10 Οκτ 2007

Τρελλά Ναυαγισμένος ...

.
Βαριανασαίνω,
μέσα στην πελαγινή
της σκέψης τρικυμία που,
αφρισμένη ξεπερνά
κάθε μου φαντασία...

Σαν ναυαγός ξεβράστηκα
σε όμορφη παραλία
με άμμο που την εγνώριζα
απο παληά θητεία

Μες της καρδιάς σου τον αφρό
Κολύμπησα και πάλι
τίναξα πέρα το νερό
γαλάζια, όμορφη ζάλη

μες της καρδιάς σου τον αφρό
βαριανασαίνω πάλι
ν’ αναστηθώ αποζητώ
το ξύλινο κουφάρι


Ηλιοβασίλεμμα έγειρε
πριν θάψω τα όνειρά μου
χρυσάφι σ' ονειρεύτηκα
στέρεψε η καρδιά μου

Βαριά ανασαίνοντας περνώ
κατώφλι δακρυσμένος
στης αγκαλιάς σου τον αφρό
Εγώ,

Απλά κι’ ανθρώπινα,

τρελλά ναυαγισμένος ..........


.

4 σχόλια:

nellinezi είπε...

Η τρικυμία του έρωτα...η χειρότερη απ όλες!! Μου άρεσε το τραγούδι σου . Εγώ σαν τραγούδι το είδα!

Ιωαννα είπε...

οταν δεν θα χεις ποια να γραφεις για τη θαλασσα σου ...θ αρχισεις να μιλας για σενα ....
Ναυαγος στα ναυαγια σου ...........



Ιωαννα

Ο ΠΑΝΟΣ & Ο ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ... είπε...

@ nelli

Νέλλη μου, σ' ευχαριστώ για την παρουσία σου. Ξέρεις πως, τα ποιηματογραφήματά μου είναι ανάγκη έκφρασης και αποδέσμευσης απο τους στίχους μου. Και σ' ευχαριστώ που το είδες έτσι. Παρ' όλο που το έχω γράψει παλαιότερα (11/04/2007) δεν το είχα δει ... τραγούδι. Μου έβαλες ιδέες όμως που, .... μου πάνε ....και, αν το μελοποιήσω θα είσαι απο τις πρώτες ακροάτριες ...

a-be-ba-blog λοιπόν ...
Καλό βράδυ

Πάνος.

Ο ΠΑΝΟΣ & Ο ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ... είπε...

Ιωάννα ...

Ο καλός ο καπετάνιος στη φουρτούνα φαίνεται ... λέει ο λαός που ανήκουμε.
Ναυάγιο πάντως, δεν μου έχουν αναφέρει τελευταία οι Λιμενάρχες.

Κακό καιρό και αέρηδες. Φουρτούνες σαν να λέμε.

Φουρτούνες, ναι, είχα πάρα πολλές και θα έχω άλλες τόσες ...

Ναυάγια είχα πιο παληά, όπως όλοι που ... προπαθούν. Όλοι όσοι ... αισθάνονται. Κι' επέζησα.
Για να κλάψω όσους σε αυτά χαθήκαν.

Γιατί την ώρα του ναυαγίου Ιωάννα, το υγρό στοιχειό αποτελείται από ΔΑΚΡΥΑ χαράς και ΔΑΚΡΥΑ λύπης, και λίγη θάλασσα αρμυρή.

Για τους επιζώντες, αυτά γίνονται "ένα" στην καρδιά. Και μέσα απο αυτούς, τους πικραμένους και διπλά αναστημένους, "ζουν" οι πάντες.
Και ενίοτε αντικατοπτρίζονται οι που λείπουν, συχνά ή μη, στις στάλες απ' τα δάκρυά τους.

Οι θαλασσινοί όμως έχουν και ένα άλλο καλό στοιχείο. Μια καπετάνισσα. Εκείνη που έχει τη ψυχή να σταθεί Πάνω απο τη θάλασσα. Να φωνάξει στα πέρατα, ν' ακούει ο Καπετάνιος, πλάι με τους Φάρους να βρίσκει τη ρότα τη σωστή.
Που σε αγκαλιά, ζεστασιά κι απάγκιο οδηγεί εκείνη και εκείνον.

Δεν έχουν όλοι "Καπετάνισσα" μα, ... λίγες είναι και τούτες.

Το συγκεκριμμένο, το έχω γράψει στις 11/04 αυτού του χρόνου. Τότε που σαν θαλασσινός δεν είχα μπαρκάρει ακόμη.

Ίσως όμως, σαν καλός καπετάνιος να ήξερα πως, μέσα στην γαλήνη των θαλασσών κρύβονται οι πιο δύσκολες φουρτούνες.
Ίσως πάλι, τις πιο δύσκολες φουρτούνες να τις έχω ήδη ζήσει αν και, ... δεν το εύχομαι.

Σ' ευχαριστώ πάντως για το σχόλιό σου που μου έδωσε μια ακόμη έμπνευση, γι' αυτό και στην αφιερώνω στη γειτονιά αυτή του Φάρου που κοιτάει αγαπητά και προστατευτικά όλους που έχουν να κάνουν με ... εκείνη.

Πάνος