Ο Χάρτης Μούσκεψε ...

.
Εκοίταζα το απόγευμα το Χάρτη,

... έπεφτε ο ήλιος,
πλάϊ στα σύνορα του Αιγαίου,
όπως διέγραφαν, αλλαλαγμένες διαδρομές
εκείνες οι σκιές του παραθύρου μου,
στο χάρτινο κορμί του.

Είδα την άκρη της νήσου Εύβοιας,
είδα νοτιά τη Καλαμάτα και τον Πύργο,
είδα τη Κέρκυρα ζερβά,
-μισόν, έχω αιώνα να σε δώ, πανέμορφη κυρά μου-,

Κοίταξα μέρη που θα ήθελα να είμαι,
...μα, ... δε το μπορώ .... και,
μέρη που μπορούσα να πατήσω,
... μα απλά ... δεν τ' ακολούθησα.

Είδα λιτά,
όσα να γίνονταν στο 'χθές,
που θα μπορούσαν,
με της ζωντάνιας το ρυθμό,
που τσαμπουνάγερε,
τα όνειρά μου πλέρια,
κάποτε ...

... σήμερα,
είδα με μάτια δειλινά,
-χείλι μου δε γελάει-,

όσα που θε να κάνω,
... δε μπορώ,

όχι ... εγώ,
αλλά γιατί,
... η ίδια μου η ζωή,
μου τα στερνάει ...

Ο χάρτης μούσκεψε στο λιόγερμα,
σαν ...,
θάλασσές του ζωγράφισε,
μ' αφρούς, ... με κύματα,
κραυγή εσωτερική,

ένα βλέμμα ... που πονάει.



α.α. Αλέξανδρος
(Π.Α.-18/04/2009-04:09π.μ.)

.