Αλλότρια, Απάνθρωπα κι' Αληθινά ...

.

Αλλότρια, Απάνθρωπα,
κι΄... Αληθινά,
τα ζήσαμε ολάκερα,
ανάμικτα,
στης ψύχρας την ανάσα.

Εσύ,
βγήκες με το κραγιόν σου ακατέργαστο,
ανέραστο ονόμασες το χθές, μέσα στη ζάλη ...

Εμέναν, ό 'που εμάτωσ' άφησες,
μ' ένα φιλί χρωματιστό εκεί,
στο προσκεφάλι.

Σημάδι απ' το κραγιόν σου που,
ταίριαξε το χρώμα από το αίμα μου,
που ήρθαν να δέσουν το ξημέρωμα,
τις πρώτς ηλιαχτίδες,
κόκκινες αυτές, δειλά δειλά,
μετέπειτα,
η λάμψη τους γέμισε τον αγέρα,
εκείνον που εφύσηξε μακρυά,
τα χρώματα που αφήσαμε στην άμμο,
πρίν το ξημέρωμα, παραλιακά ...

Έχει περίσσιο νόημα,
στο νόημα μη χαθούμε,
μα, ... να κατανοήσουμε,

-αφού, σιωπής διαλέξαμε-,
πηγή ν' αγαπηθούμε ...

μαζί ξημερωθήκαμε, ...

αλλότρια, απάνθρωπα,
... ελάχιστα 'ληθινά.



α.α/Αλέξανδρος
(Π.Α.-08/01/2011-02:41π.μ.)


.