Ένα Μωρό, Μία Φωνή, ... Μια Ιστορία ......

.
Ενα μωρό μου φώναξε,
δύο κραυγές και μιαν ευχή.

Προτού να πάει να κοιμηθεί.

Μα...
… να 'τανε αληθινά εκεί;

Και… ,
πώς να το άκουσα
απο της μήτρας την απέραντη ηρεμία
ενός μωρού μια κραυγή,
μιάν αγωνία;

Που βρέθηκα άραγε, εγώ;
εκείνη τη στιγμή που,
στου Εγκέλαδου το βίαιο βρυχηθμό
σε άλλο κόσμο μονομιάς εμεταφέρθηκα;

Ήμουν εδώ;

Το άκουσα, το ένοιωσα,
απόλυτα ήρεμος
μες τον απόλυτο χαμό,
σαν να κολύμπαγα στη μήτρα της μητέρας,
σαν να με χαίδευε η αιώνια ηδονή,
σαν με καλούσε η παιδική εκείνη η φωνή,

σαν να με αγκάλιασε η απόλυτη σιωπή.

Ευχαριστήθηκα με εκείνη την κραυγή,
την παιδική, ... νομίζω,

Δεν θε' να την ορίζω
όσο περίσια μου ομιλεί,
σε τούτη τη ζωή ζητά να με κρατεί
να με ορίζει εκείνη,
απόλυτα ήρεμη και,
ας ηχεί σαν μια κραυγή στο μερτικό μου,
μερίδιο άπλετης ορφάνιας,
πικρής πληγής που υπενθυμίζει,
υποχρεώσεις της ανθρώπινης στιγμής,
μου τραγουδάει και μου γελάει
μες την ανάγκη όταν έρχεται να με φυλάει,

‘’δεν είσαι μόνος σου,
ειμαι κι' εγώ εδώ,
παρέα διαρκής’’,

Για να χαρώ,
να προχωρήσω δυνατά μες τον καιρό,
να αγνοήσω όσα χτυπούν στο πρόσωπο,
να θορυβήσω όσ' αντιδρούν στην πρόοδο,
στην όποια ευτυχία,
πλασματική, ειλικρινή,
μα κι' εναλλακτική,
της μιας ζωής πραγματική αποτυχία.

Μου είπε πως,
κάπου στο τέλος τούτης εδώ της διαδρομής
θα ευτυχήσω,
θε να, ... μεγαλουργήσω!

Χαμογελώ μικρό μου, μ' αναφωνώ ...

Ωϊμέ,
Θα δω τριγύρω μου πως,

τίποτα δεν έλυσα ή έφτιαξα
ή αναμόρφωσα ο δυστυχής,

Το μόνο,

εδημιούργησα αυτούς,
όπου το ίδιο όνειρο
στις στάχτες μου θα ζήσουν,

την ίδια αυτή Μωρουδιακή Κραυγή,
... θα αναζητήσουν.


(Π.Α.-20/10/2006)

.