Τ' Ανήθικο το ... Κάποτες ...

.

Έγραφα κάποτες,

διαβάζαν ... κάποτες...

χτύπαγε ο τελέφωνος ... κάποτες,

η βαρεμάρα, βαριώτανε ... κάποτες....

Δίναμε κι' ευχές, αληθινές, ... κάποτες.

Εκνευριζόμασταν αν πέρναγε η ώρα,
η μέρα και, δεν το προλαβαίναμε .... κάποτες.

Η βαριεμάρα, η πιό σταθερή, μ' ακολουθεί, ...
και, κάποτες, θα με τσιγκλίσει...

κάποτες,

να είμ' εδώ εύχομαι,
ν' αποκριθώ ...

να ξεπεράσω το θυμό,
καρφί να μην το κάβω ...

μονάχα μου να σκέφτομαι ότι,
... κάποτες ...
αλλοιώς τα λέγαμε,

"... έλα μωρέ, ... ώχ αδερφέ ..."

απόηχος λυπητερός.

Μ' αυτόν θε ν' αποκοιμηθώ,
.... τ' αποζητώ,

ν' αλλάξω το στο διάβα μου,
στο μέτρημα,

... να είμαι ο τελευταίος που θα πώ...

τ' ανήθικο το ... ... "κάποτες" ...



α/α. Αλέξανδρος
(Π.Α.-11/04/2012-05:08 π.μ.)

.