Είχε η Άμμος Όνειρα ...

.

Λιοπύρι το λιοπύρι,
κι' η άμμος καυτερή πολύ,
εγώ στο τρεχαντήρι,
εσύ απ' την Ανατολή,
βημάτιζες απόμακρα,
επήρα 'σε στο κατόπι ...

Βήμα αποτύπωμα,
σε κόκκους,
άσπρους λιαστούς,
λιαστή και η εικόνα σου,
σκιά που έγραφε κίνηση,
απ' το κορμί που αγάπησα
στο ερωτικό σου δείλι.

Μπλέξαν της άμμου οι κόκκοι
σιμά με το συναίσθημα,
εκάμανε να τρέχουνε τα πόδια μου,
να σε βρούνε,
.. απόμακρα που πήγαινες,

"πιο κάτω έχει βράχια ..."
φώναξα έντρομος ...
κι' εσύ,

Γύρισες ...

Όλα 'σταμάτησαν.

Μα, ... όχι στο μυαλό μου ...
Χιλιάδες εικόνες χθεσινές,
χτύποι καρδιάς κι' αυριανές ελπίδες,
Ένα γεννήκαν όμορφη,
εματαγεννηθήκαν.

Έμεινα βράχος να κοιτώ,
τον ήλιο μέσ' τα μάτια,
.... περίεργο ...,
να του χαμογελώ,
κι' εσύ,
να μ' αγκαλιάζεις,

πάνω στην άμμο τη καυτή,
δροσιά να με φιλεύεις,
εγώ, να λειώνω όμορφα,
εσύ, να μη σαλεύεις.

Το κύμα ήρθε, παρέσυρε
ό'τι έμεινε από 'μένα,
μές την αγκάλη σου δροσιά,
σταγόνες μου μες το δέρμα,
εκείνο, που σε πάει εδώ,
σε φέρει κι απ' την άλλη,
και τώρα,
Ένα, οι δυό μας γίναμε,
χρωματιστό κοράλλι.

Μα πώς; ...
...σ' αφούγκρασα να λές,
τί να σου απαντήσω ...

Το παραμύθι λέει τα,
προτού σ' αποκοιμήσω ...
Λέει ...

Είχε η άμμος όνειρα,
μια δύναμη μεγάλη,
ό'τι με αγάπη πάτησε
στους κόκκους της τη ζάλη,
εκείνη το αγκάλιασε,
το έκανε ... κοράλλι.

Είχε η άμμος ...


α.α. Αλέξανδρος
(Π.Α.-31/03/2009-01:05π.μ.)
.