Κάθε Σταγόνα τ' Ουρανού ...

.

Έλεγα να ξαποστάσω,
έχει η μέρα μου σκαλωσιές,
σκιρτήματα, περβόλια τ' ουρανού ...

Ξαπόστασα, αργά,
για λίγο,
'λάφρυναν τα ματόκλαδα ...

Σύγνεφα έκλαιγαν εγγύς,
μονιασμένα, μανιασμένα,
τον πόνο τους τραγούδαγαν για εμένα ....
μα,
ηχούσαν θαλερά,
σιμά,
δι' όλου ξενιτεμένα ...

σηκώθηκα, δεν μπόραγα άλλο να ξαποστάσω,

βλέπεις, ο αντίλαλλος,
εκείνος, της βροχής,
μου θύμιζε πως...

κάθε σταγόνα τ' ουρανού,
ήταν το δάκρυ ενός παιδιού ...

ο πόνος ο δικός μου ...



α/α. Αλέξανδρος
(Π.Α.-09/03/2016-23:15μμ).


ΥΓ: Για τα παιδιά στην Ειδομένη ... ρε γαμώτο ...

.