Το Χθές ... Το Σήμερα ... κι' εγώ ...

.

Ήρθε το Χθές στο Σήμερα.

Το Σήμερα, απεκρίθη.

"Πώς να ‘σαι",
του είπε σήμερα το Χθές,
εγώ, να κοινωνώ σ' το.

"Καλά είμαι".

Μα πώς,
τι λές,
τί που θωρρείς;

Μοιάζω σου αλλαγμένο ..;

Γιάντα που λές;
Ηρέμησε,
Δείχνεις μου ωριμασμένο ...

Έχω να σου προσθέσω αληθί,
διαμαντικά φερμένο ...

Εξ' ίσου,
εκτιμώσε υμάς ...
απέκριν' το στο δείλι ...

Ήρθε το Χθές στο Σήμερα
στιγμή ζωής καρδάτη,
φωνές που,
ελαλλούσαν πρίν,
σ’ εξαετές χαγιάτι.

Τα ‘παν αλλοιώς,
ισότιμα,
μα τα 'παν και, ... πικάντα,

οπότε ...,
τούτο μονάχα έμεινε
στης διαδρομής τη στράτα.

Υπάρχει ακόμη, διαδρομή ...,
μακρυμερίς κρυμμένη,

μα...,

δύο φωνές,
δύο ψυχές,
δυό φίλοι απ’ το τότε,

πολλά θα πουν,
θα γράψουνε,

γιατί,
πέννες κρατούνε,
να διαγραφούν όσα συμβούν,
όσα θα γεννηθούνε.

Τη διαδρομή που αγάπησαν,
στα φυλλοκάρδια σφίξαν,

Μα,

κι' όσα δεν ακολούθησαν,
τριγύριζαν, τριγύρω τους και,
... ‘κείνα τούς εσμίξαν ...



α/α. Αλέξανδρος
(Π.Α. – 30/11/2007 – 02:11 π.μ.)