29 Αυγ 2009

Ήρωες Μοναχικοί ...

.
Δεν κλαίω εγώ τους ήρωες,
γιατί,
δε ζω μακρυά τους.

Δεν γνωριζόμαστε άλλωστε,
δεν ξέρω τη ματιά τους.

Απλά, ενώνει μας η κραυγή,
του τέλους η δική τους,
σαν συναντιώνται οι αλήθειες μας,
σεγόντο κι' η δική μου.

Κι έτσι απλά,
γνωρίζω πως,
προτού να δύσει ο ήλιος,

οι ήρωες οι μοναχικοί,
την ύστατη στιγμή,
για εμάς αφήνουνε,

κραυγή, ελπίδα και ευχή,

στερνή ροή,
εκεί,

... πλάι στο χείλος ...



Γειά σου ωορέ Στέργιο Κωτούλα, ναι,
εσύ, του PZL και... των παιδιών σου ...
Όλους σας σκέφτομαι ...



α.α/ Αλέξανδρος
(Π.Α.-29/08/2009-04:10π.μ.)

.

Δεν υπάρχουν σχόλια: