10 Ιαν 2008

Γλαρόνια στους Ορίζοντες ...

.

Έβλεπα γλαρόνια να πετούν,
χαρταετούς να μπλέκονται
στα δυνατά φτερά τους.

Καθρέφτιζαν στα μάτια μου,
το άγριο πέταγμά τους και,
έσκυβαν το κεφάλι τους να δούν,

... αν τα κοιτώ, ... κι' εγώ.

Πόσο άραγε -αναρωτιόντανε-
να πονώ, ... εγώ,
για το ταξίδεμά τους.

Επέταγαν μακρυά θαρρείς
σε οριζόντους θεριεμένους,
βαθειά μέσα στο είναι μου,
ευδιάκριτα κρυμμένους,

... γιατί,

Εγώ, είμαι που δεν κρύφτηκα,
σε ορίζοντα θαμμένος.

Εγώ, ο ... Ένας Ορίζοντας,
γυμνός, ανδρειωμένος,
Καλώ σε,
ας μή με ακούς,

μικρή,

Φωνάζω σε,
γλυκαίνω,
Όσο υψώνω τη φωνή,
Χαμόστερνα ανασαίνω,

Κάμε το...
Κάμε ... το καλό,
Κάμε το να φτουρίσει,

Να φέρει βόλτα στο γυαλό,
Στη γή να σεργιανίσει.

Κάτσε σιμά στο πέρασμα,
Φύλακας στην ορφάνια,
Δώρισε δώρο στα παιδιά,
Ψυχή και περηφάνια.

Ορίζοντας σου έτυχε,
Βλέμμα σου να ζητήσει,
Στο άπειρο του μήκους του,
σημάδια σου να σβύσει.

Ορίζοντες δεν συναντούν,
Όλοι οι ποντοπόροι.

Εκείνοι μόνο που,

δειλινά,

σ’ ορίζοντες μοναχικούς,

δηλούν ... συνοδοιπόροι.



α.α/ Αλέξανδρος

(Π.Α. - 10/01/2007, 03:47 π.μ.)

.

Δεν υπάρχουν σχόλια: