Οφείλουμε στα παιδιά …

.

Πολλά ακούγονται τις τελευταίες ημέρες για ένα θέμα που “κρατάει” χρόνια.
Εξ’ ίσου καλά κρατούν και οι κόντρες. Σε Βουλές, Πρεσβείες, ραδιόφωνα, τηλεοπτικά παράθυρα, εφημερίδες. Τί όνομα να δεχτούμε ή όχι, ποιός εκπροσωπεί καλύτερα ποιόν, τι ρόλο παίζουν οι επιμέρους “ήρωες” διαπραγματευτές και μή, κ.ο.κ.

Κεντρικός άξονας όλων των συζητήσεων και διαβουλεύσεων είναι το ΣΥΜΦΕΡΟΝ.
Ποιός θα κερδίσει τα πιό πολλά σχετικά με εδάφη, εδαφικό πλούτο (πετρέλαια και άλλα κοιτάσματα), βάσεις πολεμικές ή πολιτικές, συμμαχικές δυνάμεις ή αδυναμίες, επεμβάσεις οπλικές ή μη, οικονομίες και προοπτικές αυτών και ... Ισχύ.

ΟΥΔΕΙΣ μα ΟΥΔΕΙΣ μιλάει, έχει μιλήσει ή Θα μιλήσει για το συμφέρον των ΠΑΙΔΙΩΝ, ΣΗΜΕΡΑ ... όχι σε 70 χρόνια.

Τί πρέπει να κάνουμε απο κοινού καλύτερο για το ΜΕΛΛΟΝ αυτών των παιδιών που κατοικούν Ελλάδα, FYROM (προσωρινά), Κόσσοβο. Εκείνα τα παιδιά που, στις επάνω περιοχές, κοιτούν ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΑ τριγύρω με ένα ΜΟΝΙΜΟ ΦΟΒΟ. Φόβο για τη ζωή τους,
για την επιβίωσή τους (Κόσσοβο), φόβο για την υπόστασή τους και τους γείτονες (FYROM), φόβο για τη γειτονιά, την οικογένεια, την ασφάλειά τους, εδώ.

Ανασφάλεια παντού. Ψέμματα παντού. Κλοπή κάθε είδους, από υλική έως πολιτισμική.
Κι' εδώ ...

Ωραίο περιβάλλον δημιουργήσαμε για να ζουν τα παιδιά μας. Ναι. Εμείς. Κι εμείς είμαστε συνυπεύθυνοι. Για εκείνους που επιλέγουμε να ηγούνται του όχλου μας. Γιατί “κοιμώμαστε” κι' αγαλλιάζουμε μέχρι το πρόβλημα -που αποφεύγουμε να κοιτάξουμε στα μάτια επι μακρόν- να μας χτυπήσει τη πόρτα.

Τα παιδιά όμως, πρέπει να μάθουν αλλοιώς. Περιμένουν μετά τη μπάλλα ή τις κούκλες ένα ζεστό γάλα, μια φέτα βούτυρο με μέλι, ένα μπάνιο και ύπνο. Και αύριο σχολείο. Ελεύθερο. Κι ελεύθερο Πανεπιστήμιο. Κι ελεύθερος ο δρόμος απ' το Πανεπιστήμιο στη δουλειά. Και δάσκαλος φίλος, δασκάλα φίλη, καθηγητής ... χαμόγελα.
Μα ... πού;
Τα έχουμε στερήσει τα χαμόγελα απ’ τα παιδιά. Όπως και τις αλάνες.
Και ΔΕΝ πρέπει.

Μακάρι σήμερα να ακούσω κάτι. Κάποιον να μιλά για τα παιδιά και το μέλλον τους στην ευρύτερη περιοχή. Είτε τη πούν ΣλαβοΜακεδονία, είτε και Μακεδονία. Τελικά, ποιός με ρωτά; Εγώ θα ήθελα Μακεδονική Γιουγκοσλαβία. Εσύ άλλο, κι εσύ άλλο. Μα, μήπως με ρώτησαν για το Αεροδρόμιο ή μήπως με υπολόγισαν για το θρήσκευμα στις ταυτότητες ;

Κι όμως, δε με πειράζουν αυτά.

Τα παιδιά να χαμογελάσουν ξανά θέλω. Τα άλλα όλα τα παλεύω.
Τα παιδιά και τα όνειρά τους; Εκεί πρέπει να προσφέρω το Είναι μου.
Εκεί πρέπει να εστιάσουν οι διαβουλεύσεις τους.

Μακάρι λοιπόν ... μακάρι,

γιατί ... θα περιμένω στη γωνιά,

... μαζί με τα παιδιά.



Πάνος Αβατάγγελος & α/α Αλέξανδρος
(Π.Α.-26 Φεβ '08-19:27 μ.μ.)

.