Μία Οντότητα Μικρή

(Π. Αβατάγγελος - 18/07/07)


Ακουσα εχθές μια οντότητα να λέει :

‘’Μη συνδέεις μέρη με πρόσωπα. Πονάει ...’’

Αλήθεια ακούω ή, ... μια προσωπική ομίχλη ?

Πίσω απο τις λέξεις διάβασα,
... ‘’να μη θυμάσαι .... ’’.

Γιατί, όταν συνδέεις, ... θυμάσαι.

Μα αν δεν θυμάσαι,
Ποιό το νόημα ?
Ποιά θα είναι η πορεία ??

Τι να απομείνει απο μια άδεια διαδρομή ?

Ένα κενό ημερολόγιο.
Ένα κενό βιβλίο.

Μέρες που χάραξαν στο νου όμως,
περίσσια υποκρισία θα ‘τανε
να πω ότι ... δεν υπήρξαν ??

Πράγματα που δεν έγιναν ??

Κι εγώ,
τι να κρατήσω ?

Τι διαβατήριο θα δώσω στης Άλλης Πόρτας το φρουρό ???

Με τι ψωμί να δελεάσω τον κριτή,
Καλύτερο κρεββάτι να μου δώσει.

Με θέα καλή.

Με τζάκι και περίσσιο το δαδί,

με γάργαρο, τρεχούμενο νερό.

Με αγάπη και με παλαιά παρέα,
όσους μ’ αφήσανε ξωπίσω,
να περιμένω στο μετά να συναντήσω.

Ενα ψωμί,
από τα σπόρια του γυμνό.

Όχι λοιπόν.

Θα τα θυμάμαι όλα.

Γιατί Μου έδωσε τη θύμιση οπλισμό.

Να τα θυμάμαι όλα.

Καλά, σωστά,
Τ’ απάνθρωπα
μα και τα λυπερά.

Με γνώμονα ότι έζησα,
να φτιάχνω στα κρυφά
όσα δεν έγιναν σωστά,
να φέρνω τη ζωή μου στην ευθεία.

Μα πιότερο,

Κι αν κάτι δεν μπορέσει να φτιαχτεί
Πιο κάτω να παραδωθεί
Μπας και το μάθημα μου αυτό
- κοπάνα εγώ, αποχή και ντούκα προ -
άλλος ν’ αναπληρώσει,

στη θέση μου,

ένα κενό να βρεί να το γιομώσει
σα να το έζησε ο ίδιος δυνατό
στους άλλους να το δώσει,

και όλοι να το τιμήσουνε ... σωστό.

Κι εκεί να τελειώσει.

Εκείνη την οντότητα πάντως,
Θα τη θυμάμαι,
‘κει που τη γνώρισα

Θα τη θυμάμαι,
όπως το διάλεξα εγώ,

Μην ξεχωρίζω και,

Ποτέ να μην ξεχνώ.