Μηδέν επτά και, είκοσι μιά, Δωδέκατες ευχές ...

.

Κοιμίζω,
κάθε βράδυ σου,
το αυτάκι μου,
πλάϊ στον αφαλό σου.

Φροντίζω να χτυπά τακτά,
καρδούλα σου,
αδύναμη,
γλυκιά,
εγώ, ... το φυλαχτό σου.

Σκέφτομαι πρώτα,
πριν διαβώ,
εσύ να είσ’ εντάξει.

Διαβαίνω,
πίσω μου κοιτώ,
το δάκρυ σου μη στάξει.

Αντέχω σιωπή απ’ τους πόνους σου,
στην αγκαλιά ν’ αφήσεις.

Πολλές ανάσες να ανασάς,
άλλες μύριες να ζήσεις.

Μία μονάχα σου ζητώ,
χάρη μου να κρατήσεις,
Εκείνη την, που αγαπώ,
στο στόμα να φυσήσεις.

Για να γραφεί η ευχή στο χθές,
στο αύριο το αλλαργινό,
σε χρώματα που, εσύ θα θές,

απ' τη καρδιά μου στέλνω σου,
Μηδέν Επτά και είκοσι μιά,
Δωδέκατες ευχές.


Πάνος
& α.α. Αλέξανδρος

(Π.Α. – 21/12/2007)

.