Μονάχα Εσύ Φλεβάρη μου ...

.
Φεύγεις Φλεβάρη μου καλέ;

Ξέρω πού πας.
Πότε 'ναι να 'ρθεις,
στο κουρμπέτι μας,
ξανά ...

Αν, ...είμαστε τριγύρω ...

"Ξέρω" αναφώνησα,
μα 'ληθινά,

... "ελπίζω να 'ρθεις ...",
έπρεπε να πω,
κι εγώ,
"ελπίζω να 'μαι εδώ!" ...
ν΄αναφωνήσω ...

θαρρώ, ...

Μονάχα εσύ, Φλεβάρη μου,

θα 'ρθεις και,
θα ξανά 'ρθεις ...




α.α. Αλέξανδρος
(Π.Α.-26 του μηνός Φλεβάρη-09:05 μ.μ.)

.

Σήμερα, ... Παρελθόν ...

.
Σου είπα,

"έλα μαζί μου,
σ' αγαπώ ..."... και,

κοίταξα πίσω,
επίτηδες,
... να δω ήθελα ...

Στα μάτια κοίταξα,
το παρελθόν.

Όσα είχα πει,
τα αναζήτησα εκεί όπου,
...το Είναι ... είχε φύγει.

Παρελθόν.

Προχώρησα κι εγώ,
εμπρός, στο αύριο κοιτώντας,
αναζητώντας όσα μπορεί ή,
... δε μπορεί να γίνουν.

Έτσι θα προχωρώ,
μα,
κι' αλλιώς να κάνω το,
... μπορώ ;;;;

Όταν αποζητώ τη Μάνα,
τον Πατέρα,
εκείνον τον αγέρα,
τον Απηλιανό, όπου βοήθησε,
ως σήμερα,
κραυγή να αφουγκράζομαι,
σταγόνες να διψώ,
πόνους καταλαγιάζομαι,
χορούς που δεν μου ανήκουν,
δικούς μου να ποιώ,
μια δύναμη ν' αντλήσω ...

... ξωπίσω μου κοιτώ
και βλέπω ... μνήμες.

Όλα έγιναν Μνήμες,
στο δευτερόλεπτο.

Όσα νομίζω πως τα ζω,
μονάχα πίσω θα τα βρω,
ως ... μνήμες.

Που, σαν ζωή τις αγαπώ,
όσες κρατώ σφιχτά,
με συνοδεύουν και,

... βαραίνουν με.

Ίσως, ... γι' αυτό,
να μην αντέξω στον καιρό,

βαραίνουν τη ψυχούλα μου και,
μ' όλες όσες μου στάθηκαν,
μ' Έρωτα πρίμο το καιρό,
κι αέρα, κάργα Απηλιανό,

στ' αγνώστου τα σοκάκια,

... θε να ταξιδευτώ.



.
α.α/ ΑΛέξανδρος
(Π.Α.-12/02/2010-04:02π.μ.)

.

Τελική Κραυγή ...

.

Κερδίζω,
είτε απ' τη μια,
κερδίζω κι' από την άλλη.

Δεν έχω ζήσει της ζωής,
την άγρια παραζάλη μα ...,

κι' όσα θα ζήσω,
αν μου συμβεί,
ΔΙΚΑ μου θα είναι ΟΛΑ.

Εκεί που θ' αποστάσω,
τελικά,
στερνή στιγμή,
... πάλι ΔΙΚΑ μου θα 'ναι.

Όσα συνέβησαν εχθές,
όσα ... δεν ξημερώσαν.

Στο αύριο,
γυμνό κορμί,
ελεύθερο τριγυρίζω,
... εδώ,
ενέργεια, ... ψυχή,
κι' ανάσα του ανέμου ...

Το σώμα μου θα λείπει,
όπως, ... κι' εσύ,
μου έλειπες ...

Θα σ' αφουγκράζομαι,
αφού, εσένα γνώρισα,
μοιράστηκα,
αποδέχτηκα,
... περιορισμό,
ολάκερης ζωής.

Κερδίζω απ' τη μια,
νομίζω πως,
στερήθηκα ... απ' την άλλη.

Είχα να ζήσω μια ζωή,
ελεύθερη,
δική μου, ειλικρινή ...

Αφήνω πίσω,
δώρο, αντίδωρο,

... μονάχα μίαν ευχή,

"Να 'χουμε ζήσει αντάξια,
με της ψυχής τη τελική κραυγή ...".



α.α./ Αλέξανδρος
(Π.Α.-08/02/2010-02:57 π.μ.).

.

Περί Αθανασίας ...

.
Συζητούσα,
στων Αθηνών μίαν όμορφη γωνιά.

Μας περιτριγύριζαν, ...
παιδιά, ...
σκυλάκια όμορφα,
περαστικοί, ...
περαστικές,
όλα τα πλάσματα της φύσης.

Είπα εγώ,
"από τη γέννηση γερνάμε ..."

Μου είπε... "πώς..."

Λέω,
"Μα, από τότε μετράει
ο χρόνος αντίστροφα ... γερνάμε,
και ... πεθαίνουμε...",

Συμπλήρωσα,
"απλά, τα πιστοποιητικά λαμβάνουμε κατά καιρό,
του χρόνου μια ενημέρωση, ..... γενέθλια”.

Η ερώτηση γύρισε ζεστή ...
“Οπότε...”

"Οπότε αγαπημένη,
όταν φύγουμε γι' αλλού,
απ' το εκεί που ήρθαμε ως εδώ,
θ' αφήσουμε κορμί στο χώμα,
μια ψυχή που μετοικεί,
στις άκριες του αιώνα.
......
Εκεί όπου υπήρξαν,
Όλα όσα ζούσαμε ως εχθές ...
στο αύριο,
όπου θα υπάρχουμε ... κι’ εμείς ........"

“Μα, ...
περιγράφεις, λέω, την ... αθανασία”

“Ποιός προβληματισμός σε ακολουθεί; μικρή ...
... χαμογελώ ...”

"Σκέφτομαι κάτι, ... "
ερώτησέ με, αποστομωτικά, ...

"Εάν δεν γεννηθώ ποτέ,
αγαπημένε μου,
... ποτέ,

... κερδίζω αθανασία; ...
ή,
-όπως θα έλεγε η γιαγιά-,

...
μια γλυκιά, πρώιμη ευθανασία;...”



α.α./ Αλέξανδρος
(Π.Α.-01/01/2010-03:17 π.μ.)

.