Κουρσάροι Μαυραγάνοι ...

.
Ταξιδεύεις ... άδικα ...,

πλανιέσαι στους ορίζοντες ...
ματίζεις τα πανιά σου,

χάρτες παληούς χαράζεις,

βάνουνε ρότα απο κοντά
κουρσάροι μαυραγάνοι,
στο κύμα σου αφρίζονται
έρμαιοι κορμοράνοι.

Γλαρόνια θα ‘πρεπε να δείς,
Λευκά φτερά και ράμφη,
Να σε ξεπροβοδίζουνε
Να ψέλλουν τη χαρά σου.

Γεμάεις το πίσω του μυαλού,
τρέφεις θαλασσοπούλια,
σκόνες στάζουν τα μάτια σου,
στα βάθεια του βυθού ...

Κρατάς καλά μές τα παληά,
πιάνεσαι να σε γιάννουν,
ποιά;
όσα παλαιά που, φρόντισαν
εσένα να πικράνουν;

Να σε τραβάνε πλάι τους,
φτερούγες να μαδάνε,
κορυδαλλό που τραγουδάει,
λειρί του να τσιμπάνε!

Κι’ ενα κανάρι πλάι σου,
χτυπάει τα φτερά του,
να ακούει χαρμόσυνες φωνές,
ζητάει,
στο ξύπνημά του μα,
... που, και ποιός κι' ένα ... γιατί
παρέα του ταξιδεύει.

Άλλο γλαρόνι,
ένα λευκό,
λαλλεί με τη καρδιά του,
χρωματιστά γλυκάνεμα,
στεργιώνουν στα φτερά του.

Πάει ...,

Ταξιδεύεις τώρα εσύ.
Θωρρούνε οι βατσιμάνοι,
ίπτανται τα γλαρόπουλα
κλαίνε οι κορμοράνοι.

Μύρια απο λευκά φτερά,
... σφουγγίσαν τα δάκρυά τους.


Οι κάβοι υπάρχουνε παντού,
Κυρά μου,
αιώνια η σκουριά τους,
όμως,

οι ναυτικοί αναπνέουν' το,
... που ζεί μες την καρδιά τους.



α.α. Αλέξανδρος
(Π.Α. – 05/12/2007 – 02:11 π.μ.)

(Κορμοράνος = Phalacrocorax carbo)

.