Έγραφε Χρώματα η Καρδιά μου ...

.
Ναι,

έγραφε χρώματα η καρδιά μου,
όπως τη ταλανίζανε,
πιέζανε,
διαλέγαν μονοπάτια να τη σέρνουν,
να αποτυπώνουν όλα της,
τα μέσα και τα έξω,
εκιά,
τα πεπραγμένα.

Εκείνη,
χαμογέλαγε ...
κι' αποκρινόταν καθώς έπρεπε.

Τίποτε μυστικό δεν είχε στο σεντούκι,
μα, τίποτε κρυφό δε κράτησε άλλωστε, ποτέ.

Σαν έληξε το πανηγύρι,
κουράστηκαν οι πάντες να ρωτάνε,
σβήσαν τα φώτα, οι προβολείς,
θαρρείς, με μιάς,
αφήσαν στο σκοτάδι της ν' απλώσει,
όσα ως σήμερα σε όλους έχει δώσει.

Δεν τ' αποκάλυψε στα φώτα τους μπροστά,
δεν είπε τίποτε για όσα έχει φυλάξει,
η Κυρά,

μα,

στο δρόμο για το γυρισμό,
μια λέξη μου ψιθύρισε,
μου ζήτησε να σας τον πώ,
εσάς που,
κάποιο μέρος της για εσάς έχω φυλάξει,

"πές τους πως είναι ασφαλείς,
η αγάπη σου βαθειά 'ναι ριζωμένη,
όσο χτυπώ εγώ μερονυχτίς ...
φυλώ όσα αγάπησες μαζί και, άλλα τόσα.

Εσύ μονάχα, να μή μου ανησυχείς."

Ο δρόμος έφτασέ μας ως εκεί,
όπου με χρώματα έγραφε η καρδιά μου,
καθημερινά,
χρώματα όμορφα, μαζί να μοιραστούμε,
λες ...
σα να μη μοιραζόμαστε ως σήμερα,
ολάκερη μια ζωή...

Γι' αυτό της γράφω, για να ξέρει πως,
σεντούκι απύθμενο γι' αυτήν ο έρωτάς μου,
σεντούκι σκαλιστό αυτή,
από παλλίσανδρο και έβενο φτιαγμένη,
ώριμα κουρασμένη μου η καλή,
που,
στο κορμάκι της το λυγερό,

... γράφει το όνομά μου.



α.α./Αλέξανδρος
(Π.Α-22/01/2009-05:05π.μ.)

.