Παρέα ως τον Αχέροντα ...

.
Είμαι ζωή που χάνομαι,
από γεννησιμιού μου.

Να κάμω πολλά, το βιάζομαι,
μαρτύριο του χαμού μου,
μα,
σκέφτηκα, έτσι σύντομα
πως, να μην τρέχω πρέπει.

Θα με 'βρει ο Χάρος ενωρίς,
σε χώρο δίχως σκέπη.

Είπα,
ακούστε χωριανοί,
ακούστε οι γυναίκες,

να μ' αγαπάτε πού και πού,
μάνες και θυγατέρες,

σαν βρω το Χάροντα μπροστά,
να τον ξεπεταρίσω’
να δείξω πως,
η αγάπη σας,
μ' κείνον,
μ’ έκαμε Ίσον ...

Να δώσω του,
δυό απ' τις νιές,
οκτώ απ' τις κουφάλες,

να με αφήσει ζωτικό,
να υπάρχω με τις άλλες.

Εκείνες που μ' αγάπησαν,
όσες με αγαπούνε,

παρέα με το Χάροντα,
... δεν θέλουν να με δούνε.

Κι αν αύριο αξιωθώ,
τ’ όνειρο αυτό να ζήσω,
άλλη μιαν από εμένανε,
φυλάω να τον ραπίσω.



α.α/ Αλέξανδρος
(Π.Α.-28/03/2010-04:21 π.μ.)
.