2 Μαρ 2009

Φύγαν οι Άντρες, ... οι Παλαιοί ...

.
Φύγαν οι άντρες οι παλαιοί,
από τη γειτονιά μας,
που θεωρούσαμε ... δικιά μας.

Περιουσία,
τα χωματένια όνειρά μας,

γιατί,

... σε χώμα παίζαμε μικροί.

Ξέρουν τα γόνατά μας.

Γνωρίζει η λάμπα της γωνιάς,
σφεντόνας μας την ... αγάπη.

Απ' όσους με συνόδευσαν,
απ' όσους υπήρξαν γύρω,
έφυγε πρώτος ο Δημητρός,
ο Ένας, ο Μόνος φίλος.

Έφυγε όμως κι' ο Σταυρής,
μέρες μετά, λιγάριθμες,
μετράγαν του Σεπτέμβρη.

Ο, που με είχε λάτρεμα,
δάκρυα ψυχής το δώρο του,
το είχαμε συμπονέσει.

Έφυγε ο Μίμης ξαφνικά,
κομψός συνταξιδιώτης,

μετά,

η Γιάννα ολονών.

Αργά, αξιοπρεπώς,
πολλάκις πονεμένα,
και ... πιό 'κει 'δα,

... αφήσανε εμένα.

Πάει κι' ο Νούνης,
η Αρχή,
σ' άλλο ηρεμεί κονάκι,
... με περιμένει γελαστός,
γνωράω το, μικιό σοκάκι.

Μα ...,
φύγαν οι άντρες τελικά;
Όχι δα,
έμεινε κάποιος, ... ένας.

Ο Δημητρός, αγέρωχος,
βράχος νταβραντωμένος.

Ψυχές τριάντα κουβαλά,
μία θα παραδώσει.

Στο πέρασμά του τραγουδά,
σε όλους μας ... έχει δώσει.

Φύγαν οι Άντρες οι παλαιοί λοιπόν,
ζούνε σιμά οι καινούργιοι που,
εύχονται πλάι στη λησμονιά,
να έγραφε η νέα η χρονιά,
τριάντα κάτι, πίσω 'τίς,
χρόνια να'χαν να ζήσουν.

Φτωχά τα ξημερώματα,
ευλογημένα, μισιακά,
τί άλλο ν' αναζητήσουν...;

Έχει γενεί η γειτονιά,
εκείνη των Αγγέλων,
καλύτερη απο την,
ετούτη εδώ.

Χωρίς φωνή, ρυθμό,
εδώ,
καμμία παρουσία,
λές και ... ,
παλέψαν χρόνια οι γεννιές,
να λείψει η ουσία.

Τα συγχαρίκια καταθέτω,
κληρονομιά σαν σύνδρομο ...

Αναπολώ στιγμές που ...,
'φύγαν οι άντρες οι παλαιοί,
γι' αυτό τους μνημονεύω.

Θυμάμαι ούλα τα καλά και,

μοναχά ένα μου 'μεινε σιμά.

Στιγμές περαστικές,
εικόνες άπειρες,
ανάσες απ' το χθές,

άϋλες τρείς κληρονομιές,
στο γουδοχέρι της γιαγιάς,

... ρέστος ν' αναμοχλεύω.



α.α./ Αλέξανδρος
(Π.Α.-16 ΝΟΕ 2008-02:36π.μ.).


[Αφιερωμένο. ... γνωρίζει ...].
.

Δεν υπάρχουν σχόλια: