Το Σκίρτημα δε Χάνεται Ποτέ ...

.

Μοιράζομαι και,
χάνομαι ισόποσα ...

Δικός σου ο χαμός,
μα και, δικός μου τελικά ...

Αληθινά,
πονέσαμε και οι δύο.
Από αλλού εσύ,
πλάι στη πηγή του πόνου,
από αλλού εγώ,
πλάι στον αχό που σμίλεψε,
ορφάνια άδειου δρόμου.

Εγραφε, βλέπεις,
να είμαι εκεί.
Έγραφε να μην ξέρω.
Δέχτηκα της ανάσας τη κραυγή,
που χάραξε πληγή,
στο βάθος της ψυχής σου.

Και την ακούω,
βαθειά εκεί, στην αγκαλιά του ύπνου μου,
να με ξυπνά στο μεσονύχτι,
σε αναζήτηση να με καλεί,
να σ' αγκαλιάσω ...
πολλές στιγμές ... δεν είσαι εκεί μα,

πές μου, για όσο με γνώρισες ...

το χέρι σαν μου πρότεινες,
σου έλλειψε το σκίρτη;

Μέρα που ξημερώθηκες,
"ώσαμ' εδώ ...", που είπες,
αχός θε να με ακολουθεί,
η σκέψη σου σκιά μου.

Όσ' αύριο θα ονειρευτείς,
θα ζούν στην αγκαλιά μου,
θα περιμένουν να τα βρείς,
"ώσαμ' εδώ ..." να τα σκεφτείς,

ξέρεις ...

το σκίρτημα δεν χάνεται ποτέ,
καρδιά,

... μόνο το άγγιγμά του.



α.α/ Αλέξανδρος
(Π.Α.-05/06/09-01:56 πμ.)

.