Μια Συνήθεια που Λέγεται ... Ζωή.

.
Όσο περνούν οι ώρες,
καταλαγιάζει το παρελθόν,
εκείνο που, υποστηρίζει το αύριο,
υποδομή γίνεται αμετάκλητη,
σημαντική, συγκεκριμένη και
... αδιαπραγμάτευτη.

Με το, παρελθόν,
πορεύεσαι τα νέα λάθη που θα κάνεις,
προσυπογράφεις τις ελάχιστες επιτυχίες σου,
ονειροπολείς, κοιτώντας πίσω και,
ονειρεύεσαι το αύριο.

Το ένα το έχεις ή μάλλον, το είχες,
το άλλο, το ελπίζεις ...

Σαν έρχεται όμως η στιγμή,
όπου το όνειρο δεν ξημερώνεται,
εκείνες οι λιαχτίδες, δεν σε συναντούν,
η φύση πέρνει το δρόμο της κι αυτός,
δεν σε περιλαμβάνει;

Είναι εκείνες οι παλαιές στιγμές,
υποδομή για το αύριο;
Είναι, του κόσμου οι διαδρομές,
το πάτημα του αύριο ή μήπως,

το όνειρο στηρίζει την αναμονή,
του αύριο η ελπίδα,
δίνει ζωή στο παρελθόν;

Κι' όταν ξυπνάς
και με το θάρρος της ανάσας
που σου χαρίστηκε ξανά,
διαβάζεις την αλήθεια
σε αυτά που σου συμβαίνουν,
τα σημαντικά ...

πόσο μαθαίνεις να ζυγίζεις την εκτίμηση
να εκτιμάς ειλικρινά,
να βάζεις τα όνειρα
στη μοίρα που αξίζουν ...

Αν πλέον ζυγίζεις πιό ανθρώπινα,
λεπτά μιας όμορφης συνήθειας θα γευτείς,
θα ονειρευτείς τα όσα μπορείς, όχι όσα θέλεις,
και,
φίλος θε να γίνεις της συνήθειας,
που σου χαρίστηκε,
για να την εξαντλήσεις,
κι' ακούει στ' όνομα,

... Ζωή.



α.α/Αλέξανδρος
(Π.Α.-02/07/2011- 01:46 π.μ.)

.