Ροδόσταμο ... οι σκέψεις ...

.

Η σκέψεις μου, ροδόσταμο,
εσύ, ροδοπετάλια.
Ακούμπησα μικρή κραυγή
στου νου τα αιμοπετάλια.

Μου απάντησες.
Δεν γνώριζα.
Αναρωτώ ...,
“σε μέλλει;”

- Να συνεχίσω να ριγώ,
κηφήνας μεσ’ το μέλι -.

“με μέλλει”, … μου αποκρίθηκες,
δίχως καμπή στα χείλια.

Μέλι που έσταξε αγνό,
απλό, σαν τα όνειρά μου.

Άκουσα, ... τις φαντάστηκα,
δυο λέξεις, μια ρίγη.

Όνειρο ήταν που έδιωξε,
ολόγιωμη η Σελήνη.

Χαρά που δεν θα τη χαρώ
δεν πρέπει άλλωστέ μου,
είμ’ ένας μα,
... ο κόσμος σου,
τριγύρω στεργιωμένος.

Πώς να κρατήσω, αγάπη μου,
δόρατο να σε φτάσω;
μη σε πληγώσω σκέφτομαι,
να μη ματώσω εσένα.

Εγώ,

Ασε να ζω αληθινός,
τις μέρες που μου μένουν,
φάρμακο καταπίνοντας,
γλυκό σαν φυλακτό,
που με φυλάει απ’ το κακό
μα, ... δεν μου το εκφράζει.

Πέτυχα ένα απόλυτο,
σεμνό, γυμνό ... Κενό.

Αντίο σου λέω, ... γλυκόπιοτο,
όπως στους δυό μας πρέπει,
να με θωρείς στο αύριο
απόμακρα ... γνωστό.

Εσύ,

κράτα με όπου το θωρείς,
όπου σε βγάζει η σκέψη.
Ποτέ σου όμως, μην ξεχνάς,
το ταπεινό μου ... εγώ.

Το μερτικό στο ...
"σ’ αγαπώ" ... μου, ...
... Αγάπη ... Ερωτευμένη.



(Π.Α. 25/11/2007)


.