17 Απρ 2010

Λιαχτίδες Ποτιστές ...

Πως είναι δυνατόν,
να έχω γράψει στίχο,
νότες γιρλάντες να έβαλα,
τραγούδισμα αισθησιακό,
και,
να μη σε γνωρίζω ...

Σε άκουσα,
εχθές, .. αίφνης,

μου είπες τ' όνομα,
εκείνο ...

ζωντάνεψαν στιγμές,
έγιναν ... Ένα.

Είχα στ' αυτιά μου,
απόηχο,
κι' όνειρο στο μυαλό μου.

Ξημέρωσα το όνειρο,
κραδαίνοντας την αλήθεια ...

Ζωντάνεψε η καρδιά,
μικρή μου ορφάνια,
κι' ο απόηχος μ' ακολουθεί,

σημερινή μου 'περηφάνια ...

Στην άκρη του μυαλού μου,
... εσύ.

Στη πόρτα της καρδιάς μου,
λιαχτίδες ποτιστές,
στο χτύπο της,
φωτίζουνε τα βήματά σου,
... τα ανάλαφρα.

Στο χέρι το δεξί σου,
ονειρεμένη,

... όλα τα 'βαλα.




α.α/ Αλέξανδρος
(Π.Α.-17/04/2010-02:44 π.μ.)

.

2 σχόλια:

Prisoned Soul είπε...

Είναι ένα από τα καλύτερα που έχεις γράψει...
Και είναι υπέροχο να βλέπω πως ένας άνθρωπος μπορεί να δώσει τόσα ακόμη και "να μην γνωρίζει"... Είναι σπουδαίο χαρακτηριστικό ο συναισθηματισμός που σε διακατέχει και ευχομαι για πάντα να τον κουβαλάς στο μυαλό και στην καρδιά... Αν βεβαια είναι μεγάλος... όπως βλέπω...
σίγουρα κάποιες φορές θα σε οδηγήσει σε λάθος μονοπάτια που θα σε πληγώσουν, μιλώ από προσωπική πείρα γιατι έχω κι εγώ ουκ ολίγο συναισθηματισμό... Αλλά παρ' όλα ταύτα μην αλλάξεις... γιατι μπορεί να έχει και τα αρνητικά του, αλλά το συναίσθημα είναι εκείνο που σε κάνει να νιώθεις ζωντανος και σου χαρίζει τις πιο δυνατές απολαύσεις...!!!

(δείγμα της ανικανότητάς μου να γράψω... στο 'χα πει ότι δεν μπορώ)

Ο ΠΑΝΟΣ & Ο ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ... είπε...

Αχ, πόσα καλά μπορεί να κάνει η ... ανικανότητα !!!

Όσα γράφεις έχουν συμβεί και, άλλα τόσα θα γίνουν. Ν' αλλάξω; ... τώρα ...;

Η αλλαγή τελικά, δεν βγήκε ποτέ σε καλό όταν ... πορεύεσαι με το καλό.

P.