Το Χείλος του Γκρεμνού ...

.

Σταμάτησα την ανάσα μου,
μπροστά στο χείλος του γκρεμνού ...
εξέχασα το έψιλον κι' εμούδιασε ο χρόνος.

με φώναξε ο γκρεμνός να δώ ...
μα τί να ομολογήσω με της κατάρας τον αδερφό?
Τί να με φέρει πλάϊ του,
πόσα να ομολογήσω και.. γιατί?

Τα είπα όλα μα και,
παρεξηγήθηκα, στο πέρασμα του χρόνου.

Βόηθα Παρθένα,
να διαβώ ζητώ, τις κλίμακες ζωής ...
εσείς κι' εμείς εναπομείναμαν !!!

να λέμε δυό κουβέντες προκοπής ...

να συζητάμε και να ζητάμε,
εκατέρωθεν, όσα μας στέρησε η ζωή, ακούσματα,
όσα, της ευτυχίας η στιγμή, δίνει παρλάτες,

να έχουμε την επ' αύριο στο πλάι μας,
τες δυνατές τες πλάτες ...

Βόηθα ζωή, χτύπα εκείνο το στοιχειό,
να λέμε πράγματα που εννοούμε,
ζούμε, υπρασπιζόμαστε,
ποθούμε,
να στεκόμαστε και να,
κληροδοτούμε.

Με 'ριξες όμως, έπεσα Ζωή,
φαλίρησα να πράττω, κι έφτασα,
στο χείλος του γκρεμνού ...

σε βλέπω, συναισθήματα,
σε νοιώθω, δικαιώματα,
αγκαλιάζω σε, για βοήθεια,

στάσου στο πλάϊ μου, ψυχή,
όπως εγώ σου στάθηκα,
έδωσα νόημα πολύ και τώρα,
μαζί σου στέκομαι,

εκεί, μ' ένα παράστημα,
εκιό, του νικητή,
περήφανος ...

... στο χείλος του γκρεμνού.



α.α/ Αλέξανδρος
(Π.Α.-27/06/2011-04:44 πμ.)


.