"Ποτέ Ξανά" ... εφώναξες ...

.

Απ' όσες έννοιες έχεις πλαϊνά,
απ' όσα ο νούς προσέκλεψε,

Απ'όσες λέξεις στέρεψαν στο 'χθές,
κι' απ' όσες άλλες θέριεψαν
βοές μεσ' το μυαλό σου...

Μισά εγώ θα πώ σου.

Θα σ' αφουγκραστώ,
Μισά, μα...,
καίρια, ακέραια,
από τον εμένανε εμέ,
φωνές θέ' να προσλάβεις.

Δύο κουβέντες να σου πώ,
δύο ματιές να ρίξεις και,
σαν ματίσει η στιγμή,
στιγμές να 'ναζητήσεις που,

θώπευσαν την αγκάλη σου,
λεύτερες κι' όμορφες,
μέρες Μαγιού,δροσάτες,
εσύ, περήφανος εκεί ...

ανδρός παντός το κάλλος...
εσύ, ... ο ίδιος στέκονταν,
σκιά σου ένας άλλος...

Άδραξε δόρυ και πεννιά,
λαλλιά και μια φαρέτρα,
τίναξε πέρα τα παληά,
σα βότσαλο, σα πέτρα.

Δώσε μας σκέψη και καρδιά,
σάλιο και χτυποκάρδι,
να σε χαρούμε αντικρυστά,
όπως εκιό το βράδυ.

Που, ...ιαχός, βραχνός, αψύς,
έσκισε τα ουράνια,
"ΠΟΤΕ ΞΑΝΑ",
εφώναξες
'στάκαν σούζα οι πάντες.

"ΠΟΤΕ ΞΑΝΑ",
δωρίζω σου,
την ίδια σου κουβέντα,
παρακαλώ σε,
γύρνα εδώ,

ατάραχος σαν κουρνιαχτό,

των Ιδεών απλών,
ο γητευτής,
δικώνε μας,

... η κουβέρτα.



[αφιερωμένο στην ελπίδα μιας αναμενόμενης συνύπαρξης]

α.α. Αλέξανδρος
[Π.Α.-25/09/08-03:18 π.μ.]

.