθειες ...


.

10 Οκτ 2007

Τρελλά Ναυαγισμένος ...

.
Βαριανασαίνω,
μέσα στην πελαγινή
της σκέψης τρικυμία που,
αφρισμένη ξεπερνά
κάθε μου φαντασία...

Σαν ναυαγός ξεβράστηκα
σε όμορφη παραλία
με άμμο που την εγνώριζα
απο παληά θητεία

Μες της καρδιάς σου τον αφρό
Κολύμπησα και πάλι
τίναξα πέρα το νερό
γαλάζια, όμορφη ζάλη

μες της καρδιάς σου τον αφρό
βαριανασαίνω πάλι
ν’ αναστηθώ αποζητώ
το ξύλινο κουφάρι


Ηλιοβασίλεμμα έγειρε
πριν θάψω τα όνειρά μου
χρυσάφι σ' ονειρεύτηκα
στέρεψε η καρδιά μου

Βαριά ανασαίνοντας περνώ
κατώφλι δακρυσμένος
στης αγκαλιάς σου τον αφρό
Εγώ,

Απλά κι’ ανθρώπινα,

τρελλά ναυαγισμένος ..........


.

9 Οκτ 2007

Ερωτευμένοι Δικαστές ...

(Π. ΑΒΑΤΑΓΓΕΛΟΣ – 18/07/2007)


Φέρτε ανθρώπους να δικάσουν την ψυχή μου
Ανθρώπους να αγαπήσουν τη πληγή μου
Φέρτε μου ερωτευμένους δικαστές
Εκείνους που γιατρεύουν τις πληγές

Γιατί,

Οι ερωτευμένοι συγχωρούν
Κι οι δικαστές δικάζουν
Κι ερωτευμένοι δικαστές
Συγχωροχάρτια βγάζουν

Φέρτ’ ερωτευμένους δικαστές
Να γιάνει όλος ο κόσμος
Η αγάπη να κυκλοφορεί
Ελεύθερη στους δρόμους.

Να βγω στο δρόμο μπεσαλής
Με αγάπη να σκοτώσω
Τα όνειρα που έκανα
Στα χέρια σου ν’ απλώσω

Να με τραβούν στις αίθουσες
Ένοχος να δηλώνω
Για μιαν αγάπη αληθινή
εκει μπροστά να λειώνω

Μου απαντά ο δικαστής
Το ‘κανες απο αγάπη;
Ερωτευμένος του δηλώ,
Αθώος απο τη ζάλη ....

Φωνάζω του στο έδρανο ...

Φέρτ’ ερωτευμένους δικαστές
Να γιάνει όλος ο κόσμος
Αγάπη να μοσχοβολά,
Του μαρτυρίου ο δρόμος.


.

8 Οκτ 2007

Γλυκός να είναι ο Ύπνος σου ομορφιά μου ...

(Αφιερωμένο σε εσένα μα,
και σε όποιον θα ήθελε να στο απαγγείλει ...).




Σ' αναζητώ μές τις σκιές
αυτό μου μένει
μια εικόνα μια κλεφτή ματιά,
ερωτευμένη, πονεμένη.

Πολλά τα χρόνια κι οι στιγμές
σημαντικές, αγαπημένες και ... μοναδικές

Θα σ' αναζητώ,
στο πάντα στο παντού, στα όνειρά μου,
θέλω να σου πω
πως πάντοτε θα ζεις μες' την καρδιά μου ...

Καλωσορίζω στο μυαλό
τις αναμνήσεις
επιλογή μοναχική
απ' όσα πίσω έχεις αφήσει

Παρακαλώ στις προσευχές
με ένα δάκρυ τον Θεό να σε φυλάει

να σ' αγαπάει όσο κι εγώ ...

Θα σ' αναζητώ,
στο πάντα στο παντού, στα όνειρά μου,
θέλω να σου πω
πως πάντοτε θα ζεις μες' την καρδιά μου ...



ΠΑΝΟΣ ...


ΥΓ: Ειναι ενα ματσάκι στίχοι που έγραψα κάποια στιγμή
για τη μητέρα μου, όταν την έχασα.

Το αφιερώνω στη ... 'νυφούλα που χάσαμε' ...τότε, (είχε πει η μάνα μου ...)
και που σήμερα, παρέα πλέον γελούν και, με κουτσομπολεύουν,
το ξέρω, ... μα ... απο ψηλά.

Απο τα θρανία του Δημοτικού, το Γυμνάσιο, τις αντιγραφές στα διαγωνίσματα,
τις προεδρίες της τάξης, την εφηβεία - όμορφοι και οι δύο -, η πρώτη μου
θαυμάστρια στη μουσική στις συναυλίες μου στα σινεμά της εποχής ...
(θυμάσαι τον Γαρύφαλλο, την Angie ..! μουρλαμέντο?).
Την αληθινή, φιλική αγάπη, την ωρίμανση, τα άγχη για το μέλλον και,
τις ατέλειωτες συζητήσεις μας στα σκαλιά του σπιτιού της στο Λυκαβηττό,
στη Μπουκουβάλα, τα δάκρυα που ρίξαμε όταν έχασε τον Ρόννυ ...
Τα σκιρτήματα, μέχρι και που αρνηθήκαμε μια σχέση μας στο όνομα της φιλίας μας,
'να μη χαθεί' η δικαιολογία μας ...
Τη διαπλοκή που στήσαμε για να στριμώξει και να πάρει τελικά τον αγαπημένο της,
δυο εκκλησιές για μια ζεύξη, η μπλέ της καλτσοδέτα (μόνο εγώ την ήξερα!)
άρτι εκ Λονδίνου αφιχθείς περί το γεγονός καθ' οτι ... ο κολλητός ...,
τους μοιρασμένους πόνους της γέννας της, τα άπειρα χαμόγελά της και,
την αστείρευτη αισιοδοξία της, τις αγωνίες της, μέχρι και τα στέφανα
που μας άλλαξε και την απόσταση που μας εφύλαξε ο χρόνος.


Και τώρα ;;;;;

''Πολλά τα χρόνια κι οι στιγμές,
σημαντικές, αγαπημένες και .... μοναδικές.
Θα σ' αναζητώ,
στο πάντα στο παντού, στα όνειρά μου,
θέλω να σου πω
πως πάντοτε θα ζεις μες' την καρδιά μου ...''.



που λέει και το τραγούδι μου Φάννυ ...


... τις στάλες απ' τα δάκρυα μου μετράς και, με θωπεύεις, το νοιώθω.


Γλυκός να είναι ο ύπνος σου ομορφιά μου ...

Ύπνος είναι, θεϊκός, μη σε τρομάζει ...

Ο απόηχος του ονείρου σου,
στα μέσα μου κουρνιάζει ...


Π.