Για ΄κείνη εκεί τη Κάμαρα ...

.

Σε μια κάμαρα μικρή,
μεγάλωσαν οι πάντες.

Εγώ, εσύ, ο άλλος και η άλλη ...

Ό'τι κι' αν πείς,
όποιος κι' αν είσαι,
τί να 'μαι 'γω;

Ποιανού σκιά και παρελθόν φεγγίζω;

Η κάμαρα έγινε παλάτι,
σε μιά βραδυά,
παληά,
όλα τα άφησες ξωπίσω,
τη μνήμη σου έσβυσες,
μωρέ,
σαν το σκληρό το δίσκο.

Έτσι σου έμαθαν,
προσπάθησαν,
κι' εσύ, ... το υιοθέτησες.
Προσκύνησες.

Κι' η κάμαρα έγινε φυλακή.

Σκιά που σε τυλίγει,
εκεί,
προτού να σκάσει το πρωί.

Σαν θε να φύγω απ' τη ζωή,
σαν ... όλοι,
θ' αφήσω πίσω,
εκιάς της κάμαρας το μπεζαχτά.

Κι' εσείς, ... μηδαμινοί,
μιζέρια θα εισπράξετε.
Θα βγάλετε μαχαίρια να μοιράσετε,
τον ένανε μανδύα που φορούσα.

Εκείνον τον Μανδύα θα αναζητάτε,
μα,
προσφιλέστερη θα είναι η ματιά που,
... μες την Κάμαρα, ... εκείνη,
τη δική μου, θα κοιτά.

Τη "κάμαρα" εκιά,
που δεν θελείτε να υπάρχει ... πιά,
που ...,
άφησα ξωπίσω μου κληρονομιά,
για μια Ματιά.

Μοναδική ματιά,
Αρχόντισσα.

Όπου, ... απλά,
κοιμάμενη στα σιγαλά,
εν' άγγιγμα αγάπης προσμενά,
ηδονικά,
και,
τα λοιπά,
ας είναι όλα άδειανά,

όπως,
... σε 'κείνη εκεί, τη κάμαρα.



α.α/Αλέξανδρος
(Π.Α.-10/08/2009-03:28π.μ.)


.