Στις Χάρτινες Επαύλεις ...

Λύσαξες Άνεμε π' ανάθεμά 'σε ...

φυσάς λές κι' είν' η τελευταία σου,
θες νά 'ναι η πιό ωραία σου ...

Αλήτη άνεμε,
θαρρείς πως ...,
... μόνο εσύ αφέντεψες τους δρόμους ...

Έρημους τους θωρρείς;
Απάντησέ μου Αλήτη,

Ψυχές είναι αυτές όπου,
τα πεζοδρόμια κατοικούν,
γυμνά κορμιά μ' ένα χαρτόνι τύλιγμα,
Ανθρώπινο Περιτύλιγμα και Δώρο, ...πουθενά ...

Χωρίς μια στάλα ζητιανιά, Αλήτη,
μονάχα αξιοπρέπεια,
σκιές της μέρας,
της πλαινής της πόρτας μέρισμα καρδιάς.

Κι εσύ, λυσσομανάς,
Αλήτη ...

Μάζεψε τα πλεμόνια σου,
άνοιξε τη ματιά σου,
φύσα τουλάχιστον,

...μερίδα ζεστασιά,

κάνε το δίχως βλέμμα,
κοίταζε αλλού,
κι' από τους πονεμένους δρόμους πέρνα,
...όσο πιο ξέψυχα.

Κάνε μου χάρη να σε χαρώ,
σαν να 'ματα περάσεις από εδώ,
σπίτι, μή με ζητήσεις,
...
έξω εκεί, στις Χάρτινες Επαύλεις
θα με βρείς,

ποτίζω δάκρυ μου σε χείλη διψασμένα,
ταϊζω ελπίδα όνειρα ρημαγμένα,
αγκάλη βάνω για κορμιά παρατημένα,
χαμόγελο απέναντι σε κάθε μια ρυτίδα ...

Συντρόφεψέ με Άνεμε λοιπόν,
ζεστή να 'ναι η πνοή σου,

κι' όταν φυσάς από ψηλά,
να ξέρεις μιάν Αλήθεια,

τη δική μας, τη δική σου,
ότι,

εγώ, εκείνη, ένα μικιό,
όλοι 'μαστε ...

... η Πνοή σου ...



α.α/ Αλέξανδρος
(Π.Α.- 12/03/2012 - 12:32 π.μ.)

.