Έκλαψα σιγαλά ...

.

Ξάπλωσα εκεί που άφησε την τελευταία της πνοή ...

Εδώ θέλω απόψε ν' αποκοιμηθώ.


Άκουσα το ψιθύρισμα που μου φύλαγε ...

Νόμισα ...

τίποτε δεν άκουσα, κι ούτε θα ξανακούσω ...

Ούτε κι ο Μάρκος ...


Όμως κοιμήθηκα αγκαλιά της, όπου ... δεν ήτανε ...

Όμως την άκουσα να περπατάει, όπου ... δεν περπάταγε ...

Όμως την έκλαψα σιγαλά όπως, όλη μέρα δεν κατάφερα ...


Εκείνη βλέπεις, σ' όσα έζησα ... μου στάθηκε.

Όχι μονάχα στα καλά -τα λίγα- μα ... στα δύσκολα.


Κι' ήταν τυφλή, να με κοιτάξει δεν κατάφερνε.

Μου έδειχνε δρόμο όμως μπροστά, σαν χρυσαλλίδα.

Πρόσθεσε δύναμη ψυχής σε αυτήν που είχα.

Μάθημα απαίτησης ζωής, αν δεν το είχα,

Τις διαδρομές συμπλήρωνε, μικρή κυρία,


ένα χαμόγελο μου κληρονόμησε ... περιουσία.



Κλαίω τώρα μπουμπουλίνα μου μα, σου χαμογελώ,

Γιατί, ένα πράγμα μοιραστήκαμε μοναδικό,

εκείνο που δεν χρειάστηκε, εσύ κι εγώ,

να πούμε ο ένας στον άλλο,


....... ευχαριστώ.



Ο Πάνος σου μπουμπούκι μου,

... εγώ.




.