Δε σε Αφήνω, ...Όχι ...

.
Γελάς ...
χαμογελάς και τρέχεις,

πονηρεμένο μάτι,
με φόντο το Σαρωνικό,
το δέρμα ηλιοκαμένο,
λουλούδι κίτρινο στο αυτί,
το βλέμμα πονεμένο ...

Πάντα ήταν εκείνο που με γοήτευε,
ή μήπως, ... η ανάσα σου;
τ' αυθόρμητό σου γέλιο,
χρόνια που μοιραστήκαμε,
σκαλιά, Λυκαβηττό πιό 'κεί,
από παιδιά ... μεγάλοι.

Γελάς,
ξανά σε ακούω εγώ,
γελώ κι εγώ μαζί σου,
χαμογελώ και,
με κοιτούν ... μονάχο,
ξεχασμένο.

Μα εσύ γελάς,
κουνάς τους ώμους σου
με 'κείνη τη μοναδική καμπύλη,
που σε χαρακτηρίζει από παιδί,
έφηβη όμορφη ως τα χθές,
μια μοναδική γυναίκα.

Γουλίτσα; ... "οχι ευχαριστώ ;;;"...
τώρα θα δείς,
με αγκαλιές δεν τη γλυτώνεις εύκολα,
ούτε με ζεστασιά και χάδι ...
ξυπόλητο αέρινο μαγκάκι ...

Μα, πώς να σου στερήσω το χαμόγελό μου εσέ;

Με την ανατολή πλανεύεται η Γή και,
με το ξύπνημά σου πλανεύομαι ανήμπορος,
τίποτε άλλο δε μπορώ,
μα να χαμογελώ σου,
όπως για τώρα,
για μετά,
... για πάντα ... είχαμε ορκιστεί.

Γελάς;

Καλώς το κάνεις όμορφη,
για πάντα εντός μου θα μπορείς,

... ας σώπασαν το γέλιο σου οι χειμώνες ...



α.α./Αλέξανδρος
(Π.Α.-18/02/2009-01:10π.μ.)


.