Τα Δάκρυα του Τσιγγάνου ...

.
Είδα ένα βράδυ τ' όνειρο,
πως θα 'πρεπε να γράψω,
Τα δάκρυα του Τσιγγάνου μου,
μαντήλι να του σιάσω.

Εικόνες τριγυρήσανε
στις άκρες του μυαλού μου
το σώμα στριφογύρναγε
σε στρώμα διαλεχτό.

Με μιάς έβαλα ήχους του
καθόλου τετριμμένους,
αληθινούς σαν τη βροχή
απ' τ' όνειρο βγαλμένους.

Φωτιά έκαιγε στο πλευρό,
κιθάρες, ντόμπρο νεύμα,
το βλέμμα του Τσιγγάνου μου,
λιαχτίδες σε άδειο γέρμα.

Η κομπανία λίγο πιο κεί
κι' εκείνος μες τη μέση,
στάλες αληθινής ψυχής,
νότες, φλόγες και,
μυρωδιές νυχτιάς,
αγιόκλιμα βρεγμένης.

Κι' εγώ,...
τσιγγάνος κι αδερφός,
ο γητευτής του ονείρου,
έφερα όλα τα δρώμενα,
σε τούτη εδώ την πλάση.

Τώρα, το βλέμμα του αδερφού,
ματίζει τα όνειρά μας,

βλέπεις,

απ' όνειρο γεννήθηκε,
... να πλάσει τα δικά μας.



(Αφιερωμένο σε όλα εκείνα τα γελαστά παιδόπουλα που,
οι εικόνες των τρυφερών τους χρόνων περιορίζονται στα χρώματα
που έχουνε των δρόμων τα φανάρια ή, οι λάσπες στα απέραντα χωράφια
των καταυλισμών. Κι' οι νύχτες του χειμώνα.
Που όμως κατάφεραν ή, θα καταφέρουν να γίνουν κάτι, ανακαλύπτοντας
στην πορεία τους την αθωότητα που τους στερήθηκε.


α/α. Αλέξανδρος (Π.Α. - 27/11/2007)

.