Του Θησείου ο Ποιητής ...

.

Έφυγα πρωί προς την Ακρόπολη,
σταγόνες φρέσκιες της δροσιάς,
της πρωινής στο μέτωπό μου,
περιφέρθηκα, στους δρόμους,
τους ακριβούς, πού κάποιοι,
πληρώνουνε πολλά,
να 'ρθούν να περπατήσουν ...

Ανέβηκα στο Βράχο ...
αποσβολωμένος από τη γύμνια του τοπίου ...
Έχει μεταφερθεί η αιώνια ομορφιά,
σε πιό ακριβό ταμείο ...

Το θρόισμα της φωνής που μου ψιθύριζε,
"καλώς το παλληκάρι",
με έκανε να γυρίσω στην πλευρά,
εκεί όπου οι Καρυάτιδες
όρθωναν πριγκηπικά το κεφάλι,
στηρίζοντας ... το μέλλον ...

Πλάι στην κολώνα εγώ,
την είδα να χαμογελάει,
όχι σε εμένα,
με την ανωτερότητα της πριγκιπέσσας,
την αιωνιότητα του μειδιάματος που κουβαλάει,
Η Καρυάτιδά μου ... ψιθύρισε ...

Κοίταξα αλλού και είδα το Μανώλη,
να κατεβάζει τη σημαία των Γερμανών,
είδα απ' την άλλη τη πλευρά,
να κλέβουνε τα Μάρμαρα, ο Έλγιν και οι άλλοι,
άκουσα απ' το Ηρώδειο, να παίζει Χατζιδάκις και,

"είσαστε κύριε καλά" με χτύπημα στη πλάτη,
ο φύλακας με έφερε να δώ, μοναδική ομορφιά της.

Την κοίταξα στερνή φορά,
μειδίασε και πάλι,
έκλεισε η Πύλη πίσω μου,
μα, πού να ήμουνα εγώ,
εκεί ή απ' την άλλη;

Και τώρα περιφέρομαι,
σοκάκια σκονισμένα,
με το ταξίδι μου αγκαλιά,
τα μάτια της δακρυσμένα,
εκείνο το χαμόγελο που,
... φύλαξε για μένα,
τα λόγια που άκουσα να λέει,
βαθειά της φυλαγμένα ...

Της το χρωστώ,
να το φυλώ το μυστικό μας τούτο,

εκείνη ψιθύρους να μιλά,
εγώ να υπομένω,
μιαν ιστορία να μου πεί,
όπως εκείνη θέλει,
κι ας είναι, μερισματικά,

στα μάρμαρα, στις σκόνες, στη νοτιά,
όπου με βρίσκει, μου μιλά,
και μεταφέρω το είναι της,
στα χρόνια τα χαμένα,

Ρώτησε, πρίν το κλείσιμο,
τον φύλακα, τον ξάφνιασε, εκείνη,

"γνωρίζεις σε ποιόν ψιθύρησα,
ποιό τ' όνομα του κυρίου;"

"Ξέχασε Κόρη να στο πεί";

δεν το γνωρίζω ούτε εγώ,
μα λέν' πως είναι γητευτής,

... ό, του Θησείου, ποιητής ...




α.α/ Αλέξανδρος
(Π.Α.-29/06/2011-02:56 π.μ.)

.