Της Φωτιάς .......

Καταλαγιάζουν οι οσμές
κι' οι αποχρώσεις της φωτιάς.

Μένει ένα χρώμα μας,
εκιό,
το 'να,
το Γιαννιωτικό,
το τέλειο που έχεις βγάλει.

Εκείνο της ελπίδας .... ναι.

Το μόνο εκείνο ικανό
το αληθινό να μάσει,
της άλλης μέρας το κακό.

Το τέλειο που εσύ κρατάς,
εσύ μόνο γνωρίζεις ...

Δώρο μας να το κάνεις,
σαν έρθει η ώρα να μας πείς
την καλημέρα που μπορείς,
εκείνη τη δική σου ... ναι,
την αληθινή σου,

Καλή μου,
για τώρα έχε 'γειά,
το νου στο ηλιοβασίλεμα,
αναπνοές στο αύριο,
την προσευχή κουράγιο ...
σαν δεν μπορείς αναπνοές,
να αναζητάς τον Άγιο ...

Κι εμείς το ίδιο κάνουμε
ότι μπορούμ' ποιούμε
το χρώμα εκείνο θέλουμε
ζωή ν' αναζητούμε ...

μια ανάσα η ελπίδα μας
στο βλέμμα που μας στέλνει
ο χτύπος της καρδούλας σου,
αγκάλη της ζωής μας.

Η άλλη μέρα θα μας βρεί
κουράγιο να ζητούμε
το χρώμα εκείνο που φορείς
όλοι μας να ποθούμε.

Στις αγκαλιες των κοριτσιών
ακούμπησέ το τώρα
κι εγώ θε να το κλέψω τους
θέλω να τους το πάρω.

Να ζωγραφίσω τα βουνά
να σιάξω τις κοιλάδες
με δυό ματιές να συναντώ
στα χρώματά σου αγάπες.

Καταλαγιάζουν οι φωτιές
μα οι δικές μου μένουν
τα όσα που έμαθα στα χθές
μέλλον μας 'θε να ραίνουν.




(Π.Α. - 30/08/2007 - 10:04 μ.μ.).